Stem niet op een politicus met een blauw pak

Het is de Villa Politica-fan in uzelf vast niet ontgaan: mannelijke politici dragen tegenwoordig een blauw pak. Ongeacht de kleur van hun politieke discours. De gele Theo Francken, de oranje Wouter Beke, de groene Kristof Calvo, zelfs de inktzwarte Dries Van Langenhove: allemaal leden van de blauwepakkenbrigade.

Het blauwe pak is voor de politicus wat de witte stofjas is voor de verpleegkundige: beroepskledij. Mannen met een witte stofjas mag je vragen om een ingegroeide teennagel te verwijderen, mannen met een blauw pak om de degressieve werkloosheidsuitkering in te voeren.

Vrouwelijke politici durven met hun kleren nog hun politieke gedachtegoed uit te dragen. Jinnih Beels fietste op de dag van de gemeenteraadsverkiezingen in een knalrode joggingbroek door Antwerpen. En Hafsa El-Bazioui heeft thuis een paar beeldige groene hoofddoeken liggen.

Slangen en gif

Maar mannelijke politici laten enkel nog via de kleur van hun das weten of ze nu voor of tegen het confederalisme zijn. En dan nog. De immer smurfblauwe Theo Francken draagt hooguit in verkiezingstijden een gele das. “Onze partijkleur is een moeilijke kleur”, beweerde hij ooit in deze krant. “Geel wordt geassocieerd met slangen en gif.”

Dat mannelijke beleidsmakers zich zo massaal tot het blauwe pak bekeerd hebben, is de schuld van mensen zoals Sander Lusink, de kledingadviseur van de Nederlandse premier Rutte, nog zo’n blauwe muis. “Donkerblauw is rustig voor het oog”, beweert Lusink in de Nederlandse editie van Business Insider. “De politicus die een donkerblauw pak draagt, zegt: ‘Ik ben betrouwbaar, ik kan dit land leiden.’”

Hotdog

Dat is vreemd, want tegen mij zegt de politicus die een donkerblauw pak draagt iets heel anders. “Ik trek de kleren aan die mijn personal shopper voor mij klaarlegt en daarmee gedaan. Als hij mij morgen vraagt om verkleed als een hotdog in het parlement te gaan zitten, doe ik dat gewoon. Dat dat niet van veel persoonlijkheid getuigt, zegt u? Suits me, sir. Een persoonlijkheid is electoraal totaal niet interessant. U moet mijn blauwe pak zien als het vestimentaire equivalent van een blue key-scherm: u projecteert er de politicus van uw dromen op en ik belichaam hem. Rechts, links, separatistisch, voluntaristisch, nogietsandersistisch: u beslist. Democratischer kan het niet.”

Laat ik alvast een stemadviesje geven met het oog op de federale verkiezingen in mei: stem niet op een politicus met een blauw pak. In de praktijk zal dat wellicht betekenen dat u op een vrouw stemt. En dat is prima. Weer wat extra female power. En vooral: weer een blauw pak minder.