Johan Ella Ella wil zich tonen tegen zijn ex-club. Dick Demey
ZATERDAG 19.30U BOCHOLT VV - PATRO
Johan Ella Ella voelt zich prima bij Bocholt
“Ik heb eindelijk rust gevonden”
Na de ontnuchterende nederlaag bij Hades krijgt Bocholt zaterdagavond tegen Patro Eisden een eerste kans om het blazoen weer op te poetsen. Altijd een beladen duel, zeker voor thuisspeler Johan Ella Ella is het een speciale wedstrijd. De dartele flankspeler verdedigde immers anderhalf seizoen lang de paars-witte kleuren.
Ondanks zijn prille leeftijd heeft de 22-jarige Fransman er al een leuk parcours op zitten.
“Op 16-jarige leeftijd debuteerde ik bij Vaulx-en-Velin, een club uit de regio Lyon die in de vierde klasse speelde. Daar werd ik opgemerkt door het Roemeense Delta Tulcea, dat me een profcontract voor zes maanden aanbood. Het was een leuke periode, maar omdat we maar net de promotie misten en de voorzitter het om die reden voor bekeken hield, achtte ik het beter om andere oorden op te zoeken”, vertelt hij.
Ik leef me het liefst van al uit in de aanval
Johan ELLA ELLA
“Zo ben ik uiteindelijk via Wala Zock die er toen speelde, bij Patro Eisden beland. Een verblijf met pieken en dalen. Het eerste seizoen liep het sportief best naar wens, maar naast het veld was het geregeld kommer en kwel. En over de financiële problemen van vorig seizoen zwijg ik liever. Het was best vervelend, want als kersverse papa had ik mijn verantwoordelijkheid tegenover mijn gezin. Gelukkig heeft onze Chinese voorzitter uiteindelijk toch ook zijn verantwoordelijkheid genomen en hebben we onze samenwerking eind januari op een nette manier beëindigd.”
Frisse kop
“Ik heb toen dadelijk contact gezocht met Bocholt en trainer Licata, die ik nog kende vanuit mijn Eisdense periode”, gaat Ella Ella verder. “Hij zag het zitten, maar om het evenwicht in de Bocholtse kern van toen niet te verstoren, hebben we gewacht tot het tussenseizoen om met mekaar in zee te gaan.”
“Intussen is mijn hoofd weer helemaal vrij. Ik ben intussen voor de tweede keer papa geworden en samen met mijn schoonouders zijn we verhuisd naar As. Dàt, samen met mijn sportieve zekerheid, heeft me weer tot rust gebracht. Eindelijk, mag je zeggen, want vanaf mijn vijftiende was ik vaak op mezelf aangewezen. Door een enkelletsel ben ik nog niet top, maar de trainer weet intussen wel dat hij op mij kan rekenen. Als flankaanvaller of flankverdediger, hoor ik je dan hardop denken? Wel, ik trek op beide plaatsen mijn streng, maar mijn voorkeur gaat echt wel uit naar het aanvallende compartiment. Uiteindelijk is dat een luxeprobleem. Ik wil vooral belangrijk zijn voor de groep en een nieuwe stap zetten in mijn loopbaan.”
