Direct naar artikelinhoud
Column

De mannen kijken immens tevreden toe: dit zijn hun vrouwtjes. Het bieden begint

Daan Heerma van Voss.Beeld Bob Van Mol

Daan Heerma van Voss is een Nederlandse schrijver.

Een uurtje voor ik naar Battle of the Sexes ga, een film over de legendarische match uit 1973 tussen de feministische tenniskampioene Billie Jean King en de male chauvinist pig en grandslamwinnaar Bobby Riggs, zet ik tegen mijn gewoonte in de televisie aan, simpelweg door op de afstandsbediening te gaan zitten. Ik stuit op het merkwaardige programma Circus Gerschtanowitz.

Drie mannen betreden het podium. De presentator stelt hen alle drie dezelfde vraag: waarom is jouw vrouw de mooiste van de wereld? Presentator: “En niet weer over haar billen beginnen.”

Antwoord Man 1: “Ze heeft gewoon prachtige billen.”

Man 2: “Ze heeft een heerlijk figuur. Die billen, maar ook de borsten. En ze heeft een tatoeage op haar lies; de eerste letter van mijn naam. Het zit net zo op een plekje waar alleen ik mag komen. Ze is echt Miss Porno.”

Presentator: “En als ze later weer een man tegenkomt wiens naam begint met de R, kan ze de tatoeage gewoon houden.”

Man 2: “Nee hoor, ze is echt van mij.”

Man 3: “Mijn vrouw is het mooist omdat ze een superlekker ding is. Als ik met haar ergens kom, kijkt iedereen om. En dan weet ik: dit is mijn vrouwtje. Ze is echt het totaalplaatje.”

Tenniskampioene Billie Jean King zei dat het de vrouwenbeweging vijftig jaar terug in de tijd zou hebben geworpen als ze had verloren van machoman Bobby Riggs

Inmiddels hebben drie vrouwelijke gestalten plaatsgenomen achter kamerschermen. De presentator legt de spelregels nog een keer uit. Zo meteen worden de drie vrouwen onthuld en moet het publiek gaan stemmen. Op basis van die stemmen wordt het “gulle bedrag van 2.500 euro” tussen de drie mannen verdeeld. Maar zij weten niet wie welk bedrag toebehoort. Ze moeten kiezen; of ze nemen genoegen met het kleine bedrag of ze gaan voor het grote bedrag, met het risico dat ze met lege handen naar huis gaan. Het programma is dus tegelijk vleesmarkt en gokhal.

Eén voor één worden de kamerschermen weggehaald. Vrouw 1 is een afgetrainde brunette met hoog opgestuwde borsten. Vrouw 2 is een geblondeerd scharminkel, ze heeft ingevallen wangen en dunne beentjes. Vrouw 3 is een zeer gespierde verschijning, een bodybuildster met kettingen over haar lichaam. De mannen kijken immens tevreden toe: dit zijn hun vrouwtjes. Het bieden begint. Het geldbedrag wordt verdeeld: 700 euro, 800 euro, en 1.000 euro.

Man 2 kiest onmiddellijk eieren voor zijn geld. Hij krijgt 700 euro. Kennelijk is zijn vrouw toch niet de mooiste van de wereld.

Mannen 1 en 3 kijken bloeddorstig uit hun ogen. Ze willen winnen. Alles of niets. Het mag geen verrassing heten: de bodybuildster verliest, de normaalst uitziende vrouw wint, of eigenlijk haar man, want hij neemt het geld in ontvangst.

In Battle of the Sexes eist Billy Jean King (Emma Stone) gelijke betaling tussen mannelijke en vrouwelijke tennissers. Maar de bobo’s gaan niet overstag; ze menen dat vrouwen minder snel rennen, minder hard slaan, minder publiek trekken. Om hun ongelijk te bewijzen stemt ze in met een wedstrijd tegen de 55-jarige ritselaar en gepensioneerde tennisser Riggs (Steve Carell). Het wordt een spektakelstuk. Riggs, een geboren showman, die zal aantreden in een knalgeel jack met de tekst Sugar Daddy erop, zegt herhaaldelijk dat vrouwen inferieur zijn, dat ze thuishoren in de keuken, dat ze van waarde zijn zolang ze er een beetje leuk uitzien. Billie Jean King zegt weinig. Ze wint alle drie de sets: 6-4, 6-3, 6-3. In een interview zei King dat het de vrouwenbeweging vijftig jaar terug in de tijd zou hebben geworpen als ze de partij niet had gewonnen.

We zijn nu bijna vijftig jaar verder. Ik heb een televisie over. Wie biedt?