Vader van Eline blijft gebroken achter na vrijlating: “Stel u voor dat ze plots opduikt aan haar graf”

Hij had de slaap niet kunnen vatten. Daarvoor was een week assisen sowieso al veel te intens geweest, zegt radioloog Steven Pans. Ondraaglijk zelfs, met al die verschrikkelijke details over de doodstrijd van zijn dochter. Maar de grootste klap kwam donderdag om 22u. De moordenares van zijn kind kreeg niet, zoals hij had gehoopt, de 26 jaar die de procureur-generaal enkele uren eerder had geëist, maar amper vijf jaar voorwaardelijk. Nog een laatste nachtje tussen vier muren, en ze zou de gevangenis mogen verlaten. Vrijdagochtend om 9.30u stapte ze door de gevangenispoort naar buiten als een vrije vrouw, al wordt ze nu wel eerst opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis.

Geen mama meer

De minzame Steven Pans hoorde het aan met afgrijzen. Gisteren sprak hij voor het eerst zijn frustratie uit, aan de telefoon en ook in een lange open brief. “Hoelang zal ze in dat ziekenhuis verblijven? Laat mij niet lachen. Wat is het volgende? Dat we elkaar kruisen op het kerkhof, bij het graf van Eline? Ik weet niet hoe ik mij dan zal gedragen. Ze zal het graf nu voorzien van de perfecte bloemen en versiering. Ik mag er niet aan denken. Moeten zij en ik nu een agenda opstellen om het graf te bezoeken, om elkaar toch maar niet te ontmoeten? Ik krijg er koude rillingen van.”

Hij kan Mehrnaz geen mama meer noemen, zegt hij. Alleen nog, zeer afstandelijk, “mevrouw Didgar”. Of “de rugchirurg”. Tijdens het proces zat zij in de beklaagdenstoel, hij op de eerste bank in het publiek, geflankeerd door Sarah Vanderwaeren, de nieuwe vrouw in zijn leven. Geen enkele keer keek Didgar hem in de ogen, beschaamd om wat ze had gedaan. “Ik voel de pijn die Steven voelt”, had ze wel gezegd. Hij voelt alleen afkeer. “Ik heb mij lang constructief opgesteld, maar na dit theater wil ik haar nooit nog zien, kruisen of spreken. Dat kan ik simpelweg niet aan.”

Steven Pans voelt zich wel gesteund door de vele honderden reacties, maar blijft toch gebroken achter. “Wij beleven een nachtmerrie. De zwaarste straf is voor ons – levenslang voor vader, familie en vrienden. En zij? Mevrouw Didgar heeft 22 maanden in de cel gezeten en dat is blijkbaar voldoende. Ze kon vrijdagochtend gaan en is een vrij mens, ondanks het etiket van moordenares. En waar blijft haar spijt? Ik heb het niet gehoord, niet gezien. Ik heb er maar één woord voor: laf.”

Signaal

De radioloog vraagt zich af welk signaal justitie geeft aan de maatschappij door Didgar niet 22 jaar maar niet langer dan 22 maanden achter de tralies te stoppen voor de moord op een kind. “Dit is niet de juiste afweging tussen daad en boetedoening. Een drugsdealer zit soms langer vast dan een kindermoordenares. De mensen mogen niet vergeten dat zij mijn enige dochter heeft vermoord. Vijftien minuten lang een weerloos, kwetsbaar kind de adem afsnoeren, waarbij alles voorbereid was, is blijkbaar niet voldoende om iemand langer in de cel te houden. Leef ermee en leg je bij haar straf neer, hoor ik dan overal. Hebben we een andere keuze? Is het achter de rug? Voor mij niet, wel voor de rugchirurg.”

Hij wil uitdrukkelijk de vriendinnen van Eline bedanken, die na hun getuigenissen voor de volksjury in huilen uitbarstten. “Ik heb weet van Leuvense schoolmeisjes die vrijdag niet naar school zijn gegaan uit protest tegen de lichte straf.”

De komende maanden zal Steven Pans zijn immense frustratie proberen te kanaliseren en om te zetten in rouwverwerking. Hij wil zich ook wijden aan de vzw Eline4Kids, die hij oprichtte ter ere van zijn overleden dochter, voor wie hij ook een speciale bloem liet ontwikkelen: een gerbera die hij haar naam gaf.

“Dank je Eline, dat ik je papa mocht zijn, dat je zo gevochten hebt. Maar deze laatste strijd hebben we samen verloren.”