‘Climax’: feesten tot je er (letterlijk) bij doodvalt

Het is typisch voor de films van Gaspar Noé: wanneer je na afloop, totaal gedesoriënteerd en met suizende oren, de bioscoop verlaat, heb je geen idee wat je nu precies gezien hebt en hoe je je daarbij moet voelen. Irréversible, Enter the Void, Love...: telkens weer vervult de Frans-Argentijnse regisseur je met een mengeling van diepe walging en extreme cinematografische verrukking. Maar in Climax neemt het tweede duidelijk de bovenhand. Hoe gewelddadig, manisch en donker deze dronken dansfilm ook is.

Alle remmen los

Wat zit er toch in die sangria? Ziedaar het centrale vraagstuk in Climax. Een groep dansers (aangevoerd door The Mummy-actrice Sofia Boutella), die feestviert in een oude turnzaal, ondervindt na enkele bekers dat er tussen de druiven en de stukjes appel ook zware hallucinogene drugs in hun drankje ronddrijven. Gevolg: alle remmen gaan los, elke vorm van beschaving wordt uitgeplast of -gekotst, en de dansvloer wordt het decor voor wilde seks, ruzie... en moord.

De titel is uitstekend gekozen: niet alleen omdat de chaos voortdurend in crescendo blijft gaan, maar ook omdat Climax simpelweg het hoogtepunt is van Noés carrière tot nu toe. De eigenzinnige regisseur blijft experimenteren met lange takes, maar houdt het tempo er deze keer goed in. 

Gingen zijn twee vorige films op de duur vervelen – vooral Enter the Void maakte het met ruim 2 uur en 40 minuten veel te bont –, dan klokt Climax af op een nette 95 minuten. Precies lang genoeg om je naar huis te sturen met het gevoel dat je na een zware, zweterige nacht het ochtendgloren instapt met een legendarische kater in wording.

Aanslag op je zintuigen

Climax is een aanslag op al je zintuigen, en dat bedoelen we op de best mogelijke manier. Een waanzinnig knap gechoreografeerde trip naar de hel met een soundtrack – Aphex Twin! Soft Cell! Thomas Bangalter! – uit de hemel. Je hoeft niets van dans te kennen om van je sokken geblazen te worden door de aanstekelijke voguing-taferelen: ledematen wapperen wild van links naar rechts, lichamen vallen op de grond en veren weer recht.

Ook de cameraman danst mee: onze landgenoot Benoît Debie zweeft tussen, boven en onder de personages en laat je hoofd tollen van cinematografische dronkenschap. Of is het toch die sangria? Maar ondanks die bewegingsvrijheid is Climax een uiterst claustrofobische film: we blijven cirkeltjes draaien in het schoolgebouw, dat steeds verder van de buitenwereld verwijderd lijkt.

Zou het trouwens kunnen dat Noé voor het eerst ook iets ernstigs wil vertellen? Is zijn losgeslagen dansvloer, waarop iedereen uiteindelijk voor zichzelf danst, een allegorie op het hedendaagse Frankrijk? De monumentale driekleur die voortdurend op de achtergrond te zien is, doet vermoeden van wel. Climax toont een samenleving in de greep van paranoia, angst, polarisatie en geweld. “Hebben we ons allemaal laten benevelen door de giftige brouwsels van onze leiders?”, lijkt Noé zich wild molenwiekend af te vragen.

Climax speelt vanaf nu in de bioscoop. Lees hier het interview met de regisseur.