Finale van de Davis Cup, 1991. De Fransen zijn een delirium nabij wanneer Amerika, met de groten Andre Agassi en Pete Sampras, in Lyon voor de bijl gaat. In de dolle feestvreugde zet de Davis Cup-kapitein, Yannick Noah, met zijn spelers een liedje in op het veld op de Afrikaanse opzwepende ritmes van Saga Afrika, Ambiance de la Brousse. Als een blok vallen de toeschouwers voor de performance. Het is daar, op een tennisveld, waar de twee werelden van Noah elkaar voor het eerst kruisen voor een publiek. Het is de start van Yannick Noah 2.0: wat begon als een grap, een fijn tijdverdrijf voor het plezier, groeit uit tot ongekende hoogtes. Noah vult immense stadions met zijn stralende glimlach, zijn dreadlocks en zijn mélange van Afrikaanse muziek en reggaedeuntjes. Met dezelfde energie als hij destijds op een tennisplein stond, maar dan vaak met ontbloot bovenlijf, zet hij stadions als het Stade de France, voor 80.000 man, in lichterlaaie.

Publieksbeest

Zo word je dus verschillende keren winnaar van de populariteitspoll ‘Franse persoonlijkheid van het Jaar’. Yannick Noah, zoon van een Kameroense profvoetballer en een Franse lerares, trekt immers vele lagen van de Franse bevolking aan. De Franse sportliefhebber, die hem zich herinnert als de laatste Franse winnaar van Roland Garros, in 1983, de nummer 3 van de wereld met zijn geweldige atletische vermogen, de man die evengoed voetballer kon worden, maar als ventje in Kameroen besloot om het te proberen als tennisser toen hij een racket kreeg van tennislegende Arthur Ashe. De muziekfan, die geen genoeg krijgt van zijn stomende optredens. Maar ook de celebfans, want Noah was niet alleen een trainingsbeest, hij was ook niet vies van een stapje in de wereld zetten. En hij was niet ongevoelig voor vrouwelijk schoon. Inmiddels heeft hij vijf kinderen, bij drie verschillende vrouwen.

Het stond in de sterren geschreven dat een publieksbeest, een man die drijft op emoties en het applaus, kapitein van het Franse ploegentennis zou worden. Een dubbelbaan, want Noah leidt zowel de Françaises van het Fed Cup-team als de Fransen van de Davis Cup-ploeg. Het is de derde keer – van 1991 tot 1992, tussen 1995 en 1998 en sinds 2015 – dat hij aan het roer staat bij de mannen. Ofwel: een kapitein van verschillende generaties. Zijn kinderen, zegt hij over zijn spelers. De tennissers met wie Noah werkt, zijn ongeveer even oud als zijn supergetalenteerde zoon – Joakim Noah, 2,11m, maakt al jaren sier in het Amerikaanse NBA-profbasketbal. Rijsel is zijn derde finale. Niet alleen in 1991 maar ook in 1996 leidde hij als kapitein de mannen naar de Davis Cup-zege.

De juiste vibe

Ook als kapitein heeft hij zijn eigengereide manier van werken en maakt hij soms eigenzinnig keuzes – zie ook gisteren, toen hij de surprise van de chef opdiende en volledig onverwachte dubbelspelers opstelde. Koren op de molen van de Franse tennispers, met wie Noah altijd op gespannen voet leeft. Noah komt nauwelijks naar wedstrijden kijken om mogelijke tegenstanders te scouten, het veldwerk laat hij voornamelijk over aan zijn assistent, de ex-proftennisser Cédric Pioline. Noah moet de juiste vibe in de ploeg brengen.

Zo liet hij de voorbije weken zijn spelers geregeld mediteren. Julien Benneteau: “Voor het ontbijt, rustig, een dik halfuurtje, een beetje meditatie.” Of iedereen daar zo gelukkig mee is? Geen on­vertogen woord bij de spelers hierover. Jo-Wilfried Tsonga: “De meditatie helpt ons om met een goed gevoel naar deze finale toe te leven.”

Lucas Pouille: “Yannick is voor mij een man die in alles slaagde wat hij ondernam. Eerst als tennisspeler, dan brak hij zomaar uit het niets door als muzikant en nu als coach. Hij is een man met een sterke winnerscultuur, hij weet hoe je wint.”

Rangen gesloten

Het was niet altijd zo peis en vree tussen Noah en de spelers. Nog in de halve finale ­tegen Servië vroeg Tsonga Noah om alsjeblief te zwijgen tegen hem tijdens de spel­pauzes. Gisteren waagde geen enkele Franse speler zich aan kritiek op de beslissing van hun kapitein, alle rangen werden gesloten.

Zoals het een man met zijn status betaamt, woont Noah niet in een “gewoon” huis. Hij resideert met zijn vrouw en zijn jongste op een boot die geregeld koers zet richting Caraïben. Wegdromen op azuurblauwe wateren en hagelwitte stranden is voor later, eerst volgt de harde realiteit van de Davis Cup.