Eén kat: groter dan dat is de dierentuin ten huize Hauben nooit geworden. “Aan die kat zijn ­lange gesprekken voorafgegaan. De kinderen wilden een dier, maar ik ben vaak lang weg van huis. Ik zag dat dier op den duur doodgraag, maar ik denk niet dat ik die kat meer dan vijf keer op mijn schoot heb gehad. Toen ik voor mijn programma naar Compostela stapte, kwam ik ­geregeld honden tegen. Zelfs voor het braafste keffertje paste ik op. Hier in de Zoo van Antwerpen was dat niet anders. Mijn ploeg heeft een montage gemaakt van alle momenten waarbij ik tegen het plafond spring omdat ik schrik van een brullende leeuw of een krijsende aap.”

En toch schuilt in Arnout Hauben een dierenvriend. Anders giet je niet al die passie in een programma over de 175-jarige geschiedenis van een dierentuin. Leve de Zoo! is geen Het Leven Zoals het Is: De Zoo, maar een zesdelige reeks vol geschiedenis met in elke aflevering één centrale figuur. Vanavond is dat Jacques Kets, de man die in 1843 de eerste directeur werd van de Zoo. Aanvankelijk was dat een museum voor opgezette dieren, maar Kets liet al snel levende dieren naar Antwerpen komen. Per boot uit Congo, zoals met de eerste chimpansee Susanna. Maar te voet kon ook: “In Brussel waren ze een beetje ­jaloers op wat ze hier in Antwerpen deden. Ze wilden ook een dierentuin, maar konden er geen runnen. In Brussel kwam elke dag een bakker langs die een beer 150 pistolets kwam ­geven; dat beest moet ongelooflijk veel tandpijn hebben gehad. Alle dieren zijn daar gecrepeerd, ­behalve twee getraumatiseerde olifanten. Jacques Vekemans, de tweede directeur die van de Zoo een echt succesverhaal maakte, is die 160 jaar ­geleden gaan halen. Eerst braken ze los in de tuin van de koning in ­Laken, dan zijn ze te voet naar Antwerpen gestapt. De mensen stonden rijen dik om dat te zien.”

Een aap op de wc

De geschiedenis van de Zoo gaat hand in hand met die van België. De twee wereldoorlogen hadden zware gevolgen voor de dierentuin. “Hier zijn dieren door verzorgers geëxecuteerd, versneden en gevoederd aan andere dieren omdat ze bang waren dat de gevaarlijkste dieren door de bombardementen zouden ontsnappen. Maar de Zoo heeft dat overleefd.”

Uiteraard is ook de band tussen mensen en dieren in die 175 jaar geëvolueerd. “In de eerste aflevering gaat het over Judy, een aap die bij mensen thuis woonde. Judy ging naar het toilet en veegde haar poep af, keek mee in de kookpotten. Toen Judy in de puberteit kwam, werd de zorg voor die mensen te zwaar. De Zoo heeft zich over Judy ontfermd, ze heeft echt moeten leren weer aap te zijn. Ik heb met een verzorgster gesproken die zei: Toen ik hier begon te werken, heb ik meteen de chocomelk voor de apen afgeschaft. Ik heb hier zes maanden rondgelopen en heb hier echt mijn hart verloren.”