"Het Zesde Metaal kan mij tot tranen toe ontroeren": dit is de favoriete ochtendmuziek van Zouzou Ben Chikha

“Ik ben een onrustige ziel. Eens ik wakker ben, krijg je mij met geen paardenmiddel meer onder het zeil”, zegt toneelmaker en acteur Zouzou Ben Chikha. De levenslust spat van de man af. 

“Ik weet niet of ik een ochtendmens bén, ik weet alleen dat ik het móet zijn. Voor onze kinderen sta ik elke dag tussen half zeven en zeven op", zegt hij lachend, en tegelijk lichtelijk geagiteerd.  "Erg goed geconditioneerd", noemt hij zichzelf. Want wie vijf dagen op zeven vroeg op stok is, kan ook in het weekend de ogen niet meer tot na de middag gesloten houden.

"Ik kan niet wachten tot mijn jongste eindelijk haar eigen brooddoos maakt, en ik eindelijk uit dat vreselijk versmachtend vroeg ochtendritme geraak. Ik haat boterhammen smeren!” Ook voor het grootste zonnetje in huis zit in de vroegste uren van de dag wel eens sluierwolk. 

“Ik ben iedere ochtend als eerste beneden, en wat ik dan doe is meteen de radio aanzetten met de volumeknop open. Vervolgens komt mijn vrouw naar beneden, en die draait hem weer bijna dicht. Elke ochtend. En elke ochtend heb ik goesting om hem opnieuw loeihard te draaien, maar ik weet uit ervaring: dat zorgt niet voor een constructief ochtendritueel. Als ze weg zijn, zet ik hem toch terug vollenbak”, lacht hij samenzweerderig. Dan durft hij al eens dansen op hitjes waarvan hij de naam nooit onthoudt. Behalve dat éne van Rihanna, dan. “Luider vind ik altijd leuker. Je kan dat bekijken als egoïsme, maar ik wil in de muziek verdwijnen."

Ben Chikha heeft een sterke band met muziek - als jonge snaak begon hij aan een opleiding als trompettist, nog voor hij droomde van acteren. Samen met een goede vriend draaide hij ook geregeld reggae en ragga op feestjes in binnen- en buitenland, onder de naam Exodus Freedom Fighters.

“Toen ik jonger was, stond mijn platenspeler in de living en was het eerste wat ik deed na het koffie zetten, een plaatje opleggen. Nu staat al het dj-materiaal op de slaapkamer van mijn zoon. Het is nu zijn beurt om in het midden van de nacht thuis te komen, voor mij hoeft dat niet meer.”

Hij vertelt sappig over de platen die verbonden zijn met West-Vlaamse afkomst. Over Harvest van Neil Young, bijvoorbeeld, de plaat die altijd symbool zal staan voor de alternatieve scène waar hij toe behoorde in Blankenberge.

“Wij waren de cosmopolieten, de artiesten van de stad, en onze muzieksmaak hoorde daarbij. Toen we achttien waren, luisterden we dag in, dag uit naar Harvest. Dat is een melancholische plaat, en ik heb sindsdien altijd gehouden van platen waarin de mineur overheerst.”

Hij vergelijkt ze met het nieuwere Ploegsteert van zijn vrienden van Het Zesde Metaal. Of die voorkeur iets te maken heeft met hun gedeelde West-Vlaamse afkomst? Niet meteen. “Het is gewoon de enige plaat die mij tot tranen toe kan bewegen. In al hun tristesse zijn die platen extra troostend.”

Aan zijn opleiding als trompettist hield hij zijn liefde voor jazzmuziek over. Naast zijn kinderen is het instrument nog steeds zijn grote passie. “Ik word intens gelukkig als ik mijn trompet eens kan vastnemen. Ik mis de muziek, ja, maar je kan niet alles hebben. Om er te geraken als muzikant moest je veel discipline én bakken talent hebben”, zegt Ben Chikha met een knipoog, “en van één van beide had ik duidelijk niet genoeg.”

De jazz van Miles Davis, de Stabat Mater van Pergolesi en de melancholie van Neil Young maken u vast heerlijk gezapig wakker. Maar als u écht voor de authentieke Ben Chikha-beleving wil gaan, dan start u de lijst met 'Synrise' van Goose. En het liefst zo hard dat de buren komen klagen. Prettige zondag nog.