Metallica in Boudewijnstadion: Koningen eens de nacht valt ★★★☆☆
Metallica deelde gisteravond in het Koning Boudewijnstadion twee gebaren uit: eerst een zachte tik, vervolgens een vuistslag. Wat maakte het verschil? De intredende duisternis. De vele rake hits die de vuurbommen en lasers in dat tweede deel begeleidden. En ook de gretigheid van de groep.
We schrijven niet snel dat we hoopten dat dit concert later was begonnen. Maar dat doen we nu toch. Het eerste uur was het in de Brusselse avond (staalblauwe hemel, ondergaand zonnetje) nog te licht om de volle impact van deze metalshow mee te krijgen. Dat scheelt een ster qua beleving.
Groot, groter, reuzengroot
Eind 2017 vulde Metallica op deze Hardwired-tour al twee avonden op rij het Sportpaleis. Met een podium midden in de zaal. “Het voelt alsof je haast op mijn schoot zit”, vertelde Lars Ulrich ons toen. Die zaalshows waren een stuk intiemer dan dit gigantische stadion. Alles was groot aangepakt. Zelfs het voorprogramma, het uitstekende Zweedse Ghost, kon op zichzelf al een Lotto Arena vullen. Het podium was aan één kant in de lengte geplaatst, om de afstand te overbruggen in de ovaalvormige oppervlakte. Er torenden reuzengrote schermen boven uit, waarop de iconische M en A uit hun logo aan de uiteinden waren geplakt. Daar tussenin: the four horsemen.
Metallica slaagde er aanvankelijk niet meteen in de kloof helemaal te dichten. De groep gaf de fans wel snel enkele verrassende snoepjes, met ‘The Memory Remains’ (uit ReLoad), meteen gevolgd door het venijnige ‘Disposable Heroes’ en het onverwoestbare ‘Harvester of Sorrow’. Wat een cataloog heeft dit viertal, bedacht je je. Maar een passievolle interactie waarbij band en publiek tot één versmolten werd het (nog) niet.
Je probeerde naar die grote schermen te staren en bemerkte dat James Hetfield een klein buikje had gekregen, en ook Lars Ulrich er ouder begon uit te zien. Hetfield heeft sinds zijn filmdebuut in Extremely Wicked, Shockingly Evil and Vile over seriemoordenaar Ted Bundy een walrussnor laten staan.
Deze Brusselse doortocht was het logische vervolg van de Hardwired-tour uit 2017, en startte net als de Antwerpse shows met de titelsong uit Hardwired…to Self-Destruct. Ook ‘Moth Into Flame’ (met een heuse vlammenmuur) en het matige ‘Here Comes Revenge’ werden gebracht. Helaas geen ‘Halo On Fire’, twee jaar geleden nog een hoogtepunt in Antwerpen. Hun vorige plaat Death Magnetic werd gisteren zelfs volledig genegeerd. Maar niemand die daar om zeurde toen ‘Sad But True’, ‘The Unforgiven’ en ‘Fade To Black’ werden ingezet.
Plastic Bertrand verrast weinig
Gitarist Kirk Hammett en bassist Robert Trujillo proberen elke avond te verrassen, door een lokale cover te spelen. In Amsterdam was dat (een massaal meegezongen) André Hazes, in Brussel vielen ze in herhaling. ‘Ca Plane pour Moi’ van Plastic Bertrand werd twee jaar geleden door beide heren ook al in het Sportpaleis gebracht.
Toen de duisternis het tweede uur in viel, werd dit concert veel intenser. Dat lag aan de songs. De vlammen. En aan de band zelf.
Hetfield, the Night King
Enter night, exit light. Toen de duisternis het tweede uur in viel, werd dit concert veel intenser. Dat lag aan de songs (een verrassend ‘St. Anger’), aan de vlammen, bommen en laserstralen. En aan de band zelf. James Hetfield ging vaker naar voor en ontpopte zich tot de Night King, met 50.000 discipelen die hem gretig tot aan de poorten van Winterfell wilden volgen.
“Are you alive?”, wilde de zanger met een sardonische grijns weten. Als één zombie-leger brulde de massa fans hun goedkeuren uit. Metallica draaide nu echt op volle cilinders. Het speelde met ‘One’, ‘Master of Puppets’, ‘For Whom the Bell Tolls’, Creeping Death’ en ‘Seek & Destroy’ liefst vijf kanjers op rij. Wij stonden helemaal vooraan in de snakepit en zagen een erg gretige groep, die fier toonde waarom ‘Master of Puppets’ elk jaar opnieuw De Zwaarste Lijst aanvoert.
Metallica liet zware bommen ontploffen tijdens ‘One’ en kreeg in ruil een mensenzee aan het meezingen. Om dan naar het midden van het stadion te verhuizen, voor een straffe afsluitende ronde. Het zou niet verbazen mocht koning Filip de staatsveiligheid in paniek hebben opgebeld, toen hij die uit tienduizenden kelen gebrulde “Die, die, die!” bij ‘Creeping Death’ in zijn slaapkamer hoorde binnenwaaien. Nee sire, dit was geen revolutie. Enkel een metalshow in uw achtertuin.
De bisronde opende een beetje met een sof. ‘Lords of Summer’ toonde een gigantische Belgische vlag, maar is niet het meest dynamische nummer dat dit viertal ooit schreef. Te rommelig ook, beste Lars Ulrich, om impact te maken. Dat deden ‘Nothing Else Matters’ en ‘Enter Sandman’ gelukkig wél. Metallica speelde hun twee bekendste songs uit hun best verkochte plaat helemaal aan het eind. Duizenden gsm-lampjes floepten aan, koppels vielen in elkaars armen, duivelshoorns werden bovengehaald. De laatste noten van ‘Enter Sandman’ gingen over in één groot vuurwerk. Het Boudewijnstadion juichte in extase, alsof Eden Hazard een wereldgoal had gescoord. En zo gingen de fans toch met een glimlach naar huis. Exit light, enter night.
