Kris de Pillecyn (zeg ij, schrijf y) heeft het van geen vreemden. Hij is de oudste zoon van kunstschilder Remy (1920-1985). Kris werd dus ongeveer een halve eeuw geleden met zijn neus in de olieverf gedrukt. Het was 1961 toen de ‘Pilles’ zich definitief in Herentals ‘achter den bareel’ aan De Roest verschanste. Daar en toen bevestigde de pater familias zijn naam en faam.

Voor junior garandeerden de collegebanken weinig lucratieve toekomst. Hij spoorde dan ook naar Antwerpen om zijn creatieve talenten te ontplooien. Hiermee legde hij de basis voor een geslaagde loopbaan in de grafische sector. Intussen wist hij nog (nachtelijke) vrije uren te vinden om op eigen houtje bijna jaarlijks een expositie bij elkaar te schilderen. Met voldoende succes om zijn creaties tegen de muren van nationale galerijen en musea te tonen.

Verkeerde been

Nu, in voormalig Nic Zelics Aspalatos, voor de gelegenheid omgedoopt tot Artpalatos, presenteert Kris uitsluitend kleiner werk, vaak met veelzeggende titels zoals Trompe d´œuf of Voetbaljart. Soms is een leesbrilletje een praktische optie. Je beleeft aan de muren de veruitwendiging van veel humor en woordspelingen. De kunstenaar zet je herhaaldelijk op het verkeerde been.

“Veel heeft Kris niet nodig om iets heel herkenbaar neer te zetten: voor een portretje Donald Trump heeft hij niet meer van vijf penseelstreken over”

De artiest verhaalt, naar eigen zeggen, grappige situaties of stille sprookjesbeelden, met een verbazende preciesheid. “Voor zo ver mijn handen en ogen het nog aankunnen”, grijnst hij. “Maar ik blijf verder schilderen, soms ook grotere werken.”

De frisse kleurtinten worden nauwkeurig op het papier gestreeld. Veel heeft Kris niet nodig om iets heel herkenbaar neer te zetten: voor een portretje Donald Trump heeft hij niet meer van vijf penseelstreken over.

De miniaturen dagen hem voortdurend uit: “Je botst op de limieten. Met name: de randen, want in een miniatuur kun je niet breder gaan.” De meeste miniatuurschilderijtjes zijn dan ook amper 5 bij 5 cm; of zelfs 5 bij 3,5 cm.

Niet afbreken

“Ik ben daarmee begonnen toen ik lang geleden eens een motorongevalletje had”, zegt Kris, in zijn jonge jaren ooit een fervent endurorijder. “Ik kon niet uit de voeten. Mijn atelier was onbereikbaar. Toen zei ik tegen mijn vrouw: ‘geef me een penseel en verf en zet alles binnen handbereik’. Zo kon ik letterlijk schilderen vanuit mijn zetel. Ik ben toen begonnen op luciferdoosjes te schilderen, zo heb ik me het formaat eigen gemaakt.”

Ondertussen is Ivan Zelic er bij komen staat. Ivan is de zoon van Nic. Bij woont boven de galerie. “De voormalige handelszaak staat al jaren leeg. ‘Verkoop het!’, zeggen ze mij soms, maar ik krijg dat niet over mijn hart. Het is een typisch huis uit de jaren dertig. Als ik het verkoop, breken ze het toch af. Dus open ik het nu als mensen hier een expositie of een boekvoorstelling of zo willen houden”, zegt hij. Ivan was vroeger nog kelner in de zaak van zijn in Herentals nog altijd goed bekende pa. Hij kalefatert het vroegere café nu langzamerhand op.

Metamorfose

“Ik probeer in mijn verbeelding altijd links te leggen”, legt Kris de Pillecyn uit. Mij gaat het om de metamorfose van het object”, verduidelijkt Kris. “Als ik bijvoorbeeld een stel bananen zie liggen, dan doet de vorm van dat fruit me denken aan dolfijnen die uit de zee opspringen. Dat idee penseel ik dan op zo’n miniatuur. Ik maak er een tafereel van. Zo heb ik er de afgelopen twee jaar 75 geschilderd.”

Zo zijn de pareltjes van De Pillecyn elk op zich kleine werelden om even stil bij te blijven bij staan en om je tijd bij te nemen. Every picture tells a story. Er wacht de kijker telkens een nieuwe verrassing.

* Kris de Pillecyn. Minaturen in galerij Artpalatos, St. Waldetrudisstraat 99 in Herentals. Open op za. en zo. 11 en 12 mei, 1 en 2 juni en 8 en 9 juni, telkens van 12 tot 18 uur. De kunstenaar is telkens aanwezig.