Welkom terug, The Streets!

Reünies zijn nuttig voor alles en iedereen. Fans denken melancholisch terug aan hun jonge jaren waarin ze aanzienlijke bedragen zakgeld spendeerden aan platen, concerttickets en T-shirts van hun favoriete band. Artiesten zien het op hun beurt als een lucratieve manier om hun pensioen veilig te stellen.

Geld is zelden de enige drijfveer. Veel bands hunkeren oprecht naar een twee­de leven. Ego’s hebben soms iets meer tijd nodig om de banaliteit van een ruzie correct in te schatten. Verstand komt met de jaren. Wie voortdurend in de spotlights leeft, hunkert naar de schaduw. Tot de schaduw zijn ware gelaat toont. Een leven zonder aandacht, drank of drugs... Het is niet voor iedereen weggelegd.

De reünie van The Streets bracht geen schokgolf teweeg in het showbizz­landschap omdat het een eenvoudige eenmansband betreft. Er hangt meer vlees aan een verhaal waarbij egocentrische randfiguren – die elkaar ooit het leven zuur maakten – opnieuw samen in een tourbus kruipen. Al bestaan er ook reünies waarbij de strijdbijl nooit wordt begraven. Als financiële motieven belangrijker zijn dan het herstellen van een muzikale vriendschapsband, duiken er twee of meerdere tourbussen op in de festival­backstage.

Toch vlogen alle tickets voor de recent aangekondigde reünie­concerten van The Streets (in april volgend jaar in Groot-Brittannië) afgelopen week de deur uit. Begrijpelijk. Vooral de eerste twee albums Original Pirate Material (2002) en A Grand Don't Come for Free (2004) verdienen hun plaatsje in de Britse popgeschiedenis.

The Streets bestaat nog steeds uit Mike Skinner en enkele anonieme vrienden die perfect inwisselbaar zijn zonder dat we het merken. Skinner ging twintig jaar geleden aan de slag met enkele muziekgenres die hij leuk vond. Het eclectische resultaat bleek moeilijk definieerbaar. Termen als ‘alternative hip hop’ en ‘UK garage’ vatten het niet helemaal samen.

Mike Skinner een rapper noemen zou bovendien een enorme onderschatting zijn van zijn talent, aangezien 51 procent van de populaire rappers inspiratieloze randdebielen zijn. Skinner zal deze populistische stelling niet tegenspreken. In het voortreffelijke biografische meesterwerk The Story of The Streets beschrijft Skinner een meeting met enkele platenbonzen in New York. Het feit dat platenfirma’s specialisten inhuren om de refreintjes voor hiphop­hits te verzinnen doet hem glimlachen. Eigen­heid bewaren, daar gaat het ook in de tweede single van The Streets over: ‘Spit jewels like Eastern riches, junkie fixes / Around here we say ‘birds’, not bitches.’

Skinner is Britser dan Brits. Ik zag hem meermaals in een tennis­shortje en Reeboks op het podium springen. Een jongen uit Birmingham heeft andere problemen dan een zwarte medemens in The Bronx, maar in essentie komt het wel vaak op hetzelfde neer. De muziekwereld kan altijd wat ongeforceerde authenticiteit gebruiken. De menselijkheid waarmee Mike Skinner over alcohol- en drugsgebruik (‘Prangin’ Out’) en hartverscheurend liefdesverdriet (‘Dry Your Eyes’) zingt/rapt, is geloofwaardig en herkenbaar. Chris Martin zong oorspronkelijk het refreintje van dat laatste nummer, maar de Coldplay-zanger vond de versie van Skinner beter. Elke artiest tekent blindelings voor de sticker ‘featuring Chris Martin’ op een albumhoes, maar Skinner liet uiteindelijk een totaal onbekende vriend het refreintje inzingen.

De nuchterheid waarmee hij het sterrendom en zijn eigen sterren­status op poëtische wijze fileert en analyseert, is ontroerend. We horen het te weinig. Blij dat The Streets na 6 jaar terug is. Het vaderschap deed Skinner even twijfelen aan zijn leven als popster. Goed dat hij er intussen uit is. België staat voorlopig niet op het programma, maar dat probleempje wordt tegen de volgende festivalzomer gegarandeerd verholpen.

‘Geezers need excitement. If their lives don't provide them this, they incite violence.’