Sara, de vrouw achter het succes van Geraint Thomas, over hoe ze hem zag veranderen in een winnaar: “’s Nachts lag hij plots niet meer in bed”

“Ik zag iets anders in Geraint, de laatste week voor de Tour de France”, begint vrouw Sara haar relaas bij de Britse openbare omroep. “Ineens was hij heel stil en begon hij zich zorgen te maken over vanalles. Ik herinner me nog de laatste dinsdagavond dat we samen thuis waren in Cardiff. Het was toen zo warm, dat ik om vier uur ‘s nachts wakker werd en opmerkte dat hij niet meer naast mij lag. Ik ging hem zoeken en trof hem aan op de vloer in onze leefruimte. Ik vroeg hem waar hij mee bezig was. ‘Ja ja, het is hier gewoon frisser. Hier slaap ik beter’, antwoordde hij. Hij stond echt op scherp. Ik zei tegen hem dat ik van hem hield en dat ik hem graag bij mij heb, maar ook dat het tijd was om te vertrekken. Hij was er klaar voor.”

Hij was gespannen in die laatste dagen, omdat hij besefte dat er voor het eerst in tien jaar Tour-rijden echt mogelijkheden voor hem lagen. In zijn drie trainingskampen van telkens twee weken in de Mount Teide in Tenerife presteerde hij beter dan ooit tevoren. Hij had ook net de Dauphine gewonnen, wat toch een beetje geldt als de generale repetitie op de Tour en bovendien mocht hij naast kopman Chris Froome volledig zijn ding doen. “Eigenlijk wist ik dat ik beter in vorm was dan Froomey, want ik ken hem al jaren”, aldus Thomas zelf. “Ik wist het gewoon dat ik fysisch en mentaal net dat beetje beter was dan hem. Als je dan mensen hoort die aan je twijfelen, dan denk je: ‘Wat kan het mij schelen?’”

Maar vrouw Sara staat dus centraal in het succes van haar echtgenoot. Zoals manlief zich eerst moest opofferen voor Froome, deed Sara dat voor hem. Maar telkens Thomas op de fiets kruipt, houdt ze haar hart vast. “Hem zien racen, is eigenlijk niet goed voor mij. Je hebt dan nergens geen controle meer over. Ik vind het draaglijker als ik terwijl andere dingen doe, zoals bijvoorbeeld gaan werken. Maar dan komt die melding op je smartphone: gaat het goed? Of juist heel slecht... ‘s Avonds na elke Tourrit belden we elkaar en vroeg hij of het niet mooi zou zijn om zijn voorsprong op de tweede in de stand stabiel te houden. Maar in plaats daarvan, werd hij na elke bergrit groter. Het was daar dat ik me zorgen begon te maken. Ik liet dat niet blijken tegenover hem, maar hoe verder de Tour opschoot, hoe erger het werd. Niet omdat ik twijfelde aan zijn capaciteiten, wél omdat ik schrik had dat hij, net zoals zo vaak in het verleden, ten val zou komen. Dat is net het rare aan wielrennen: het ene moment kan je riant aan de leiding rijden, het andere moment kan je race er al op zitten door pech.” Ze wist waarover ze sprak: in zowel de olympische wegrit van 2016 als in de Tour én de Giro van 2017 moest hij opgeven met pech.

De grootste test kwam er voor Thomas op de mythische Alpe d’Huez, de Alpenreus van 13,8 kilometer met zijn 21 haarspelden en gemiddelde stijgingsgraad van 8 procent. De renners hadden voor de Alp al 160 kilometer afgehaspeld, onder meer over de Col de la Madeleine en de Croix de Fer. In Bourg-d’Oisans, een dorpje aan de voet van de beklimming, arriveerde Thomas met een bende hongerige rivalen in zijn zog. Froome, Dumoulin, Nibali of Bardet: allemaal wilden ze toeslaan. “Ik heb in de Tour nooit harder afgezien dan die dag”, is Thomas eerlijk. “Ik had last van de hitte, voelde me gedehydrateerd en ik begon plots aan mezelf te twijfelen. ‘t Is misschien een extreme vergelijking, maar als ik jou nou zou neerschieten, dan zou dat pijn doen. Ongelooflijk veel pijn. Wat ik voelde op die bewuste dag was minder erg, maar ik moest de pijn wel gedurende een erg lange periode verdragen. Je bent aan het klimmen en ziet dat je nog bijna tien kilometer voor de boeg hebt, terwijl je al aan 95% aan het rijden bent. Je probeert te ademen, te focussen op de pedalen en op het wiel voor jou. Je vergeet gewoon al de rest, ook al weet je dat het gewoon zwaar moét zijn met amper vijf andere renners in de buurt. Je zit in eigen wereld.”

“Het is misschien wel vergelijkbaar met een ploegenachtervolging op de piste. Tijdens de Spelen van 2008 zei mijn toenmalige ploegmaat Paul Manning: ‘Begin de pijn niet te zoeken, die komt wel. Probeer gewoon je snelheid te behouden, dat is alles wat je moet doen. Geloof me, het wordt loodzwaar.’ Aan die woorden heb ik gedacht toen we aan de beklimming van Alpe d’Huez begonnen. Het is eigenlijk ook lastiger om aan 95% naar boven te rijden dan aan 100%, want in het eerste geval besef je nog hoeveel pijn je aan het lijden bent.” Maar vanaf een bepaald punt, gaat het volgens Thomas wel weer beter. “Vanaf het moment dat je nog ongeveer drie kilometer moet klimmen, begin je te beseffen dat je meedoet voor de ritzege. Vanaf dan gaat het allemaal weer wat makkelijker. Come on, we gaan ervoor, denk je dan.”

Thomas zou uiteindelijk de Tour dus winnen en die triomf maakte heel wat los bij de Welshman. Toen Sara haar man aantrof nadat die zeker was van de eindzege, begon hij te wenen als een klein kind. “Ik wist dat hij emotioneel zou worden”, zegt Sara. “Hij liet de tranen ook al de vrije loop op ons huwelijk, uren aan een stuk. Het kwam als een verrassing dat hij Parijs zou binnenrijden als eindwinnaar, daarom kwam het zo zwaar binnen.” Ook Thomas zelf bevestigt: “De cameraman die me filmde toen ik aan het huilen was, had me niet zo lang moeten filmen, toch? Hij heeft dat een beetje uitgemolken. Zelfs de man die me interviewde, stelde me twee extra vragen nadat hij zag dat ik aan het wenen was en ik toch niet kon antwoorden. Ik was gewoon overweldigd”, besluit Thomas.

Sara en Geraint ontmoetten elkaar in 2007 via gemeenschappelijke vrienden, maar het duurde even voor de vonk oversloeg. “De eerste twee keer dat ik Geraint ontmoette, had hij al een paar pinten uit. Je kan dus bezwaarlijk spreken van liefde op het eerste gezicht, maar toch was er een klik. Hoe beter ik hem leerde kennen, hoe leuker ik hem vond.” De twee trouwden uiteindelijk in 2015.