Tom Meeuws na zijn bewogen week: “Toen ik mijn ontslag ging geven, zeiden mijn kinderen: Yes!”

“Ik voel mij wel schuldig ­tegenover Jinnih. Natuurlijk wel.” Schuldig, omdat Antwerps SP.A-boegbeeld Tom Meeuws zelf de commissaris overtuigde om in de politiek te stappen. Omdat de lijst Samen, waarop hij met haar stond, de aanvallen op Meeuws uiteindelijk niet heeft overleefd. Maar wel opgelucht dat Beels uiteindelijk voor een plaats als onafhankelijke op de SP.A-lijst heeft gekozen.

“Bij het winnen van verkiezingen is het heel belangrijk dat de militante kracht er is”, zegt hij. “Jinnih heeft bewezen dat ze een ongelooflijk sterke madam is. Mijn grootste vrees was dat ze uit de politiek zou stappen door wat er gebeurd was. Dat zou een enorm verlies zijn. We moeten stoppen met die persoonlijke aanvallen. Anders riskeren we dat niemand nog de politiek in wil.”

Heeft u nooit gedacht “Was ik er maar niet aan begonnen”?

“In de zwartste momenten denk je daar natuurlijk wel aan. Maar dat duurt nooit lang. Nu kunnen we zaterdag op onze nieuwjaarsreceptie de campagne opnieuw beginnen. Het is nog lang tot aan de verkiezingen en we zullen die tijd ­nodig hebben.”

Het scheelde niet veel of u was zelf opgestapt. U had zelfs uw ontslag aangeboden.

“Na de laatste aanval op mijn persoon heb ik met Jinnih en Wouter (Van Besien, Groen, nvdr.) samengezeten. Toen heb ik aan Wouter gevraagd of hij mij nog kon steunen op de lijst. “Dat is niet zo simpel”, zei hij. “Er begint druk te komen van de achterban.” Omdat ik ook voelde dat het project waarmee we bezig waren op wankelen stond, omdat we geen positieve acties konden doen rond dat project, heb ik gezegd: ik overweeg om mijn ontslag in te dienen. Ik heb wel gezegd dat ik dat aan mijn partijbestuur moest voorleggen om de gevolgen daarvan in overweging te nemen.”

Met als belangrijkste overweging: als ik ga, dan blijft de rest van de lijst gespaard?

“Uiteraard. Om de lijst Samen te redden. Privé speelde natuurlijk ook mee. Het is niet fijn voor je vrouw en je kinderen om artikels te moeten lezen over mij waar dingen in staan die pertinent niet waar zijn. Mijn kinderen worden daarop aangesproken, mijn vrouw wordt daarop aangesproken.”

Hebt u hen verteld dat u ontslag ging nemen? Hoe reageerden zij?

“Een uur voor ik op het partijbestuur moest zijn, ben ik naar huis gereden. Ze reageerden heel dubbel, maar respecteerden de beslissing wel. Vooral mijn kinderen dachten wel yes. Die worden elke dag geconfronteerd met vragen van vrienden. Het zijn tieners, die willen zich afzetten.”

Maar toch bent u nog SP.A-kopman.

“Ik had het beeld van mijn gezin nog altijd voor mijn geest toen ik aankwam op het partijbestuur. Ik heb onmiddellijk mijn ontslag aangeboden, maar ik was wel zeer geëmotioneerd. Ik wilde wel een rationeel debat, maar ook de eerste reacties waren dan emotioneel. Ik sta achter de voorzitter. Ik steun Tom voor de volle honderd procent.”

Hebben die reacties u dan overtuigd ?

“Neen. Na verloop van tijd ontstond een diep debat. ­Mensen zeiden: Hier is geen politieke fout gemaakt. We wisten waar Tom vandaan kwam, we wisten dat de campagne snoeihard zou zijn. We mogen dit niet laten passeren. Een soort wake-upcall, onder deze grens gaan we niet. Dus heb ik aanvaard dat zij mijn ontslag niet wilden aanvaarden.”

Jullie wisten toch dat dat het einde van Samen zou ­betekenen?

“Je moet geen politiek genie zijn om te weten dat er dan weinig scenario’s waren waarin Samen wel overeind bleef. Ik heb Wouter en Jinnih onmiddellijk op de hoogte gebracht van de beslissing. Wat mij betreft werkt de chemie tussen ons nog altijd.”

Bij Groen zeggen ze dat uw persmededeling achteraf ­arrogant was en getuigde van weinig schuldinzicht.

“In de politiek moet je opletten met christelijke opvattingen als goed en kwaad en schuld en boete. Als je een doener bent als ik, dan maak je al eens een fout. Ja, ik heb een volksfeest gegeven voor de opening van de premetrotunnel voor 70.000 man. Is dat dan schuld? Ik ben mijn bevoegdheid te buiten gegaan toen ik dat contract afsloot voor 600.000 euro, maar dat is uitgeklaard toen ik bij De Lijn – met onderlinge toestemming – ben vertrokken. Ik heb niet gesjoemeld, ik heb niet aan zelfverrijking gedaan, ik heb in een managementfunctie wat fouten gemaakt. Ja, ik ben een fixer. Ik bedoel in de zin dat ik dingen gedaan wil krijgen.”

Wist u dat het verhaal van De Lijn weer zou bovendrijven?

“Je maakt natuurlijk een af­weging van de pro’s en contra’s als je aan een nieuw avontuur ­begint. Ik wist dat men mijn ­vertrek bij De Lijn kon mis­bruiken, ook Wouter was daarvan op de hoogte. Maar toen alles plots weer naar boven werd ­gehaald, dacht ik op een gegeven moment: Ze willen mij precies weg bij De Lijn, maar ik ben daar al drie jaar weg. Dit is gewoon de zoveelste laffe aanval vanuit het stadsbestuur. Samen moest ­kapot. Ze zeggen dat ze een ­moddercampagne vrezen. Wat ze blijkbaar bedoelen is: Wij zullen met modder gooien. Een flinke bol klei met nog wat spijkers in.”

Heeft u nog voldoende ­geloofwaardigheid om de kiezer te overtuigen?

“Dat denk ik wel. Ik heb twee bouwdossiers aangeklaagd, daarom moest de burgemeester wenen. Maar ik heb twee keer gelijk gekregen. Eén keer heeft de provincie de stad teruggefloten, de andere keer gaf het stadsbestuur zelf toe dat ze het systeem van de paaitaks gaan herbekijken.”

“Antwerpen heeft nood aan nieuw en sociaal beleid. 90.000 Antwerpenaren tussen 0 en 59 leven in een gezin waar maar 20 procent van de tijd gewerkt wordt. Dat is 22 procent van die categorie. En dan praat ik nog niet over de files, over de hoge woonprijzen. Men snapt gewoon niet wat de uitdagingen zijn.”

Bent u kandidaat-burgemeester voor de verkiezingen in Antwerpen?

“Nog niet, neen. Ik bedoel als ik op 1 op de lijst sta wel, maar dit zijn geen burgemeestersverkiezingen, dit zijn gemeenteraadsverkiezingen. Het gaat in Antwerpen niet over vijf venten die per se die sjerp willen.”