Jaques levert frietjes af bij Gianni: weer een tevreden klant. — © Dirk Kerstens
Delivero(o)pa: Jacques (82) bezorgt op zijn 82ste nog frietjes aan huis in Antwerpen
Hij is net 82 jaar geworden, maar toch rijdt Jacques nog rond tussen de oranje en lichtblauw gekleurde studenten die in Antwerpen maaltijden aan huis bezorgen. Drie of vier avonden per week levert hij frietjes met zijn Ford Fiesta. Omdat hij houdt van de babbeltjes met de mensen, om zijn zoon de friturist wat meer te zien en omdat hij het niet leuk vindt om “gewoon thuis een beetje te chillen”.
Hij wandelt, winkelt, fietst, bokst zelf zijn soloreizen naar Thailand in mekaar en rijdt nu ook rond met Take Away-dozen: Jacques is geen gewone opa.
“Op een strand liggen of thuis in bed rusten, dat kan ik niet”, zegt hij. “Ik slaap ook maar vier tot vijf uur per nacht. Zo chillen, zoals de mensen tegenwoordig zeggen, dat voelt als tijdsverlies voor mij. Dus toen mijn zoon twee jaar geleden vroeg om een beetje te komen helpen met het ronddragen van bestellingen voor zijn frituur, ben ik daar met plezier mee begonnen. Ik help hem graag en zo kan ik hem een beetje meer zien ook.”
Boetes
Drie tot vier avonden per week voert hij vijftien tot twintig pakken frietjes door de stad. Niet op de fiets, maar met de auto – met een iPhone als gps.
“Ik heb een elektrische fiets thuis om boodschappen te doen, maar in de stad vind ik het veel te onveilig. Al die koeriers en studenten op hun fietsjes, die door rood licht rijden, tegen de richting in, of ’s avonds zonder verlichting en goed donker gekleed? Roekeloos. Dus pak ik de auto.”
Het kostte hem al vier boetes, door zich ergens op een fietspad of voor een garage dubbel te moeten parkeren om de frietjes warm tot aan de voordeur te krijgen. “Ik heb ook alleen een kleine en een middelgrote doos om het eten in te vervoeren, want de heel grote past niet in mijn kofferbak. Wel lastig: als mensen online bestellen, geven ze soms enkel een voornaam in. Maar dan sta ik daar ineens voor een deur met tien bellen met alleen familienamen op. Of ze vergissen zich zelfs van hun eigen huisnummer. Dan moet ik terug naar de auto, om te telefoneren. Beetje onhandig soms.”
Al blijft hij de vriendelijkste koerier uit de hele catalogus. “Dat sociaal contact is heel belangrijk voor mij. Intussen kom ik regelmatig terug bij dezelfde mensen, die ik al bij voornaam kan aanspreken. Dan doen we even een babbeltje. Maar nooit te lang, want je moet altijd door naar de volgende.”
