Chic & Nile Rodgers in Vorst Nationaal: een overdaad aan meebrulbare trouwfeesthits

“Deze tournee is tot nog toe heel inspirerend geweest”, aldus een immer stralende Nile Rodgers in Vorst Nationaal. “We spelen zelfs liedjes die we anders nooit spelen.” Oh ja? Wij vroegen ons terstond af of de Amerikaanse gitarist-topproducer voor deze Belgische passage dieper in zijn toverhoed zou tasten dan we van hem zijn gewend. Zouden we misschien eindelijk eens Rodgers’ versie van ‘Adult Education’ horen, de song die hij voor Hall & Oates arrangeerde? Of ‘Original Sin’, dat hij vijfendertig jaar geleden voor INXS produceerde? Misschien ‘Together’, de briljante r&b-song die hij met Disclosure schreef?

Nope, we kregen nog maar eens ‘I’m Coming Out’ van Diana Ross op ons bord, zij het gezongen “in the original key” door de zangeres Folami Ankoanda-Thompson. Tot aan dat punt hadden we al Chic-klassiekers als ‘Everybody Dance’, ‘Dance, Dance, Dance’ en ‘I Want Your Love’ voorgeschoteld gekregen. Goed, in die laatste song zat ook een flardje ‘I Want To Take You Higher’ van Sly Stone verstopt en die andere zangeres, Kimberly Davis, zong er met brio. 

Erna doken ‘Upside Down’ van Diana Ross op, ‘He’s The Greatest Dancer’, ‘Lost In Music’ en ‘We Are Family’ van Sister Sledge en ‘Like A Virgin’ van Madonna: allemaal popklassiekers waar Rodgers een hand in had of die hij integraal schreef. Dolletjes, alleen is het al jaren vaste kost tijdens de nostalgieshows van Chic, Rodgers’ discoband die al lang niet meer in de originele bezetting speelt, ook al sparringpartner Bernard Edwards 22 jaar geleden met zijn basgitaar de eeuwige jachtvelden in trok.

Cameo van Madge

Wie de voorbije tien jaar Chic al eens op een Belgisch podium zag, kreeg in Vorst geen enkele verrassing voorgeschoteld. Rodgers vertrouwde op zijn strak geregisseerde, tot in de puntjes uitgekiende performance die gul was met Las Vegas-bombast. Nee echt, waarom liet hij nagenoeg elke song eindigen met een protserige outro vol buitenissig geroffel en getoeter? Ja, we snappen het: Rodgers is trots op al zijn hits en hij trekt nu eenmaal een op feest belust publiek aan dat al die meezingers tot in den treure herhaald wil zien. Fair enough. Dan doe je niet onnozel en speel je al die verrekte evergreens. Alleen deed de overdaad aan uiterst meebrulbare trouwfeestknallers ons verlangen naar wat obscuurder werk uit Rodgers’ catalogus. 

Bovendien zat niet elke liveversie knus in z’n vel. Neem ‘We Are Family’, dat slapjes voortsjokte over het podium, met strofes zonder kordate ritmische fond. Waar zat die bas? ‘Get Lucky’, Rodgers’ collab met Daft Punk, kreeg dan weer een glossy makeover van het type waar ze in zangwedstrijden als The Voice of Idool een patent op hebben: overbodig theatraal en cheesy, met een barok arrangement, zonder broodnodige ballen. Jammer. Van ons had Rodgers gerust ook ‘Lose Yourself To Dance’ mogen spelen, die andere Daft Punk-song met Pharrell Williams waarvoor de gitarist een superbe riff bedacht. En ja, ’t was fijn om Madonna’s ‘Like A Virgin’ te horen, alleen verwacht je dan Madge herself achter de microfoon, geen gospeldiva die de legendarische zangpartij in karamel wikkelt. Een cameo van La Ciccone was wellicht weer teveel gevraagd? Geintje, Nile.

Vleugje Studio 54

Godzijdank bleven veel classics wél overeind. Zoals het machtige ‘Notorious’ van Duran Duran, waarin Rodgers’ monsterlijk goeie funkriff het nummer als vanouds recht hield. Of ‘Let’s Dance’ van David Bowie: buitenaardse, briljant gestileerde white boy-funk, zowaar geconcipieerd door een Afro-Amerikaanse discogitarist met een verleden in de jazz. “Blanke pop waarvan de mensen niet weten dat een zwarte ze heeft geschreven, werkt altijd goed”, aldus Rodgers in zijn autobiografie Le Freak. De leperd.

Wij zullen ook nooit genoeg krijgen van ‘Chic Cheer’, één van de beste composities van Chic die helaas nooit zo iconisch is geworden als ‘Le Freak’. Tijdens voornoemde kraker waande Vorst Nationaal zich heel even Studio 54. Ook ‘Good Times’, dat het boeltje afsloot, kieperde de kuip ondersteboven. Een vijftigtal fans mocht mee op het podium dansen en de band flikkerde er strategisch ‘Rapper’s Delight’ van Sugarhill Gang tegenaan, de rapclassic die bij ‘Good Times’ zijn baslijn ging pikken. Dat Rodgers het eerder dit jaren verschenen, teleurstellende Chic-album It’s About Time links liet liggen in Brussel, deerde hoegenaamd niet.

“Toen mijn dokter me jaren geleden vertelde dat ik leed aan een agressieve kanker, besloot ik meer muziek te schrijven en harder te toeren dan ooit”, zo bekende Rodgers in een zeldzaam introspectief moment. “Vandaag heb ik de kanker overwonnen!”, juichte de sympathieke popster en met hem het publiek. Die levensdrift verklaart de gretigheid waarmee Rodgers op het podium staat. Hij heeft niet alleen alle denkbare excessen van de rock-’n-roll doorstaan, maar ook één van de vreselijkste ziekten op onze aardbol. Zullen we hout vasthouden en hopen dat hij nog lang geïnspireerd mag blijven, dicht bij ons?