Ook hier heeft Staatsbosbeheer bedacht dat er 'wildernisnatuur' mag ontstaan
Aflevering 152: zie de Nederlandse natuur als een museumcollectie, met plaatjes uit het verleden naast elkaar.
Nog zo veel te doen in Drenthe, ik had nog wel een maand willen blijven. Om naar het Mantingerveld te gaan bijvoorbeeld, waar versnipperde heide- en bosgebiedjes weer met elkaar zijn verbonden. Typisch voorbeeld van wat de grenzen zijn aan natuurontwikkeling, en van voortschrijdend inzicht. Een jaar of twintig geleden overviel Natuurmonumenten de omwonenden met een ambitieus plan om landbouwgrond om te zetten in heide. Met het idee om de goudplevier als broedvogel terug naar Nederland te lokken. Dat lukte niet, en nu wordt na overleg met omwonenden een realistischer plan uitgevoerd.
Het democratisch vastgestelde plaatje dat nu ontstaat: een beetje bos, een beetje bestaande heide, nat en droog, wat stuifzand, en oud, agrarisch cultuurlandschap. Als je de Nederlandse natuur als wildernis wilt zien, kunnen dit soort tekentafelprojecten ergerniswekkend zijn, maar daar is een remedie voor. Zie de Nederlandse natuur als een museumcollectie: allerlei plaatjes uit het verleden naast elkaar gedrapeerd. En als de jeneverbes, het paapje, de adder, de geelgors en de steenuil zich er prettig bij voelen, tja, verhef dan je stem nog maar eens.
Van het Mantingerveld naar boswachterij Gees is dan nog een klein stukje, de gebieden worden ook verbonden in het kader van het Natuurnetwerk Nederland. Staatsbosbeheer heeft dan weer bedacht dat hier 'wildernisnatuur' mag ontstaan. Ik herinner me dat de plannen aanvankelijk anders waren. Een paar jaar geleden stond ik aan een bosrand uit te kijken op de net 'ontkanaliseerde' Geeserstroom, die weer een meanderend beekje mocht zijn. Ik zag en hoorde die vroege voorjaarsdag - met enige hulp - 56 vogelsoorten, op het einde van de zonnige dag zag ik voor mijn neus waterranonkel ontluiken.
Maar nu, als ik kritische omwonenden mag geloven, is het beekdal een verruigd moeras geworden. Terwijl er een vriendelijk, agrarisch cultuurlandschap was beloofd, met dotterbloemen en hooilandjes. Dat is dan weer het nadeel van zo'n museumcollectie: iedereen wil een ander plaatje.
Goed, ik kom er niet meer aan toe, het tijdschema knelt. Ik sta aan de rand van het beekdal van de Reest, grensbeekje tussen Drenthe en Overijssel. Op het punt van oversteken.
Caspar Janssen loopt een jaar lang door Nederland en brengt al doende het landschap in kaart, en daarmee de planten, dieren, mensen en kwesties van het Nederlandse land.
