Waarom moesten de makers van ‘Het perfecte plaatje’ hier weer per se BV’s bij betrekken?

Recent kwam ik in de wachtkamer bij de jobcoach iemand met een fotografisch oog tegen die niet Eddy Snelders was. Hij zat met de daver nadat een collega hem had opgebeld met verontrustend nieuws.

Hij sprak daarbij van “Godzilliaans dreigingsniveau”, waar intussen meer duidelijkheid over is: door middel van een stoomcursus schoolt Play4 bekende Vlamingen van divers allooi om tot fotografen. Het is een kwestie van tijd tot The New York Times naar de diensten van Astrid Coppens en Ingeborg Sergeant hengelt.

Dat zou je denken na de blinde paniek die rondging onder fotografen, maar hier ben ik met het goede nieuws: het zal zo’n vaart niet lopen. Na vier afleveringen van Het perfecte plaatje valt het gros van de geslaagde kiekjes te klasseren onder toeval.

Van kunde is er weinig sprake, wat mij meteen naar de hamvraag leidt. Waarom moesten hier weer per se BV’s bij betrokken zijn? Zou dit format niet eerder iets zijn voor de gewone sterveling met een échte passie voor fotografie, met ‘bijleren’ als hoofdreden van de deelname?

Het grootste deel van deelnemersveld van Het perfecte plaatje gaf de voorbije afleveringen de indruk ingestemd te hebben om 1) contractuele redenen of 2) als opportuniteit om de persoonlijke houdbaarheidsdatum met beperkte tijd te verlengen.

Chocolatier Julius Persoone en danser Joffrey Anane lijken de uitzondering op de regel. Zij hebben Het Oog en ik acht hen in staat de wedstrijd te winnen. Want ja, Het perfecte plaatje is een competitie, wat natuurlijk een format is dat kan werken op televisie – Vlamingen veinzen zelfs interesse in het WK vogelpik –, al valt hier bij gevolg van de extreme vaagheid van het concept te betwijfelen of iemand op Het perfecte plaatje zat te wachten.

De makers zijn er nochtans in geslaagd professionele fotografen te mobiliseren wier werk ik ten zeerste apprecieer, zoals Carmen De Vos en Koen Keppens. De demo’s van de fotografen die de eindmontage hebben gehaald, zijn echter zo nietszeggend dat je er als kijker niets van opsteekt.

In de plaats van de expertise van de fotografen ten volle te benutten, verkoos men om één uur op te vullen met brabbelende BV’s en een tenenkrullende voice-over. “Maakt Julius even mooie plaatjes als chocolaatjes?” is een karamellenvers dat mij vier weken later nog steeds zwaar op de maag ligt.

Na afgelopen afleveringen blijven de deelnemers nog met vijf over. Barbara Sarafian verwarde het diafragma met “iets wat de vrouw moet inbrengen als ze vruchtbare periodes heeft” en is logischerwijze al uit het programma geknikkerd. Hoewel collega-acteur Filip Peeters twee bevallingen heeft bijgewoond, was het begrip sluitertijd hem vreemd. Peeters evolueerde van de slechtste van de klas tot een van de betere leerlingen van een programma waarvan niets te leren valt.

Hoe bepaal je de juiste ISO-waarde? Wanneer gebruik je best een groot diafragma? Wat doet de sluitertijd? Week na week is het wachten tot Het perfecte plaatje dieper ingaat op de kunst van het fotograferen. Zonder resultaat. Het zou niet verbazen mocht Het perfecte plaatje na deze editie afdalen naar de bodem van de vergeetput. Hier heeft echt niemand een boodschap aan.

Elke zaterdagavond op Play4 en GoPlay.