Nog maar 15-jarige Britt is mantelzorgster voor haar demente oma: “Ik ken niemand die in dezelfde situatie zit als ik”

Als kind geconfronteerd worden met dementie in je omgeving is absoluut niet makkelijk. “Als je zes jaar bent, besef je niet goed wat er allemaal aan het gebeuren is”, zegt de nu 15-jarige Britt De Wit uit Lille. “Maar je merkt natuurlijk wel dat je grootmoeder niet meer de persoon is die ze ooit was. Ze begon dingen te vergeten en was tijdens familiefeesten vaak heel stil en afwezig. Dat is heel moeilijk, zeker als je ouder wordt en begint te beseffen dat er geen weg meer terug is. Maar je wilt ‘moeke’, die je je hele leven gekend hebt, niet afgeven.”

“Naarmate ik ouder word, is de situatie voor mij wel steeds zwaarder om dragen”, klinkt het. “Ik heb mij al die jaren ingehouden en mijn verdriet proberen weg te steken, zeker voor mama. Ik vond dat zij al genoeg verdriet had en wilde er net zijn om haar te troosten. Maar sinds kort wordt het steeds moeilijker om met de ziekte van ‘moeke’ om te gaan. We hadden een heel goeie band. En elke keer zie je ze een klein beetje verder van je wegglijden. Als ik langs ga, weet ze zelfs de naam van mijn zus en mij niet meer. Die verwart ze met de namen van haar eigen zussen.”

Tijdgebrek

Ondanks haar vreselijke ziekte, wil Britt haar grootmoeder niet in de steek laten. Daarom werd ze, ondanks haar jonge leeftijd, mantelzorgster. “Het is niet makkelijk om regelmatig langs te gaan”, bekent ze. “Het liefst zou ik elke week of zelfs elke dag willen gaan, maar dat is praktisch onmogelijk. Ik heb veel werk voor school en voor haar zorgen is ook zwaar. Ik probeer nu om minstens drie keer per maand tot bij haar in het woonzorgcentrum te gaan en haar te verzorgen. Dat is heel raar, want ze is mijn ‘moeke’ en ik haar kleinkind. De rollen zouden dus eigenlijk omgekeerd moeten zijn. Maar ‘moeke’ kan op dit moment zelfs niet meer stappen of zelfstandig eten. Zelfs een gesprek voeren, wordt stilaan erg moeilijk.”

“Het is ook niet eenvoudig om erover te praten”, gaat Britt moedig voort. “Ik word er wel wat emotioneel van. Tegen mama, papa en mijn zus kan ik er natuurlijk wel over spreken. Maar met iemand die wat verder weg staat, is dat heel moeilijk. Ik kan het verhaal wel vertellen aan mijn vriendinnetjes, maar daarmee heb ik nog niet het gevoel dat ik begrepen word. Ik ken niemand die in dezelfde situatie zit als ik, dus het zou voor hen ook moeilijk zijn om het te begrijpen.”

Lotgenoten ontmoeten

“Deze periode is emotioneel erg intens en dan wil je het er met andere mensen natuurlijk wel over kunnen hebben. Gelukkig kon ik op school terecht bij de leerlingenbegeleidster en een leerkracht die hetzelfde meemaakte. Maar er zou wel meer contact mogen komen tussen jonge mantelzorgers die zorgen voor dementerende ouderen. Daarom schreef ik ook een brief waarin ik jongeren die in dezelfde situatie zitten, wil oproepen om met elkaar te spreken, of iets te gaan doen. Dat helpt enorm bij de verwerking.”

In de bibliotheek van Mechelen vond gisterenmiddag zo’n eerste lotgenotencontact plaats. “Want jonge mantelzorgers worden nog al te vaak vergeten”, bevestigt Nik Van Gool, voorzitster van Ons Zorgnetwerk. “Ze zouden zorgeloos door het leven moeten gaan, maar in werkelijkheid wordt heel hun leven op z’n kop gezet en moeten ze zich aanpassen aan iemand met dementie in hun onmiddellijke omgeving.”

“Daarom willen we hen steunen en een extra duwtje in de rug geven”, aldus Van Gool. “Want jonge mantelzorgers voelen zich vaak eenzaam, omdat ze niet met iemand kunnen spreken die in dezelfde situatie zit. Daarom zal Ons Zorgnetwerk in de toekomst meerdere lotgenotencontacten organiseren zodat ze het kunnen verwerken en een plaats kunnen geven.”