“Ik ben niet speciaal content dat Winteruur weer gedaan is. Het hoort erbij. De winter heeft lang genoeg geduurd. En er komt sowieso een vierde ­seizoen.”

Ga je al die fraaie teksten en poëzie zo net voor het slapengaan niet missen? Je bent een gedichtenman, denk ik.

“Ik geloof dat iedereen poëzie wel graag leest. Alleen weet of beseft niet ­iedereen dat. Het komt soms wat academisch en moeilijk over, waardoor veel mensen denken dat het hun petje te boven gaat. Maar als er een grote gebeurtenis is, wordt het ineens wel belangrijk. Bij geboortes, huwelijken of begrafenissen stikt het van de poëzie. Dan zoekt ineens iedereen een tekst die uitdrukt wat je voelt op dat moment. Ook mensen die nooit een gedicht lezen.”

Er hangt wel een pseudo-intellectueel auraatje rond. De elite houdt het liever ver weg van het klootjesvolk.

“Terwijl poëzie dat niet nodig heeft. Het is als met muziek. De massa houdt ervan, maar er is ook ingewikkelde muziek. Een aantal mensen accapareert dat als iets bijzonders, niet voor de grote massa. Dat klopt niet. Poëzie is voor iedereen.”

In ‘Winteruur’ hang je wat in de zetel en keuvelt een eindje weg. Hard werken is dat volgens mij niet.

“Dat lijkt zo, maar ik ben wel heel erg geconcentreerd en bereid me goed voor. Het gesprek moet tien minuten duren, geen vijf en geen vijftien. En het moet de moeite zijn. Het mag alle kanten opschieten, maar het moet liefst boeiend genoeg blijven zodat de mensen blijven kijken. Dat is niet eenvoudig. De mensen zeggen me dat het almaar beter wordt. Ik voel ook dat ik meer vertrouwen heb dan in het begin. Het voelt vertrouwd en dat is aangenaam.”

Is er een tekst die je zelf zomaar zou kiezen?

“Ik kan moeilijk kiezen. Ik ben zo iemand die een paar teksten zou meenemen om dan samen met de redactie eentje eruit te pikken. Ik heb het gedaan. De laatste aflevering van afgelopen donderdag heeft Maaike Neuville mijn plaats ingenomen. Uiteindelijk heb ik Jong Landschap van Paul Van Ostaijen gekozen. Omdat ik dat mooi vind. Maar het had evengoed Het Heelal van Jules Deelder kunnen zijn. Hoe verder men keek, hoe groter het leek. Bedrieglijk in al zijn eenvoud.”

“Het is ook het bewijs dat niet zo moeilijke teksten ineens ook wel moeilijk kunnen zijn. Andersom is dat net hetzelfde. Ik herinner me Peter Verhelst die een hermetische tekst van Beckett bijhad. Moeilijk te doorgronden bij eerste lezing, maar toen hij erover begon te vertellen, ging de wereld open en begon de zon te schijnen. Dat is mooi.”

Welke vraag mag ik je niet stellen?

“Ik weet het niet. Alles mag. Wat bedoel je precies?”

Zoiets als: hoeveel verdien je?

“Dat zou mogen.”

Welaan, dan. Beste Wim, hoeveel verdien je?

“Ik wil daarop antwoorden, maar dan moet je ook goed luisteren naar het antwoord. Ik heb soms een jaar geen inkomsten omdat ik een nieuwe zaalshow voorbereid. Het hangt af van het moment.”

“Dit jaar is druk, want die zaalshow is er. (Er Wordt Naar U Geluisterd, overal uitverkocht, nvdr.) En dan nog zijn er maanden dat het maar dunnetjes is. In juli van dit jaar zal er niets binnenkomen, in augustus ook niet te veel. Als ik het allemaal goed uitreken voor 2018 en dat bedrag deel door 12, zal ik ongeveer komen aan vier- à vijfduizend euro. Ik ben nu aan het oogsten. En daarna is er weer een lange periode van schrijven en afzien. Niet altijd plezant, maar ik doe het zo graag.”