De overstap van de junioren naar de beloften verliep voor Gilles Dockx niet van een leien dakje, maar kende zondag met een eerste zege in Walhain-Saint-Paul toch al een hoogtepunt. “Aanvankelijk was het de bedoeling over te stappen naar het Vlaams-Brabantse Urbano-Vulsteke. Toen bij Wanty-ReUz-Technord in de winter twee renners geblesseerd raakten, werd ik aangezocht om een van de vrijgekomen plaatsen in te vullen”, vertelt de 18-jarige Itegemnaar, die als adelbrief zijn winst van vorig seizoen in de Valkenburg Klimclassic kon voorleggen.

Zelf moest hij in januari eerst nog wel een knieoperatie ondergaan. “Met gevolg dat ik pas kon beginnen trainen toen de anderen al aan het koersen waren”, vult Dockx verder aan.

Toch werd hij door zijn nieuwe team al vlug voor de leeuwen gegooid. “Ik reed vooral grote koersen om de nodige kilometers in de benen te hebben. Kleinere wedstrijden nam ik te baat om interval te trainen”, zegt hij daarover.

“Door offensief te koersen heb ik de concurrentie afgemat”

Gilles Dockx

Die aanpak leverde zondag in Walhain-Saint-Paul onverhoopt vruchten af. Eerder dit seizoen geen enkele keer in de top twintig geëindigd, won hij net over de taalgrens totaal uit het niets zijn eerste koers bij de beloften. “Ik verbaasde daarmee mezelf”, geeft de zoon van de voorzitter van het Van Mossel Heist Cycling Team toe. “Ik reed een naar mijn gevoel ongelooflijk sterke wedstrijd waarin ik door offensief koersen de concurrentie wist af te matten. Zelf had ik in de slotronde nog genoeg kracht over om in mijn eentje twee vluchters bij te benen en te kloppen in de sprint. Ik had me daar tot het moment zelf niet toe in staat geacht. Blijkbaar heb ik mijzelf de laatste tijd licht onderschat. Een andere verklaring heb ik niet voor deze plotse uitschieter.”