'Homeland' lijkt niet langer vergezocht: "De politieke realiteit is nu nog veel absurder"

Het loopt al tegen elf uur 's avonds en Claire Danes is bijna klaar voor het interview. Wel moet ze nog even inchecken in een Holiday Inn buiten de stad Richmond in Virginia. Ze heeft een lange dag op de set van Homeland achter de rug en is kapot.

Dat heeft ze gemeen met Carrie Mathison, de door Danes gespeelde voormalige CIA-agent die adviseur wordt van de president. Aan het begin van het zevende seizoen van Homeland heeft Carrie geen baan meer en is ze met haar dochter ingetrokken bij haar zus Maggie in Washington. Haar vertrouwensman Peter Quinn is dood en de VS staat aan de rand van een burgeroorlog na de mislukte moordaanslag op aanstaand president Elizabeth Keane, negen dagen voor haar inauguratie.

Na de aanslag werden zo'n 200 mensen gearresteerd die werken bij de inlichtingendiensten, onder wie Carries mentor Saul Berenson.

Danes: "In het nieuwe seizoen is Carrie niet langer beste maatjes met de president en vastbesloten te vechten tegen dit fascistoïde regime. De zaken liggen natuurlijk niet zo zwart-wit, en ik kan niet te veel verklappen, maar de vijand is niet wie zij aanvankelijk denkt."

Danes (38) woont met haar man, de acteur Hugh Dancy, en hun 5-jarige zoon Cyrus in hartje Manhattan.

Weet u nog dat mensen Homeland te extreem, te vergezocht vonden?

"Ja, wat idioot allemaal! Inmiddels is het voor Homeland moeilijk concurreren met de absurde politieke realiteit in Washington. Het lijkt nu wel escapistische televisie, een serie om bij te relaxen. In het begin was het vooral een aangrijpende visie op de realiteit in de niet te verre toekomst."

Hoe is het met Carrie na zo'n chaotisch slot van het zesde seizoen?

"Aan het einde zat ze er helemaal doorheen. De hele tijd ging ze eigenlijk gebukt onder verdriet; het was een soort spookverhaal met Quinn als een levende dode. Dan beseft ze opeens dat de president, met wie ze op goede voet stond en in wie ze volledig geloofde, haar heeft verraden. Dus is ze weer de buitenstaander die met walging en heel ongerust naar binnen kijkt, naar een potentieel gevaarlijke leider."

En haar bipolaire stoornis?

"Al redelijk snel zien we dat lithium, haar wondermiddel, niet langer werkt. Toch moet ze weer de wereld redden, er is geen tijd om veilig en verantwoord te experimenteren met andere medicijnen. Ze moet het zelf maar uitzoeken, op een gegeven moment ziet ze geen andere uitweg dan op straat drugs te kopen."

Het verhaal heeft soms griezelig-realistische overeenkomsten met de echte Amerikaanse politiek, waarin een aanhanger van complottheorieën sociale media bestookt met fake news. Hoe kregen de scenarioschrijvers dat voor elkaar?

"Elk jaar brengen we in Washington een week door in een 'spionnenkamp'; een club in de wijk Georgetown waar we van 's ochtends tot 's avonds praten met experts van de inlichtingendiensten. Mensen dus die weten hoe het er tijdens clandestiene operaties echt aan toegaat en ook overtuigend kunnen vertellen over belangrijke zaken die nog staan te gebeuren. We hebben daar enorm veel aan, al worden we weleens bang van alle informatie in die glazen bol."

Fans van de serie waren enorm van slag toen Quinn doodging. Sommigen schreven in een open brief dat Homeland zulke veteranen slecht behandelde.

"Ik denk dat (producent en schrijver) Alex Gansa niet zomaar een voor de serie belangrijk persoon wilde lozen. Hij wilde een veteraan tonen die gewond - psychologisch, emotioneel en fysiek - uit de strijd was gekomen en waardering verdiende voor wat hij voor ons land had gedaan."

Stond u aan de kant van fans die smachtten naar een romantische verhouding tussen Carrie en Quinn?

"Nou ja, dat wil iedereen. Maar volgens mij was er wel degelijk een romance, hoewel niet in een conventionele vorm. Het zijn geen conventionele mensen, zoiets past nu eenmaal niet bij ze. Je moet bedenken dat sommige mensen misschien niet in staat zijn tot een mate van intimiteit die we als 'normaal' beschouwen."

U zag kans tijd vrij te maken om te spelen in een film, A kid like jake, die in première ging tijdens het Sundance Festival.

"Jim Parsons en ik spelen ouders die in Brooklyn wonen met hun 4-jarige zoon, die geobsedeerd is door jurken en alles wat met prinsessen te maken heeft. We willen hem inschrijven op een kleuterschool. Een leerkracht daar vindt dat we onze zoon duidelijk moeten maken dat hij niet past in het hokje 'jongen' of 'meisje'. Dan pas merken we hoe anders hij is, en dat zorgt voor wrijving in het huwelijk. Maar de film gaat ook over de aanvaarding van je kind en de beste manier om het in de wereld een plek te laten vinden."

Seizoen 8 wordt het slot van Homeland. Wat moet, vindt u, het laatste zijn dat we van Carrie zien?

"Ik hoop dat die meid dan wat rust krijgt, dat heeft ze verdiend. Maar zover zijn we nog niet."

En dan?

"Dan gaan we het langste verdomde dutje doen dat je je kunt voorstellen."