Op de vierde dag van het proces toonden de moraliteitsgetuigen veel begrip voor de beschuldigde. Koen Roumieux was een van hen. Hij volgde samen met Didgar een cursus mindfulness. “In de ogen van de wet is ze schuldig. Maar volgens de natuur deed ze juist wat ze als moeder moest doen. Didgar heeft haar dochter verlost uit haar psychische lijden”, zei Roumieux.

Collega-artsen van het universitaire ziekenhuis in Leuven sloegen zichzelf voor het hoofd. “We hadden haar depressie vroeger moeten opmerken. Dan was dit nooit gebeurd.” Specialisten toonden een wetenschappelijk onderbouwde parallel aan tussen de zware depressie van Didgar en het doden van haar kind.

Gelijkaardige kritiek werd gestuurd in de richting van het team Medisch Psychologische Kliniek van het UZ Leuven, dat Eline begeleidde bij de opname van april tot juni 2017. “Zij zagen met eigen ogen dat Didgar aan het instorten was. Ze hadden moeten ingrijpen.”

Een nieuw raadsel vormt het dagboek van Eline Pans. Volgens de ene versie is dat in handen van vader Steven Pans, die het appartement ging leegmaken. De man ontkende dat en legde de andere versie op tafel. “Vriendinnen van Didgar hebben alles meegenomen. De kamer van Eline was leeg.”