Hoe vertel je kindjes dat papa hun mama vermoordde en zichzelf van het leven beroofde?
Van de ene op de andere dag blijven de drie kinderen van Demetrie H. en Nancy M. achter als wezen. Eerst stak hun vader hun moeder dood, en nog geen 24 uur later pleegde hij zelfmoord in zijn cel. “Hoe hard het ook is en hoe jong die kinderen ook zijn, ze moeten onmiddellijk de waarheid horen”, zegt rouwexpert Manu Keirse.
Laat ze geen uren in ongewisse. Speld ze ook niets op de mouw; zeg niet dat papa of mama later wel terugkomt. Vertel gewoon de waarheid, hoe hard die ook is. Dat is de boodschap van rouwspecialist Manu Keirse, na het tragische familiedrama in het Oost-Vlaamse Oordegem. “Die kinderen zijn álles kwijt. Maar het is enorm belangrijk dat hen onmiddellijk wordt gezegd wat er precies is gebeurd. Je mag zoiets niet verdoezelen, want de kinderen zullen het sowieso te weten komen. Als ze merken dat hen informatie werd achtergehouden, is hun vertrouwen eeuwig geschaad.”
Bij het drama zijn de drie kinderen van respectievelijk elf, tien en één jaar oud hun vader en moeder verloren. Nancy M. (33) werd dinsdagnacht door haar echtgenoot Demetrie H. (35) doodgestoken. Hij kon niet verkroppen dat zijn vrouw tegen hem had gezegd dat ze verliefd was geworden op een ander. Demetrie H. bekende alles en werd woensdag aangehouden voor moord. Maar nog voor middernacht troffen cipiers hem dood aan in zijn cel in de gevangenis van Dendermonde: een wanhoopsdaad.
Na gelijkaardige incidenten heeft Manu Keirse zelf al meermaals kinderen moeten inlichten dat hun ouders er niet meer zijn. “De beste manier is om hen te zeggen dat bij grote mensen de stoppen wel eens kunnen doorslaan. Zoals een kind soms iets doet wat hij beter niet kon doen, maar dan met echte gevolgen. Ik zou het kind zeggen dat papa in een vlaag van verbijstering zijn controle is verloren. En dat hij dat in de gevangenis heeft beseft. Maar omdat hij daar niet verder mee kon leven, heeft hij zijn leven beëindigd.”
Fundamenten kwijt
Keiharde woorden dus. Rechttoe, rechtaan. “Natuurlijk zijn die kinderen dan verdrietig en verbijsterd”, zegt Keirse. “Net zoals volwassenen zouden reageren. Ze voelen zich ook vaak verantwoordelijk voor de ouders. Voor kinderen zijn de ouders het fundament waarop hun leven is gebouwd. Neem de fundamenten weg, en het huis staat wankel. Die kinderen moeten dus langs alle kanten ondersteund worden. Een kind verwerkt zoiets niet, maar het overleeft het wel. Ze leren er mee leven, hoe moeilijk het ook is. Zeker op belangrijke fases in hun leven, zoals een communie, de overstap naar de middelbare school, of hun achttiende verjaardag.”
De kinderen werden gisteren opgevangen door familieleden en worden bijgestaan door slachtofferhulp. Het jeugdparket volgt de zaak van nabij op. Indien nodig zal een jeugdrechter beslissen over de verdere zorg.
