De ideale dochter: Meisje Nijman
Zaterdag publiceerde deze krant een artikel over een duister onlinenetwerk waarin mannen naaktfoto’s ruilen van vrouwen en meisjes, zonder dat die daar weet van hebben. Het was om mismoedig van te worden. Het liefst zou je alle meisjes van Nederland tegen dit soort smeerpijperij in bescherming nemen. Maar hoe in hemelsnaam?
Goddank is daar Bart Nijman, boegbeeld van Geenstijl, het weblog dat zich graag in de vrouw mag verdiepen. In een interview met Villamedia las ik afgelopen vrijdag over zijn dochter. Zijn hypothetische dochter, moet ik zeggen, want Nijman heeft geen kinderen en wil dat graag zo houden. ‘Ik vind kinderen gewoon stom’, lichtte hij toe. ‘Kan er niet mee communiceren.’
Stel nou, vroeg de interviewer niettemin, dat je dochter op een populaire website het mikpunt zou worden van verkrachtingsfantasieën, zou je dat dan vervelend vinden?
Een goede vraag wel, vond ik, al zal die sommigen wellicht wat rauw op het dak vallen. Wie de laatste tijd televisie heeft gekeken, zal Nijman vooral hebben leren kennen als die jongen die in talkshows zo bevlogen kan vertellen over het belang van burgerinspraak en het donorreferendum. Zijn andere bezigheden - seksistische praatjes verkopen en hitsige reaguurders afsturen op vrouwen die daar niet van gediend zijn - waren daardoor wat naar de achtergrond geraakt.
‘Boeie!’, riposteerde Nijman op de vraag van de interviewer. ‘Het zijn mensen op internet. Je kunt ook denken: gut wat een sneue man, die is al drie maanden niet meer over zijn vrouw heen geweest. Dat is óók een houding.’
Zijn geliefde stond er precies zo in, vertelde hij. Zouden op haar de wilde honden worden losgelaten, zoals menig vrouwelijk slachtoffer van Geenstijl overkwam, zou haar dat ‘geen reet’ kunnen schelen.
Misschien draafde ik door, maar met zulke hypothetische ouders kon het toch bijna niet anders dan dat hun dochter, ware zij niet slechts for argument’s sake verwekt, ter wereld zou zijn gekomen met een zelfbeeld van gewapend beton.
En ik dacht: had ik maar zo’n dochter. Of beter nog: hadden we allemaal maar zo’n dochter. Een meisje dat zich nimmer in haar leven zou laten intimideren door het seksisme en de onversneden misogynie waarnaar je op internet nooit lang hoeft te zoeken. Een jonge vrouw die van dat alles niet nog onzekerder zou worden over haar lichaam, haar positie in de groep, haar seksualiteit, dan ze al was. Wat zou ze gelukkig zijn.
In mijn hoofd kwam ze steeds meer tot leven, Meisje Nijman. Onverstoorbaar, ongenaakbaar. ‘Wees toch eens wat meer als Meisje Nijman!’, hoorde ik mezelf al onbeholpen tegen mijn eigen hypothetische dochters uitroepen, als ze op internet weer eens tegen een of andere anonieme viespeuk waren aangelopen. ‘Denk gewoon: gut wat een sneue man, die is al drie maanden niet meer over zijn vrouw heen geweest. Dat is óók een houding!’
Zou dat dan de manier zijn? Stel nou dat Meisje Nijman ten prooi zou vallen aan dat duistere naaktfotonetwerk. Hoe zou vader Bart, die er zelf kennelijk geen been in zag om seksfilmpjes van Patricia Paay en de ex van Dave Roelvink online te zetten, haar dat dan uitleggen? Zou hij haar over de wang strijken en in haar oor fluisteren: ‘Kop op, meid, boeie.’
We zullen het nooit te weten komen. Toch jammer. We zouden zo veel van hem kunnen leren.
Wilt u dit verhaal liever beluisteren? Hieronder staat de door Blendle voorgelezen versie.