Stel: een renner wordt uit de Tour de France gezet: zou de organisatie ermee wegkomen als ze drie dagen later nog niet heeft gezegd waarom? Stel: een politicus wordt uitgesloten om deel te nemen aan de verkiezingen. Niet dat dit zomaar kan, maar stel. Zouden we er dan vrede mee nemen dat we de dag na de verkiezingen nog steeds niet zouden mogen weten waarom hij niet mocht meedoen?

Toch is het dat wat momenteel gebeurt op het Eurovisiesongfestival. Sinds vrijdagnamiddag wisten we dat er iets scheelde met Joost Klein. Eerst nam hij niet deel aan de generale repetitie, vervolgens ook niet aan de juryshow. En vervolgens mocht hij niet deelnemen aan de finale. Waarom? Het geruchtencircuit draaide zich dol.

Uiteindelijk liet Nederland weten dat Klein een dreigende beweging naar de camera had gemaakt, nadat hij aan een cameravrouw herhaaldelijk had gevraagd om te stoppen met filmen toen hij van het podium was gestapt. En dat de uitsluiting buitenproportioneel is. Volgens de organiserende EBU is er meer aan de hand. Maar wat meer? Geen idee. De Zweedse politie zegt bezig te zijn met een onderzoek, maar zegt niet wat ze onderzoekt.

Stel nu dat Klein een dreigende beweging heeft gemaakt, wat zou die dan kunnen zijn? Heeft hij gedaan alsof hij haar wurgde? Heeft hij gefingeerd dat hij haar de keel zou oversnijden? Toonde hij haar zijn tanden en deed hij alsof hij haar zou bijten? Gaf hij haar een ‘fuck you’-vinger? Hoe bedreigend kan een beweging zijn om iemand uit te sluiten van dit dolle circus?

Stinkende pot

De EBU zou het ons kunnen vertellen, maar verzuimt het in het belang van het onderzoek. Dat doet de vraag rijzen: als je zo’n verregaande beslissing neemt als een uitsluiting, is het openbaar maken van de feiten dan niet belangrijker? Dan zouden we hier niet de hele tijd rondjes draaien rond een stinkende pot, terwijl we niet weten wat er in die pot zit.

We horen mensen niks antwoorden als hen een reactie wordt gevraagd en we zien bewakingsagenten mensen op afstand houden. Spannend! Op Instagram postte Joost Klein een filmpje van honden die gekke dansjes doen, maar daarmee weten we nog altijd niet waar de hond gebonden is. In Vlaanderen zeggen we dan: het is van den hond.

Lees ook

Onvoorspelbaar en licht ontvlambaar: werden Joost Kleins grote troeven ook zijn ondergang?