Is het succes van The Killers nog verdiend?

“Ronnie zei dat hij het gisteren té perfect vond.”

The Killers-frontman Brandon Flowers weet even niet wat te zeggen, nadat hij in de backstage van The O2 - enkele uren voor het tweede uitverkochte concert in Londen - te kennen gaf dat het eerste optreden netjes is verlopen, en we hem met de analyse van drummer Ronnie Vannucci confronteren. “Smooth sailing,” zegt Flowers na vijf seconden, “ik hou daar wel van. Ronnie vindt het spannender als er dingen mislopen.”

Het schijnbaar kleine meningsverschil zegt iets over The Killers anno 2017. De onbeteugelde arrogantie waarmee ze in de jaren 2000 new wave afstoften en de concurrentie genadeloos aftroefden, is weg. Op het pas verschenen album Wonderful Wonderful lacht Flowers er zelfs mee.

Maar ook de band is weg. Of toch voor een stuk. Dave Keuning (gitaar) en Mark Stoermer (bas) hebben nog aan de plaat meegewerkt, maar het toeren zien ze niet meer zitten. “We zijn de voorbije vijf jaar dan ook hoop en al één jaar thuis geweest”, haast Vannucci zich om te zeggen, als we hem erover aanspreken. Maar Flowers draait beduidend minder rond de pot: “We zijn niet het soort band dat elkaar heeft leren kennen op school en cassettes heeft zitten uitwisselen. Dave was 26 toen ik hem via een annonce in de krant leerde kennen, en we wisten van meet af aan hoe The Killers moesten klinken.” Anders gezegd: spijtig dat ze er niet meer bij zijn, maar een Duracell-konijn kan het intussen ook.

Ja, daar spreekt ongetwijfeld enig cynisme uit, maar het is heus niet zo slecht bedoeld. Want hoezeer Vannucci ook hunkert naar wat imperfectie, er valt best iets te zeggen voor de geoliede machine die The Killers de voorbije vijftien jaar is geworden, en die drie uur na ons gesprek het tentzeil van The O2 - een evenementenhal zo lelijk dat je haast wilde dat er een Antwerpse bouwpromotor aan te pas was gekomen - dik twee uur lang zou doen trillen.

Bescheidenheid

Meer nog: er valt zelfs iets te zeggen voor die laatste plaat, Wonderful Wonderful, en het feit dat er opnieuw een paar onversneden meestampers op staan. Zoals ‘Run for Cover’ (met die onmiskenbare New Order-gitaren), in Londen duidelijk de nieuwe publieksfavoriet. Of ‘The Man’, een guitige portie glamrock (met dat geestige David Bowie-momentje) die door de Britse producer Erol Alkan van de nodige elektronische ongein werd voorzien. “Erol is gisteren komen kijken”, zegt Flowers. “Fijne kerel, en hij heeft er echt een smeriger nummer van gemaakt.”

Of dan toch zeker smeriger dan de rest van het album, dat werd geproducet door Jacknife Lee, die zopas ook de nieuwe van U2 onder handen heeft genomen. Toeval of grootse toekomstplannen? Eerder het eerste, vertelt Flowers, die naar verluidt goed bevriend is met Bono. “Groter dan de arena's waarin we nu spelen, hoeft het voor mij niet te worden. Oké, we hebben al weleens in een stadion gespeeld, maar zo'n arena van twintigduizend man is mij meer op het lijf geschreven.” Voor een man die zichzelf in het verleden in één adem met The Beatles en Bruce Springsteen noemde, is dat haast de definitie van ‘bescheidenheid’.

Nochtans, als er één jaren 2000-band het potentieel heeft om, zoals U2 of Springsteen, de rest van zijn backstagecarrière in onwelriekende kleedkamers van voetbalstadions te slijten, dan toch wel The Killers. Maar ook: als er één jaren 2000-band daarvoor nog wat hulp kan gebruiken, dan toch wel The Killers. Want laten we eerlijk zijn: op The Joshua Tree en The River, de vijfde albums van respectievelijk U2 en Springsteen, hadden de acts in kwestie nog maar nét naar dito versnelling geschakeld. Wonderful Wonderful is het vijfde album van The Killers, en in feite al het tweede in cruise control - ergens tussen derde en vierde. 

Swagger

Tot daar evenwel het slechte nieuws. Het goede nieuws is dat Flowers en de zijnen genoeg materiaal op sterk water hebben staan om - zelfs zonder nieuwe songs - nog zeker tien jaar arena's te vullen en festivals te headlinen. En wees gerust: ze spelen nog elke avond de hits, zegt Vannucci, “en we zijn als de dood voor een nummers-uit-de-nieuwe-plaat-dipje”. Al klinkt dat uit de mond van een lid van The Killers eerder als een - opdracht volbracht overigens - uitdaging dan een bekommernis.

Gelukkig is er niets wat een goede Joy Division-cover niet kan redden, zie je Flowers een paar uur later na dat dipje denken, en hij zet ‘Shadowplay’ in.

Zeg van The Killers wat je wil, maar ze kennen hun klassiekers. En soms weet Flowers ze met zijn Las Vegas-swagger zowaar zelfs beter te brengen. Zoals aan het einde van de show in Londen, toen hij New Order-frontman Bernard Sumner op het podium haalde om samen ‘Bizarre Love Triangle’ te zingen. (Echt niets tegen Sumner - een hoop briljante songs geschreven - maar die mens zingt en danst met de finesse waarmee Liesbeth Homans op Twitter zit.)

Maar verder weinig klachten over de bisronde van het concert van The Killers in Londen. Zeker niet als je weet dat hun goede vriend Stuart Price voor de tournee nog wat aan ‘Human’ en ‘Mr. Brightside’ heeft zitten prutsen. “Van de eerste heeft Stuart een langere versie gemaakt die naadloos overloopt in zijn wereldbekende remix van de tweede”, vertelt Flowers. “O, en hij heeft ook ‘Bling’ uit ons tweede album herwerkt.”

Het resultaat? Een feest, tiens. Van de eerste tot de achterste rij, en een halfuur later ook nog eens op de metro terug richting centrum. Volgende stop dan misschien toch maar Wembley?

The Killers spelen op 6 maart in het Sportpaleis, Antwerpen. sportpaleis.be