ANALYSE. “De supervedette waarover we nog generaties lang zullen spreken”

Te duur, te druk, te veel hinder. Liters inkt hebben ze eraan verspild. Eenmaal de wielerhoogdagen aanbraken, keerde de stemming. Zaterdag liepen de rillingen letterlijk over onze rug. En dat bij 21 graden. De sfeer droop met bakken van de polychrome, pittoreske gevels. Ramen en deuren werden letterlijk opengezet. Het aroma van koffie vermengde zich met bierlucht. Gebak werd met evenveel gemak naar binnen geschranst als fish and chips of allerhande seafood. Op de talloze plezierboten in de haven werd gedanst. Er heerste afgelopen weekend meer joie de vivre in de Bergense haven dan in die van pakweg Cannes. De Noren etaleerden daarnaast een sportbeleving waar veel andere naties een puntje aan kunnen zuigen.

Van top tot teen getooid in hun nationale kleuren moedigden ze werkelijk iedere deelnemer even hartstochtelijk aan. Wie er ook voorbij zoefde: de eerste of de laatste, man of vrouw, jong of oud: iedereen werd vooruit geschreeuwd. Zondag verdubbelden de toeschouwersaantallen zowaar. Pleinen en parken werden afgesloten wegens volzet. Ware Rock Werchtertoestanden! Het leek wel alsof de Noren – ruim vier maanden na datum - hun nationale feestdag vierden.

Indien Kristoff had gewonnen, was er ongetwijfeld een delirium uitgebroken. Alleen verknalde één man de pret door tien centimeter eerder zijn voorwiel over de witte lijnen te drukken. Zijn naam? Peter Sagan. Tijd om op zijn geheel eigen wijze te vieren had hij niet. Zo werden we niet getrakteerd op zijn versie van De Schreeuw (van kunstschilder Munch). We vermoeden dat de Slowaak – ook al laat hij het zo niet uitschijnen – vooral opgelucht Bergen verlaat. Vissen genoeg in de mand. Maar die vette vis waarnaar hij al een seizoen lang hengelde, heeft hij nu pas op het droge. Sagan schrijft geschiedenis door als enige ooit driemaal op rij de regenboogtrui te pakken. Hij blijft zo het neusje van de zalm binnen zijn sport. Een allrounder in tijden van specialisatie. De supervedette waarover we nog generaties lang zullen spreken.

En onze landgenoten? Die keerden zonder eremetaal huiswaarts. Zou Sandra Kim in 1986 met het winnen van het Eurovisiesongfestival in Bergen dan toch alle geluk opgesoupeerd hebben?