Damien Jurado reikt naar de hemel in de Gentse Sint-Jacobskerk
Hij speelde onder een enorme crucifix, maar steeg toch meermaals boven zichzelf uit: in een uitverkochte en bitter koude Gentse kerk zagen we hoe Damien Jurado werd gewijd tot een singer-songwriter van het kaliber Will Oldham en Elliott Smith.
Zo’n eeuwenoud gebouw als de Sint-Jacobskerk – vlak bij het Gentse Sodom en Gomorra dat de Vlasmarkt heet – inspireert als vanzelf tot verstilling en introspectie. We hoorden dan ook amper een kuchje in het publiek, dat zich anderhalf uur lang in een imposant zwijgen hulde, terwijl Damien Jurado met alleen een gitaar op zijn schoot, zocht naar zielenheil, verloren liefdes en zoiets als Het Licht.
De singer-songwriter uit Seattle hield zich natuurlijk niet strikt aan de Acoustic Journey Through Maraqopa die organisator Handelsbeurs had aangekondigd. Hij is veel te rusteloos om alleen nummers te brengen uit zijn recente trilogie (2012-2016) over het fictieve Amerikaanse plaatsje Maraqopa, waar allerlei kwieten belanden in hun zoektocht naar zichzelf en ‘universele waarheid’. Bovendien volgt straks alweer zijn dertiende plaat, The Horizon Just Laughed. De eerste twee songs in Gent, ‘Allocate’ en ‘Over Rainbows and Rainier’, kwamen uit dat nieuwe album, en Jurado zou er later nog drie keer iets van spelen.
Jurado-fans kunnen zijn nieuwe album in mei blindelings kopen: de nieuwe songs klonken alweer indrukwekkend
Fans kunnen op 4 mei overigens blindelings naar de winkel hollen: Jurado’s vertrouwde mix van religieus getob en gesomber over afgesprongen relaties was in die songs weer verpakt in teksten waarbij elke regel als een diepzinnige waarheid klonk. Indrukwekkend was hoe hij het nieuwe ‘The Last Great Washington State’ almaar zachter ging zingen, zelfs langzaam liet uitdoven en tóch de spanning tot het laatst behield.
Jurado ging wel vaker creatief om met de beperkingen van zijn set-up als solo-artiest. Zo tikte hij in ‘Plains to Crash’ – zong hij nu over een vrouw, God of beide? – een subtiel ritme op de klankkast van zijn gitaar en verving hij de achtergrondzang van de studio-opname door ingetogen geneurie. In ‘Silver Donna’ zaten een stukje falset en een gefloten intermezzo, en in ‘TAQOMA’ herleidde hij de vette seventiesrock van het album tot een dwingend akoestisch ritme. In ‘Maraqopa’ en ‘Sam and Davy’ kwam hij dan weer net zo dynamisch uit de hoek als op de rijk gearrangeerde plaatversies door oehoe-gezangen in te lassen en af te wisselen tussen zachtjes gestreelde akkoorden en fellere fingerpicking.
‘Sam and Davy’ ging zonder pauze over in ‘Silver Timothy’: met geklop op de gitaar en voortdurend geschakel tussen tempo’s en speelstijlen bewees Jurado dat hij veel meer is dan de zoveelste folky snarenplukker. Ondanks zijn wat stuurse aanblik ging er iets magnetisch van de man uit – zeker wanneer hij huilde als een wolf van wie de enige potentiële partner zonet is doodgereden.
Vragen die tot vragen leiden
Magie hing meermaals in de lucht wanneer Jurado uithaalde met zijn in melancholie gelooide stem. Zo waren wij tijdens ‘Exit 353’ samen met hem “lost in song” en hoorden we in ‘Metallic Cloud’ en het weergaloze, verbeten gezongen ‘Jericho Road’, tussen alle obscure religieuze referenties door, toch ook weer zo’n tekstflard waar iederéén zich aan kan spiegelen als “when your life gets strange”. Bij wereldsongs over afgesprongen relaties als ‘Museum of Flight’, ‘Kola’ en ‘This Time Next Year’ verzuchtten we: wanneer kiest iemand bij Netflix dit als themasong van een populaire serie, en krijgt Jurado eindelijk de ruime bijval die hij verdient?
Maar wellicht is Jurado te grillig voor het grote publiek en zijn z’n teksten te donker, te weird en te meerduidig. “I have questions that lead to more questions”, zong hij dan ook in ‘The Last Great Washington State’ én in ‘Working Titles’. In de twee slotsongs van dit prachtige concert koesterde hij al evenzeer de twijfel en de mijmering: “Stil trying to fix my mind”, klonk het in ‘Cloudy Shoes’ en ook ‘Everything Trying’ was meer goede bedoeling dan daadkracht: “I’ll be sailing on your deep blue eyes.”
De oorzaak van zoveel zwaarmoedigheid? Gesteggel in de liefde en moeizaam contact met de medemens
De oorzaak van zoveel zwaarmoedigheid was niet ver te zoeken: gesteggel in de liefde en moeizaam contact met de medemens. “And I’ll finally decide on a new home / I’ll phone your from somewhere, sometime”, zong Jurado in ‘So On, Nevada’, waarin een relatie wel leek op een voortdurende oefening in afscheid nemen. Niet toevallig heette de plaat waarmee Jurado in 1999 aan het venster kwam piepen Rehearsals for Departure. In Gent speelde hij er in de bissen het onsterfelijke ‘Ohio’ uit, dat aanvoelde als een stokoude, over de Appalachen gewaaide folkclassic waarin een haveloze boerenknecht zijn geliefde mist.
Hoe gemakkelijk een mens van zoiets de weg kwijt raakt – in je eigen hoofd verdwaal je het snelst –, daar zong Jurado het meest pakkend over in ‘Qachina’: “I lost my mind so i stepped out for a time / Went for a walk on a long road to unwind / I met myself there, saying, ‘go home.’” Na afloop van die sleutelsong uit de hele Maraqopa-trilogie waarschuwde Jurado grijnzend: “Don’t go there.”
Te laat, Damien: wij volgen je voortaan overal. Als het moet tot in de kerk.
Damien Jurado speelt vanavond in het Stuk in Leuven. The Horizon Just Laughed verschijnt op 4 mei bij Secretly Canadian/Konkurrent.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
