Amerikaanse tweelingbroers die wereld leerden chestbumpen, tennissen op European Open: “Feestje gebouwd met Kim Clijsters”

Natuurlijk kennen ze Antwerpen, zeggen ze, ook al speelden de Amerikaanse broers er gisteren voor het eerst. Bob: “Enkele jaren geleden zaten we voor onze computer en keken naar de afscheidsshow voor Kim Clijsters in Antwerpen.” Mike: “Ik herinner me dat haar man Brian Lynch een liedje zong voor die volle zaal. Straf. Ik zou veel te nerveus zijn om zoiets te durven.”

Nochtans zijn de Bryan-broers wel wat gewend op dat vlak. Ze toveren niet enkel met hun racket, maar ook met gitaar en keyboard: dit jaar jamden ze op het tornooi van Indian Wells met de Counting Crows, en ze rocken al jaren in hun band genaamd de Bryan Bros. “Heimelijk dromen we ervan een rockster te zijn na onze carrière.” Net die passie voor muziek verbond Brian Lynch, ook niet vies van door merg en been snijdende gitaarriffs, met de Bryans. “In 2010 in Thailand gingen we samen op vakantie”, vertelt Bob. “We speelden samen muziek, en met Kim kwamen we altijd al goed overeen.”

“En tijdens de Australian Open aten we vaak samen”, vult Mike aan. “We bouwden samen een feestje toen Kim de Australian Open won en wij tegelijk het dubbeltornooi.”

Een grandslamzege op de Australian Open, voor de Bryans is het haast een voetnoot. De tweeling, de ene linkshandig, de andere rechtshandig, is een gouden combinatie: 114 ATP-titels, zestien grandslamzeges, al vier keer de Masters gewonnen, olympisch kampioen, 24 gewonnen Daviscupwedstrijden… Ook voor het prijzengeld – ze haalden een slordige 14,5 miljoen euro binnen – hoeven ze het niet meer te doen. Toch trekken ze nog graag samen de hort op. Sinds hun geboorte – Mike was twee minuten sneller dan Bob – kunnen ze zich geen vijf keer herinneren dat ze elkaar meer dan een week niet zagen. Ze deelden tot enkele jaren geleden zelfs een huis in Californië. Voor alle duidelijkheid: ze hebben intussen verschillende vrouwen.

Die unieke tweelingbroederband vraagt dus om een dito symbool: het werd de chest bump als zegegebaar. Toegegeven, in de NBA gebeurde het al sporadisch in de jaren tachtig. Maar de Bryan-broers hebben het wereldwijd verspreid en er hun handelsmerk van gemaakt. Ze begonnen ermee tijdens hun studentenjaren in de jaren negentig, toen ze beiden studeerden aan de prestigieuze universiteit van Stanford. Het geheim? “Alles begint met elkaar in de ogen te kijken”, zegt Mike. “Je wil niet met je borst tegen de ander zijn gezicht botsen. Dat is ooit gebeurd, maar normaal lukt het redelijk goed. Het is zaak dat je elkaar vertrouwt, dan komt het goed.”

“De intensiteit is nu wel iets minder”, aldus Bob. Het is de onvermijdelijke tol van de leeftijd, ook al behoren ze nog altijd tot de betere dubbelspelers van de wereld. “We springen minder hoog dan vroeger, en ook minder vaak, dus de kwaliteit is iets minder”, aldus Bob. “Maar als we dan een chest bump doen, menen we het echt, meer dan ooit”, zegt Mike. “Winnen helpt wel, dan doen we er meer.” (lacht)

Afscheid van Davis Cup

Al hun hele leven zien ze elkaar meer dan hun vrouwen en kinderen. Bob diept op zijn smartphone een foto op van een schattig meisje en twee jongens. “De boys zijn 1 en 3 jaar, zij kunnen onze chest bumps dus nog niet kopiëren. Misschien komt dat nog.” Mike: “Schrijf maar op: de Bryan brothers 2.0 zijn in aantocht, de verbeterde versie.” (lacht) En de zus, die enkele jaren ouder is?“Ik kreeg deze week nog een videootje: Papa, ik wil dat je nooit meer vertrekt om te tennissen. Tja, dan smelt je hart”, vertelt Bob. “Over enkele jaren zal ze wel uitvissen waarom ik zo vaak van huis ben. Het evenwicht is moeilijk nu ze naar school gaan en ze niet zomaar kunnen meereizen. Ik wil niet meer langer dan drie weken van huis weg zijn. Ik vlieg vaak tussen de tornooien naar Amerika, ook al kruipt dat meer en meer in mijn lijf.”

Om de kerk toch wat in het midden te houden, namen ze begin dit jaar na bijna twee decennia afscheid van de Daviscup, waarin ze zoveel oorlogen wonnen. Met spijt in het hart, zeggen ze. Bob: “Onze Daviscupzeges en onze olympische titel zijn voor ons de highlights van onze carrière.” Mike: “Elke Daviscup-wedstrijd voelde voor ons aan als een grandslamfinale. Dat gevoel is uniek, zelfs al gooiden Kroatische fans ooit met bier naar ons.” Hoezo? “Bij elke wissel kregen we een bierdouche”, lacht Mike. “Maar het gortigst ging het eraan toe toen we voor de universiteit tennisten en in Athens, Georgia speelden. Enkele toeschouwers speelden het toen persoonlijk. Ze scholden ons uit voor het vuil van de straat, zeiden dingen over onze moeder en onze familie die je liever niet hoort. Dat is erger dan pakweg 27.000 luide Daviscupfans in Spanje...”

Over 27.000 Daviscupfans gesproken: eind november spelen de Belgen voor 27.000 man in Frankrijk de finale van de Davis Cup. Hoe schatten de tennislegendes onze kansen in? “Eerlijk, jullie hebben een goede dubbel”, zegt Bob over Ruben Bemelmans en Joris De Loore. “Ook onze tegenstanders hier (de Bryan-broers wonnen gisteren van de Belgen Sander Gillé en Joran Vliegen en spelen vanavond weer, red.) kunnen op termijn belangrijk worden. En jullie enkelspelers stijgen boven zichzelf uit in dit soort ontmoetingen. België heeft dit jaar een goede kans om de Davis Cup te winnen, en anders is het een kwestie van tijd.”