Wie goed zoekt tussen de houtnsippers kan wel eens een klein steppeslurfhondje ontdekken. Met zijn klein slurfje woelt het de aarde om op zoek naar meelwormen. Verzorgster Isabel is in elk geval apetrots: “Onze slurfhonden Bo en Barry hebben een jong gekregen. Voor hen is het het eerste gezonde jong dat ze grootbrengen”, weet ze. Die grootte is beperkt, slurfhondjes worden amper dertig centimeter lang.

LEES OOK. Slurfhondjes Barry en Bo bouwen een nest

De jongen groeien wel ontzettend snel, je ziet nog amper het verschil met de volwassen dieren. “Het jong kunnen we herkennen omdat het in het midden van zijn staart een roze kleur begint te krijgen. Het is eigenlijk een minislurfhondje dat je ziet rondlopen tussen de twee andere, maar dan iets kleiner.”

© Zoo van Antwerpen

Groot en klein

Makkelijker te vinden en minstens even schattig zijn de twee wrattenzwijntjes Zulu en Zoan. Die vinnige mannetjes scheuren in het spoor van mama Nala over de savanne. Het contrast met de giga giraffen kan niet groter zijn en hoewel de verzorgers het toch wel spannend vonden om de kleine hyperactieve tweeling bij de andere diersoorten te laten, verloopt alles supervlot.

“Het zijn twee mannetjes en ze doen het heel goed”, vertelt verzorgster Sanne. “Ze lopen heel goed mee met Nala en schrikken soms van iets op de savanne en dan gaan die staartjes pijlsnel de lucht in en beginnen ze rond te crossen in het perk. Echt leuk om te zien. Onze wrattenzwijntjes zitten samen met de giraffen op de savanne. We dachten eerst dat de giraffen misschien wel zouden opkijken van die rondcrossende kleintjes, maar eigenlijk vinden ze dat geen probleem en blijven ze er heel rustig onder.”

Stekelig

Nog een varkentje, maar dan een boomstekelvarken, is Zoey. De jongste telg van de familie is nu een maand oud. “Klimmen lukt al aardig en ze drinkt ook flink bij mama Indy aan één van de zes tepels”, zegt verzorger Nicky. “Hoe schattig ze er ook uitziet, Zoey aaien, is geen aanrader, want boomstekelvarkens verstoppen ongeveer dertigduizend stekels tussen hun haren.

LEES OOK. Verzorgers blij met zestiende geboorte bij boomstekelvarkens

Zoey is al het zestiende jong van mama Indy en papa Humphrey. “Ze is wel pas het tweede meisje.” Intussen is het jong gechipt en de mama nog eens grondig onderzocht door de dierenarts, want de bevalling ging minder vlot dan bij de eerdere geboortes. Zoey was voor de geboorte al erg groot en dat was erg zwaar voor Indy. Zij werd zo ziek dat de bevalling is ingeleid door de dokter, maar uiteindelijk is ze toch op een natuurlijke manier bevallen en stellen moeder en dochter het goed.

LEES OOK. Het meest voorbijgelopen dier van de Zoo, Humphrey

Dikdik is eerder dundun

Wie het kleintje in het bongoperk wil zien, moet goed uitkijken. Het gaat namelijk niet om een bongojong, wel om een dikdik, een kleine antilopesoort die haar perk deelt met de bergbongo’s. De Kirks-dikdik behoort tot de familie van de antilopen en dat zie je aan hun atletisch lichaam: om snel te kunnen rennen of springen om aan gevaar te ontsnappen. “Het pasgeboren kalfje staat meteen na de geboorte op zijn wiebelige poten en gaat op zoek naar moeders melk. Het is moeder die beslist wanneer het etenstijd is. Vrouwtje Bertha verbergt haar kleintje nog vaak, maar komt meerdere keren per dag om het te zogen”, vertelt verzorger Gunther.

Voorlopig laat de mama zich wel af en toe zien, maar brengt ze zelden haar kleintje mee naar het buitenperk. En vergis je niet, het zijn wel dikdiks, maar ze zijn vooral heel erg dun. Deze pasgeborene is eerder smal van formaat, want hij is kleiner dan een meetlat en hij weegt minder dan een pak bloem. Voor de kleine dikdik is het ondertussen tijd om steeds meer op eigen benen te staan: minder moedermelk, meer bladeren, bloemen en knoppen van struiken… minder binnenverblijf en meer buitenspeeltijd.

Oud en jong

In het Kleinapengebouw kan je op speurtocht naar twee ie­nie­mieniebabyaapjes. Bij de dwergzijdeaapjes is een tweeling geboren en wie zoekt, vindt de twee kopjes wel op de rug van papa Vigo of mama Una. “Heel af en toe zie je ze zelfs al alleen op wandel gaan”, verklappen de verzorgers. “Maar meestal verstoppen ze zich nog veilig op de rug van Vigo of Una. Ze zijn piepklein en hebben dezelfde kleur als de schors van een boom, waardoor je goed moet kijken om hen te spotten.

© Zoo van Antwerpen

LEES OOK. Tweeling dwergzijdeaapjes geboren

Die camouflagekleur beschermt de dwergzijdeaapjes tegen roofdieren die ook in de Zuid-Amerikaanse regenwouden leven. Een volwassen dwergzijdeaapje is zo’n twintig centimeter lang, inclusief staart, en weegt ongeveer 140 gram. De kleintjes hebben een geboortegewicht tussen de 10 en de 15 gram, vergelijkbaar met het gewicht van vier suikerklontjes. En hoewel ze hun snoetjes niet al te vaak laten zien, kunnen de verzorgers aan hun staartjes zien dat ze het goed doen. Een gekruld staartje, wil zeggen dat alles goed gaat.

LEES OOK. Franky, de oudste baby van de Zoo

Opvallend is dat enkele verblijven verder nog een dwergzijdeaapje woont, Franky. Die is 19 jaar en het oudste dwergzijdeaapje ter wereld. Hij heeft geen tanden meer, maar steelt op zijn oude dag nog met plezier de show.

Verzorgers als ouders

Voorlopig niet te zien, maar toch mooi babynieuws, is er te vinden in de Buffelvolière. Daar nemen de verzorgers van de zuidelijke kaalkopibissen de ouderrol op voor een kwetsbaar kuiken. De ouders zijn nogal onhandig en daarom voederen de verzorgers het kleintjes met een vleespapje.

(Lees verder onder de foto’s)

Dat verwarmen ze tot 40 graden en geven ze met een lepel die aangepast is zodat hij de vorm van een ibissnavel heeft. Zelf vermommen ze zich zodat het jong zeker niet denkt dat mensen soortgenoten zijn. Er waren twee kuikens, maar eentje heeft de eerste cruciale dagen niet overleefd. Het tweede doet het tot hiertoe wel goed.

“Zuidelijke kaalkopibissen zijn erg bedreigd, daarom is het zo belangrijk om ons extra te ontfermen over het jong. Tijdens het broeden geven we het koppel een kalkei om de broeddrang op gang te houden, terwijl het bevruchte ei in een broedmachine wordt gelegd. De ouders hebben het kalkei uit het nest gegooid, waardoor het kuiken niet aan hen kan teruggegeven worden”, zegt Zoo-woordvoerder Ilse Segers. “Daarom zorgen de verzorgers er nu voor dat het jong elk anderhalf uur een speciaal vleespapje krijgt en dat het warm wordt gehouden.” Er liggen nog twee eieren in de broedmachine, dus met een beetje geluk zijn er nog twee kuikens op komst. Na enkele maanden leert het kuiken vliegen en zelfstandig eten en dan kan het geïntegreerd worden bij de andere.

LEES OOK. Bedreigde kaalkopibis geboren