Sinds we de Turkse boerderij verlieten, ging alles heel snel. Samen met Chesca en Megan liftten we vlotjes naar Istanbul. Daar werden we voor een lang weekend gastvrij opgevangen door Bartu, de zoon van Nürben. In de hammam scrubden ze de laatste restjes kak van ons lijf, we bezochten een aantal prachtige moskeeën, proefden pide en Turkse dessertjes en doken het nachtleven van Istanbul in. Daarna scheidden onze wegen: Chesca vertrok naar Verona voor Italiaanse les, Megan naar India om een maand intensief aan yoga te doen en Tomas en ik sprongen op een rechtstreekse bus van dertig uur naar Tbilisi. In het land van de wijn en de poëzie zouden we onze Belgische vriend Carl en zijn Duitse vriendin Carina treffen.

Carl en Carina vertrokken drie maanden geleden met een busje in Mongolië en doorkruisten Kazachstan, Oezbekistan en een stukje Rusland (hun avonturen zijn te volgen via Facebook: Vranckx & de nomaden). Nu namen ze ons mee in hun witte sprinter voor een kampeertrip in de prachtige Georgische natuur. In een plaatselijke supermarkt kochten we Georgische specialiteiten en wijn. We bezochten Gori, het geboortedorp van Stalin en de Svetitskhoveli Kathedraal in Mtskheta waar het originele kleed van Jezus verborgen ligt. Daarna installeerden we ons op een mooie plek langs de rivier, sprokkelden hout en maakten het gezellig rond het kampvuur. Na enkele uren werden we vergezeld door een Zwitsers koppel dat al twee jaar de wereld rond reist in hun super geëquipeerde van. Drie nachten sliepen we er in ons tentje, we vierden Carls verjaardag en wisselden reisverhalen uit. Het was heerlijk om bekende gezichten te zien en er nieuwe te leren kennen.

Vrijdag keerden we terug naar Tbilisi en bewonderden onderweg Uplistsikhe, een eeuwenoude, uit grotten gebeitelde stad. In Tbilisi gingen we rijkelijk uiteten (en drinken) voor drie euro per persoon en ook onze hostel kostte slechts vier euro per nacht. De volgende dag vlogen Carl en Carina voor een kort babybezoek naar België. Wij vulden het weekend met het verkennen van de stad en het regelen van de formaliteiten voor ons Iranees visum.

Hoewel Tbilisi een goedkope en boeiende plek is, waren we het stadsleven na enkele dagen beu. Steden zijn op een manier steeds hetzelfde en verleiden tot onnodige uitgaven, hoe goedkoop ook. We voelden de neiging om ons naar het meer authentieke Georgië te begeven. Helaas mislukten enkele workaway-aanvragen en bleken we nog tien dagen op ons Iran-visum te moeten wachten. Daarom besloten we, na een gezellige laatste rondkuierdag met Carl en Carina, de nachttrein naar Armenië te nemen. Volgende week kunnen we dan in de hoofdstad, Yerevan, ons visum ophalen. In de tussentijd denken we wat rond te liften tussen de Armeense kloosters en bergen. Volgens Wikitravel is Armenië werelds beste hitchhike-land, daar willen we dus maar al te graag van proeven!

Na twee maanden reizen voelen we ons nog steeds fris en aan het begin van ons avontuur. We merken dat we het meest genieten van de natuur en het intermenselijke. Toeristische trekpleisters en steden zijn leuke extra's, maar eerder van secundair belang. Als mens zijn we misschien al een tikkeltje veranderd: sinds de tweede week van onze reis ben ik volledig make-up-vrij en Tomas rookte slechts vier sigaretten sinds ons vertrek, een gewoonte waarin hij in de maanden na Walden helaas terug vervallen was. Als koppel groeien we ondertussen ook meer naar elkaar toe: onze wisselwerking loopt op wieltjes en we ontwikkelen stilaan een eigen west-vlaamsachtig taaltje vol insiders. Nu noh even heduld dus en dan ep nar Iranne!