“Het Belgisch kampioenschap, het blijft één van de mooiste koersen van het jaar. Ik hecht enorm veel waarde aan alle drie mijn zeges op de weg. Ronse 2007 was speciaal omdat het de eerste was, zo dicht bij huis. Leuven 2010 was de meest onverwachte. Op een parcours dat mij minder lag, haalde ik het na een zeer tactische finale. En in La Roche in 2013 had niemand het verwacht, behalve ikzelf. Ik was de enige die wist dat ik goed was.”

“Mijn hart gaat veel sneller slaan als die kampioenschappen eraan komen. Al verliep mijn voorbereiding niet zoals ik wou. Ik was goed op dreef in de Ronde van Luxemburg, maar viel heel hard in een afdaling, met brandwonden over mijn hele linkerkant. Ik heb daarna wedstrijden gereden waarin ik eigenlijk niet in staat was om te koersen. Maar ik had de competitie nodig. Het gaat beter nu, maar de wonden op mijn heup zijn nog niet dicht. Ik zal er het beste van maken.”

“Het BK tijdrijden rij ik omdat het in Anzegem is, op vier kilometer van mijn woonplaats Deerlijk. Ik won twee keer de tijdrittitel, dus eigenlijk mag ik alleen tevreden zijn met de eerste plaats. Maar ik moet mij geen illusies maken. Ik ga alles geven en zie wel waar ik uitkom.”

Automatische piloot

“Ik had al veel pech dit voorjaar. De week voor Harelbeke was ik echt goed, ik won zelfs bijna in Denain. Maar in de twee koersen waarop ik mijn zinnen had gezet, de E3 en de Ronde van Vlaanderen, ben ik twee keer door een zware valpartij uit koers geslagen. Dat is natuurlijk niks vergeleken met wat met Michael Goolaerts is gebeurd in Parijs-Roubaix. Ik kan het nog altijd niet vatten dat hij overleden is. Ik was heel close met hem, samen met Senne Leysen. We zaten met z’n drieën ’s avonds vaak lol te maken op de kamer.”

“Michael was een aangename jongen, ik denk nog iedere seconde aan hem. Hij koerste heel graag en had het in zich om een mooie carrière uit te bouwen. Ik ga nog geregeld langs bij zijn ouders om erover te praten. Ik heb dat nog niet verwerkt, kan zijn dood niet zomaar een plaats geven. Het is de derde keer dat mij dit overkwam. Eerst Frederiek Nolf (die in zijn slaap stierf in de Ronde van Qatar, nvdr.), daarna ploegmaat Wouter Weylandt (die stierf na een val in de Giro, nvdr.). We gingen zelfs samen op vakantie. Telkens dacht ik: Dit wil ik nooit meer meemaken. En toch gebeurde het weer. Het lot beslist, je mag daar niet te veel over nadenken. Ik sta er ook niet bij stil dat mij iets zou kunnen overkomen. Ik heb meer schrik dat het opnieuw met een vriend en ploegmaat gebeurt.”

“Het is ook de eerste keer dat ik hier weer in het hotel ben sinds zijn dood (Devolder verblijft de dag voor de tijdrit met ploegmaat Senne Leysen in Hotel Van der Valk in Nazareth, nvdr.). Het is hier dat we te horen kregen dat Michael het niet gehaald had.”

“Wat ook heel raar is: ik denk dat ik hem soms zie. Ik herken hem in mensen die passeren. We trokken ook al met een paar ploegmaats naar de Ardennen om erover te praten, dat gaf een bepaalde troost.”

“Eerder was tijdens de Ronde van Vlaanderen ook mijn oma Marie-Louise overleden. Ik kreeg het te horen na de wedstrijd. Ik dacht toen: Laat Parijs-Roubaix maar rap gepasseerd zijn, dat ik het kan verwerken. Ik leefde op automatische piloot. En dan slaat tijdens die wedstrijd het noodlot toe.”

“Uiteraard had ik het daarna moeilijk, maar aan stoppen heb ik nooit gedacht. Ik ben dan wel al 38 en einde contract, maar ik wil ook volgend jaar nog koersen. Ik ben er nog niet mee bezig, er is nog tijd, maar ik denk wel dat ik er met Nick Nuyens uit geraak. Ik zie het wel zitten om bij Veranda’s Willems te blijven.”

Stramme spieren

“Ik koers gewoon nog heel graag. Ik heb niet meer de benen van in mijn glorieperiode, maar misschien zit er wel nog een uitschieter in. Ik stap nog iedere morgen met veel plezier op de fiets om te trainen. In het leven heb je uitdagingen nodig. De prestaties zijn natuurlijk minder, maar ik heb niet de indruk dat het moeilijker gaat dan pakweg vijf jaar geleden. Mijn lichaam zegt niet stop, ik heb geen ouderdomskwaaltjes. Ik heb ook niet de indruk dat ik meer moet rusten dan vroeger. Integendeel, ik heb nu meer koersen nodig om goed te zijn. De spieren voelen niet strammer na een koers dan tien jaar geleden. Ik verzorg mij nog altijd zoals vroeger. Ik heb ook niet het gevoel dat ik zoveel ouder ben dan die mannen en ik gedraag mij ook niet als een vaderfiguur. Ik zit niet constant te zeggen tegen mijn jonge ploegmaats wat ze moeten doen. Maar ze mogen mij altijd raad vragen.”

“Ik ben ook nog niet bezig met het leven na de koers. Als ik stop, zal ik wel een nieuwe uitdaging vinden. Ik ben gepassioneerd door landbouwwerktuigen, misschien ga ik daarin verder. Of blijf ik in de koers. Of ga ik studeren. Ik ben bezig in de laatste jaren van mijn carrière zo goed mogelijk te presteren. Er wordt gezegd: het BK in 2020 vlak bij huis, in Ingooigem, zou een mooi afscheid zijn. Maar ik bekijk het jaar per jaar, want als je focust op een bepaalde datum, ga je daar onbewust naar toeleven. En ben je niet meer bezig met het wielrennen. Dat wil ik vermijden.”