Ik wil geen tweederangsburger worden

De zoveelste nieuwe wending in de dramatische brexitsaga creëert een innerlijk conflict. Ik heb een toffe job bij een internationaal bedrijf, heb hier in Cambridge een vriendenkring en een partner. Alle begrip voor de EU-burgers die terugkeren naar hun thuisland, maar ik weet dat ik dat zelf op dit moment niet wil. 

Toen ik de nieuwssites aan het afschuimen was, zag ik dat er gejuicht werd op Parliament Square na het wegstemmen van Theresa Mays deal. Zowel de Leave- als Remain-stemmers waren opgelucht. Het Leave-kamp denkt dat ze zo een nieuwe en betere onderhandeling met de EU kunnen afdwingen en de Europa-haters hopen op een No Deal. Het Remain-kamp droomt van een nieuw referendum of hoopt dat de brexit alsnog teruggedraaid wordt. De nieuwe opties liggen op tafel, maar de onzekerheid is groter dan ooit. Er is geen reden om te juichen, dit zal desastreuze gevolgen hebben, vooral voor EU-burgers.

Geen garanties

We worden al jaren onder de loep gehouden en moeten ons binnenkort verplicht registreren om te mogen blijven. Wie hier langer dan vijf jaar is kan een Settled-status krijgen; ben je er minder dan vijf jaar dan krijg je een Pre-Settled-status. Dit is je enige kans om te mogen blijven, zonder garantie op goedkeuring of mogelijkheid om in beroep te gaan tegen deze beslissing. Er zal gekeken worden of we aan het werk zijn, een strafblad hebben of ooit misbruik hebben gemaakt van de uitkeringen. Dat we daarop beoordeeld worden begrijp ik, maar we moeten zelf 65 pond (73 euro) betalen voor onze registratie. Dat bedrag op zich is geen probleem. Wat wel oneerlijk is, is dat we geen stemrecht hadden in het referendum, maar wel moeten opdraaien voor de kosten. Wanneer komt de volgende rekening?

In mei 2018 werd de GDPR-privacywet gelanceerd en de Britten hebben stiekem een uitzondering laten optekenen. Er is met opzet een tweeledig systeem gecreëerd ten nadele van de EU-burgers voor de registratie van de Pre-Settled- en Settled-status. Wij krijgen geen inzage in de informatie die de Britse overheid over ons heeft en weten dus niet waarop onze aanvraag beoordeeld wordt. Als onze aanvraag afgekeurd wordt omwille van foutieve informatie, dan hebben we het recht niet eens om dat te corrigeren. Er is voldoende geld ingezameld via crowdfunding om dat binnenkort voor de rechtbank te brengen, omdat het overbodig en discriminerend zou zijn. Ik heb deze actie met mijn eigen zuurverdiende centen gesteund. Het doel is om foute informatie te kunnen corrigeren en in beroep te gaan tegen onjuiste beslissingen. Op dit moment kan dat niet, en dat is pure discriminatie. Wij willen geen tweederangsburgers worden. Er is al een testfase gestart voor de Pre-Settled- en Settled-registratie en na een maand heeft nog niet iedereen een antwoord. Stel je voor dat je een maand of langer moet wachten om een antwoord te krijgen op de vraag die je hele leven bepaalt. Onvoorstelbaar.

Werk, pensioen, gezondheidszorg

Pensioensparen is hier verplicht. Op jaarbasis wordt zo’n 3 procent van je loon afgehouden. Als ik dat pensioen krijg is het al 2050 voorbij, maar zal ik mijn geld ooit zien? Via mijn werkgever draag ik ook bij voor de sociale zekerheid, de NHS. Wachtlijsten bij de NHS zijn lang en alle niet-levensbedreigende operaties worden uitgesteld. Een deel van het ziekenhuispersoneel dat in de EU geboren is, is al terug richting geboorteland vertrokken omwille van de constante onzekerheid en de discriminatie.

Wat er in tussentijd zal gebeuren blijft een raadsel. Uiteraard sluit ik me aan bij het Remain-kamp, maar zelfs als het tot een nieuw referendum komt, dan heb ik weinig vertrouwen in een goede afloop. De wonde van het mes in mijn rug dat de Britten er tijdens het referendum ingeplant hebben, is nog niet hersteld. Ik ben sceptisch over het feit dat de Britten de tweede keer wel de juiste keuze zullen maken. De Britse regering moet haar werk doen en zoals beloofd de rechten van EU-burgers garanderen. Het is al meerder keren gezegd door de EU, het Verenigd Koninkrijk en de Belgische regering: “Jullie zullen mogen blijven.” Genoeg gesproken, geef het mij eindelijk op papier.