Leve de Zoo! had een vrij voorspelbare kruising tussen een Het Leven Zoals Het is: de Zoo en een les geschiedenis kunnen worden, maar zo gemakkelijk maakt ­Arnout Hauben zich er niet van af. Hij weet als geen ­ander dat een goed verhaal nooit verveelt en heeft er genoeg te vertellen. En dus ging hij op de koffie bij Lies, een dame die bijna tien jaar lang een chimpansee genaamd Judy in huis had en de aap opvoedde als een tweede kind. Arnout nam Lies terug mee naar de dierentuin, waar Judy Lies meteen herkende: er werden kusjes uitgewisseld, weliswaar achter glas. Arnout haalde ook het onderste uit de kan toen hij de vrouw ontmoette die het skelet van de allereerste olifant in de Antwerpse dierentuin had gerestaureerd: in haar atelier keek hij met grote ogen toe hoe je van een pakket opgefrommelde huid een opgezet dier kunt maken.

Bij de opening van het nieuwe buitenverblijf voor de apen was Arnout bijna niet in te tomen: er zaten apen tussen die nog nooit gras onder hun poten hadden ­gevoeld, kún je het geloven?

Dierenplezier op dinsdag: ik kan het wel hebben.