België had jarenlang een traditie met topsprinters. Freddy Maertens, Johan Museeuw, Tom Steels, Tom Boonen,... Elke generatie had wel een snelle man die een gans seizoen goed was voor heel wat zeges en zo ook de Belgische kijker iets gaf om naar uit te kijken in de saaie, vlakke etappes in Grote Rondes. Maar sinds Boonen is het op dat vlak angstvallig stil gebleven. Binnen het hokjesdenken in Vlaanderen lijkt niet langer plaats voor de opleiding van een echte sprinter: een enkeling durft te kiezen voor het rondewerk en profileert zich als klimmer, het merendeel kiest resoluut voor het Vlaamse voorjaar en het gebeuk op de kasseien.

Maar kijk, plots is er weer licht aan het eind van de donkere sprinttunnel. De 20-jarige Philipsen werd woensdag vijfde in etappe twee van de Tour Down Under, na een hectische finale op een licht oplopende aankomst in de sprint gewonnen door de Nieuw-Zeelander Patrick Bevin. In de openingsrit was de Limburger ook al zesde geworden in de sprint en in het algemene klassement is hij nu twaalfde. Mede dankzij de ereplaatsen van Philipsen staat UAE Team Emirates nu al twee dagen aan de leiding in het ploegenklassement van de Tour Down Under.

“Ik voelde me goed in de spurt”

“Het was een serieuze strijd om in positie te komen voor de sprint”, zegt Philipsen na zijn tweede sprint. “Ik sprong van wiel naar wiel, tot ik de ideale positie vond: de slipstream van Peter Sagan. Ik voelde me goed in de spurt, maar niet goed genoeg om nog plaatsen te winnen. We zijn nog maar in het begin van het seizoen. Mijn conditie zal alleen maar stijgen, en dat is een comfortabel gevoel.”

Cruciale eigenschap: lef

Dat hij zich op zijn twintigste mengt tussen mannen als Viviani, Ewan, Sagan en Van Poppel is straf. Tegenover die krachtige bonken oogt Philipsen maar een mager mannetje. Maar Philipsen heeft één eigenschap die cruciaal is voor elke sprinter: lef. Hij durft zich zonder nadenken in de sprint smijten. Als daar nu ook nog kracht bijkomt, mogen we op termijn beginnen dromen van een nieuwe, Belgische zegekoning.

Deze zomer verliet hij de professioneel continentale ploeg Hagens Berman Axeon van Axel Merckx. Daar pakte hij een sprintzege in de Tour of Utah, mengde hij zich in de sprinten in California en won hij een rit in de baby-Giro. Internationaal heeft hij niet de renommee van Remco Evenepoel, maar toch wilden heel wat WorldTourteams hem inlijven.

De keuze voor UAE Team Emirates zorgt alvast voor de nodige vrijheid. Hij kan er ook doorgroeien in de schaduw van de ervaren snelle man Alexander Kristoff, die hét speerpunt blijft voor het voorjaar. Want ja, ook Philipsen lonkt naar die grote, Vlaamse koersen. Maar zijn Johan Museeuw en Tom Boonen ook niet begonnen als sprinter...? Wat ons betreft mag Philipsen de komende jaren zich eerst nog wat toeleggen op kracht- en sprinttrainingen, die snelheid komt later ook nog wel van pas.