Ondanks zijn prestaties is Louis uit 'The Voice' onzeker: "De ene angstaanval na de andere"

Louis valt tussen de andere kandidaten niet alleen op door zijn stem en sterke gitaarspel, maar ook door zijn torenhoge ambities. Hij volgt al drie jaar les aan de muziekschool van Paul McCartney in Liverpool, waar ook superster Adele ooit een ingangsexamen deed - al ging zij er nooit studeren omdat ze een platencontract kreeg aangeboden. In haar voetsporen zou Louis graag treden.

"Of het moeilijk was om Adegem in te ruilen voor Liverpool? Ja, daar was veel lef voor nodig, maar ik was er helemaal aan toe", zegt Louis. "Adegem, dat is de stille boerenbuiten, hé? Ik heb er nog altijd een stamcafé en vrienden van vroeger, maar in Liverpool is er natuurlijk veel en veel meer te beleven. Elke avond kan je er wel een feest of een interessant liveoptreden in een kroeg meepikken. Ik maak graag deel uit van die smeltkroes van talent, waar iedereen creatief bezig is en elkaar inspireert.’"

Eerder vertelde je al dat je je middelbare school in Vlaanderen niet afmaakte omdat je schoolmoe was.

Ach, ik wilde vooral weg uit Adegem. Een kennis uit de muziekbusiness kende die Britse school, en gaf me de gouden tip om een ingangsexamen af te leggen. 

Wat vonden je ouders daarvan?

Die wisten van niks. Pas toen ik het bericht kreeg dat ik geslaagd was en mocht beginnen, heb ik hen mijn toekomstplannen uitgelegd. Ze waren natuurlijk heel verrast, maar ze begrepen en steunden me. Liverpool kwam op het ideale moment in mijn leven. Ik sloot toen een donkere periode af, en bloeide er helemaal open.

Wat liep er dan voordien mis in jouw leven?

Ik voelde me slecht in mijn vel, door allerlei factoren. Op school werd ik niet echt gepest, maar ik voelde me daar wel weinig gewaardeerd. Ik was toen al bezig als singer-songwriter, maar iedereen bekeek mij als een vreemde snuiter. Ook op andere vlakken voelde ik overal tegenkanting. Ik herinner me mijn eerste optredens, waar niemand naar m’n muziek wilde luisteren. Gênant. Ik hoorde daar gewoon niet meer thuis.

Alex Callier vond jou blijkbaar ook een rare snuiter: na je blind audition zei hij dat je van de planeet Zork komt.

En bij de battles klonk het dat ik een vijs los had. Ik vond dat wel grappig. Een paar jaar geleden had ik er misschien minder mee kunnen lachen. (stilte) Toen had ik het écht moeilijk. Vooral tussen mijn 15de en 17de. Er was toen iets mis met mijn lichaam, ik viel op de vreemdste momenten bewusteloos. Soms was ik wel drie kwartier helemaal weg.

Klinkt heftig.

Dat was het ook. Eén keer ben ik wakker geworden in een bevroren gracht, nadat ik tijdens zo’n aanval met mijn fiets van de weg was gesukkeld. Een andere keer ben ik van de trap gedonderd. Weliswaar zonder veel erg, maar ik had toen makkelijk mijn nek kunnen breken. Ja, ik ben een paar keer echt door het oog van de naald gekropen.

Had je die aanvallen vaak?

Toch wekelijks. Echt gevaarlijk, want die flauwtes waren onvoorspelbaar en konden zich elk moment voordoen. Ze werden ook erger naarmate ik meer gestresseerd was. Uit angst dat zo’n flauwte eens fataal zou aflopen, kreeg ik op den duur nog meer angstaanvallen, de ene na de andere. Ja, dat was best een donkere periode.

Wat zeiden de dokters?

Die hebben me twee jaar lang van top tot teen onderzocht. En al die tijd vonden ze niks. Superfrustrerend... Uiteindelijk bleek het mijn hart te zijn. Dat stopte af en toe en schijnbaar zonder directe aanleiding met kloppen. Toen dat duidelijk werd, kreeg ik meteen een defibrillator ingeplant.

Probleem opgelost?

Niet echt. De gedachte dat er mij door mijn hartfalen elk moment iets heel ergs kon overkomen, bleef door mijn hoofd spoken. Het werd een obsessie. Op den duur was het zo erg dat ik professionele hulp heb gezocht. Ik wil niet ingaan op de medische details, maar ik heb me toen vrijwillig laten opnemen in een psychiatrische instelling. 

Een drastische stap. Ben je daar lang gebleven?

Acht maanden. Het was de beste beslissing van mijn leven, want ik kwam er als een sterkere mens uit. Ik leerde er zoveel over mezelf dat ik mijn problemen na afloop veel beter kon aanpakken. En dat had ook fysieke gevolgen: ik viel niet meer bewusteloos en had ook geen enkele angstaanval meer. Dat harttoestel kon na een tijd zelfs verwijderd worden.

Intussen zijn we enkele jaren verder. Heb je die sombere periode nu helemaal afgesloten?

Absoluut. Ik neem geen medicijnen meer en volg ook geen therapie meer. Ik voel me echt top. Dat komt natuurlijk ook omdat ik vlak na mijn opname de beslissing nam om naar Liverpool te vertrekken. Die verhuis bleek uiteindelijk mijn beste medicijn. Ginder vond ik niet alleen een school, maar ook een gemeenschap waar ik me wél begrepen en gerespecteerd voelde. Liverpool heeft me gered.

Kon Alex Callier jou in zijn ­workshops bij ‘The Voice’ nog iets bijbrengen?

Tuurlijk wel. Ik ben eigenlijk heel verlegen van aard. In ‘The Voice’ trad ik voor het eerst voor zo’n groot publiek en met een liveband op. Alex gaf me meer zelfvertrouwen, zodat ik op het podium nog beter kan presteren. Hij gaf me ook eenvoudige tips, die mij beter maakten.

Zoals?

‘Laat die pet van de blind auditions maar thuis.’ Alex vond dat ik daar mijn handelsmerk niet van kon maken, en hij had gelijk. Nu besef ik ook dat ik te veel op Ciske De Rat leek.

Hoe zie jij de toekomst?

Ik heb het gevoel dat mijn carrière eindelijk gestart is. Dankzij ‘The Voice’ krijg ik meer aanvragen voor optredens en zelfs actes de présence. Heel interessant, en het verdient beter dan mijn job als koerier in Liverpool. ‘The Voice’ is gewoon een platform om u tegen te zeggen.

Na ‘The Voice’ wil je een cd ­opnemen, vertelde je vorige keer.

Absoluut, dat ga ik in 2018 sowieso doen. Ik heb al drie nummers klaar. Nummers schrijven en optreden, daar wil ik écht mijn beroep van maken. Ik hoop dat ik in de liveshows kan tonen wat ik allemaal kan. Mijn deelname weekt veel los, voel ik. Daardoor is dit avontuur voor mij nu al geslaagd. En het zal zeker geen eindpunt zijn.