In de cafetaria van de Antwerpse Permekebibliotheek ­begroeten we hem met Johannes. We vinden Goeiemiddag Tourist een beetje vreemd ­klinken, Mijnheer Faes iets te formeel. “Zeg maar wat je wilt, we begrijpen mekaar, hé?” Of de verwijzing naar zijn nieuwe plaat gewild is, weten we niet maar het is wel een mooie ­entree. Want we wilden sowieso weten of het gevoel dat we kregen toen we de titel voor het eerst hoorden, klopt. Hoezo: we begrijpen mekaar in een tijd dat politici garen spinnen bij het cultiveren van onbegrip en tegenstellingen?

“Noch met de titel, noch met het gelijknamige liedje wou ik een statement maken. Maar ik begrijp dat je de link legt. Wederzijds begrip en aanvaarding zijn sterk aanwezig in mijn eerdere platen. Misschien werp ik met dat ene zinnetje onbewust een dam op tegen het klimaat van polarisering, dat door de politiek wordt ­opgestookt vanuit electoraal winstbejag, terwijl je dat op straat niet voelt.”

Het liedje gaat ook over iets anders. Het verlies van een geliefde?

“Het is geen liefdesliedje, maar ik heb het wel over ­verlies. Ook al is het geen ­persoonlijk verhaal. Dat neemt niet weg dat het schrijven een intense ervaring was. Iedereen komt tenslotte in aanraking met verlies, iedereen kent wel iemand die aan kanker is gestorven. We Begrijpen Mekaar is een van mijn favorieten op dit album, ook al omdat het mijn allereerste ballade is.”

Je teksten zijn best poëtisch. Als 16-jarige ooit gedichten geschreven?

“Nee, integendeel. Ik had niets met poëzie. Als je toch gaat ­rijmen, waarom zet je het dan niet op muziek. Dan heb je een liedje, en dat is een meerwaarde. Zo redeneerde ik vroeger. Met ouder worden groeit de voeling met poëzie stilaan.”

“Wie zijn mijn Sinjoren, wie zijn mijn kastaars”, zing je in ‘Barbaren’. Een verwijzing naar het multiculturele Antwerpen?

“Zeker, ik heb het daar over al die groepen die de anderen worden genoemd. Zij die niet kunnen genieten van onze witte privileges. Het is meteen ook een referentie naar mijn eigen jeugd. Ik groeide op in de Seefhoek, een arme probleemwijk met veel migranten. Ik hoorde als kind ook bij die anderen.”

Hoe bedoel je?

“Ik hield van de kleur in onze wijk. Ik was vriendjes met ­Marokkanen en kwam bij hen thuis. Daardoor besefte ik ook hoe goed ik het had. Mijn vader was leraar, wij waren een middenklassegezin. Ik had een ­goede thuisbasis, terwijl velen in onze buurt een gettoleven leidden. Ik liep er een beetje als een toerist doorheen (vandaar zijn artiestennaam Tourist, nvdr.). Ik kon van het getto proeven, maar op het einde van de dag ging ik thuis in een lekker bed slapen.”

“Vandaar dat ik niet oordeel of moraalridder speel. Ik ben niet de filosoof die zich boven het volk plaatst. Au contraire, ik voed mijn liedjes met wat mensen op straat me bieden. Daarom doet het me zoveel plezier te horen dat mijn teksten worden gebruikt om nieuwkomers de volkstaal aan te leren. Met algemeen Nederlands alleen kom je niet ver in Antwerpen.”

Hoe vaak krijg je van niet-Antwerpenaren te horen: we begrijpen niet wat je zingt?

“Dat gebeurt, maar ik ervaar dat niet als negatief. Vaak voegen ze er dan ook aan toe: maar je teksten zitten erbij of we snappen sowieso wat je wil ­zeggen. Trouwens, het Antwerps ga ik nooit opgeven. Ik zou mezelf niet zijn in het al­gemeen Nederlands.”

Raymond zingt het refrein van ‘Spiegel’ wel in gewoon Nederlands.

“Klopt, maar ik heb hem ­verteld hoe het moest. Niet ­evident om zo’n groot artiest en songschrijver even iets voor te doen. Gelukkig is Raymond een heel open en warme man.”

Wou je die warmte ook in ‘Oprechte Leugens’ oproepen?

“Hier vertel ik het verhaal van een man die alles kwijt is en troost vindt bij een hoertje. Ze zegt dat ze hem graag ziet en hoewel hij weet dat het een ­leugen is, gaat hij erin mee. Kijk, als jongen van een havenstad ben ik gefascineerd door zeemannen en prostituees. Net als Wannes Van de Velde en John Lundström.”

INFO

INFOOp 18 november stelt Tourist LeMC zijn ­nieuwe album voor in de Lotto Arena.