© Victoriano Moreno
Column. De Ronde loop je niet zomaar
De Ronde van Noorderwijk begint dinsdag en eindigt zondag. Voor wie niet vertrouwd is met deze plaatselijke traditie, volgt hier een summiere uitleg. Het is een loopwedstrijd en niemand (m/v/LGBTQ+) in het dorp, van 3 tot in principe 100, ontsnapt aan deelname. Afhankelijk van je ouderdom leg je, op elke van de drie dagen, een afstand van 30 (de allerjongsten) tot 3.600 meter (de twintigers) af en 50-plussers mogen zich nog aan 600 meter wagen. De leider per leeftijdsklassement draagt een gele trui. Wie dat na de drie ‘ritten’ nog doet, krijgt tijdens het afsluitende evenement op zondag een trofee en daar kan de wijk waarvoor je uitkomt dan weer mee pronken. Hoewel, élke deelnemer ontvangt op die slotdag een aandenken onder vorm van een medaille of diploma. Die Ronde loop je dus niet zomaar: er is de streeftocht naar dat ereteken, naar dat gevoel er bij te horen, naar de prestatie in het aanschijns van het hele dorp en achteraf volgt de beloning onder vorm van (veel), nu ja, u weet wel.
U begrijpt dat ik er al meerdere keren ben gaan supporteren (hips), maar zo’n vijf jaar geleden overhaalde de buurt me tot mijn actieve Rondedoop. Maar aangezien ik ’s avonds op de krant werkte en nu nog werk, kon ik me rond 19u niet vrijmaken om mee te lopen in de ritten die voor mijn leeftijd waren bestemd. Daar vond ik wat op. Ik zou drie keer, rond de middag, net voor ik naar Antwerpen reed, het 900 meter lange parcours afleggen en ‘s avonds zou een buurman mijn rugnummer inleveren zodat ik werd opgenomen in het klassement en dus in aanmerking kwam voor mijn medaille. En zo geschiedde. Ik deelde via sociale media talloze foto’s van mijn eenzame tochtjes en die werden door vele dorpsgenoten leuk gevonden. Maar ’s avonds liep het mis. Dat iemand in zijn eentje de rit al had gelopen, daar had de organisatie het moeilijk mee en mijn buurman werd zowaar beticht van ‘rugnummersmokkel’. Pas na veel vijven en zessen (toevallig ook de cijfers waaruit mijn rugnummer bestond) werd mijn aankomst toch gehomologeerd en ik stond versteld van mezelf dat ik toen, op 47-jarige leeftijd, nog kon blinken van trots omdat ik een medaille veroverde. Al had dat wel wat voeten in de aarde gehad. Maar ja, die Ronde loop je niet zomaar en je loopt hem zeker ook niet zomaar mee.
