Waarom snurkers niet wakker worden van hun eigen gesnurk, maar hun bedpartners gelukkig wel

Iedereen is er wel al eens mee geconfronteerd: iemand die al snurkend enorme decibels produceert, maar die wonder boven wonder niet wakker wordt van zijn eigen lawaai. Hoe kan dat?

Volgens Miche De Meyer, snurkexpert van het Jan Palfijn Ziekenhuis en wetenschappelijk medewerker van de slaapkliniek van het UZ Brussel, spelen verschillende factoren een rol. "Je moet eerst weten hoe het gehoorsysteem werkt tijdens de slaap", vertelt ze in 'Nieuwe feiten' op Radio 1.

"Het auditieve systeem vervult zijn rol nog tijdens de slaap", zegt De Meyer. "Maar je moet een opdeling maken tussen de geluidssignalen die je eigen lichaam maakt, en de geluidssignalen die zich voordoen buiten je lichaam." Tijdens je slaap hoor je dus wel nog, zij het op een selectievere en ook minder actieve manier.

Waar je wel of niet wakker van wordt, hangt ook af van de fase van je slaapcyclus waarin je zit. Die cyclus gaat als volgt: er is een inslaapfase, de non-remslaap (of 'lichte slaap'), vervolgens een diepe slaap en tot slot de remslaap. Dat laatste staat voor Rapid Eye Movement: je ogen maken tijdens die fase snelle bewegingen.

Wanneer je in de derde fase komt, is er volgens De Meyer sprake van een soort 'hibernatie': "Een diepe slaap waarbij je nog signalen hoort, maar je die niet bewust registreert." Daarbij wordt je eigen gesnurk gefilterd als hoog-prioritair of niet-prioritair. Wat blijkt? "Voor veel mensen is eigen gesnurk niet-prioritair."

"In die slaapfase wordt alle energie gebruikt voor het herstellen van cellen en hormonen. Het lichaam is economisch ingesteld, dus van je eigen geluid word je niet wakker." Dat is ook zo voor andere geluiden die je lichaam maakt, zoals het kloppen van je hart of je eigen ademhaling. "Mocht dat wel het geval zijn, dan zouden we constant in een 'wakkere situatie' blijven. En dat zou je slaap enorm verstoren."

Voor de bedpartner is het volgens De Meyer een ander verhaal. "Die ervaart het gesnurk als extern geluid. Afhankelijk van de eigen gevoeligheid voor geluid kan die er wakker van worden."

Het volume dat sommige snurkers produceren, maakt dat wakker worden soms gewoon onvermijdelijk. Het snurkrecord, bijvoorbeeld, bedraagt momenteel 93 decibels. Dat komt overeen met het geluid van een grasmaaier. Probeer dan maar eens de slaap te vatten.

Al is het volgens De Meyer geen slechte zaak dat een bedpartner daarvan wakker wordt. "Een snurklawaai is eigenlijk een alarmsignaal waarbij je luchtweg echt toegesnoerd wordt en je geen lucht krijgt. Dat is nochtans noodzakelijk om te overleven, je hart en hersenen hebben zuurstof nodig."

"Dat alarmsignaal wordt gevolgd door ademstopjes, wat we apneu noemen. Dat is een gevaarlijke situatie waar het lichaam met alarm op reageert." Het zijn trouwens die ademstopjes waar een snurker wél wakker van zou kunnen worden, en niet van het volume van zijn eigen geronk.

De bedpartner is de perfecte klokkenluider, die het alarmsignaal kan waarnemen en aankaarten, besluit De Meyer. "Snurken is een ernstige aanduiding van een onderliggend probleem", zegt ze. "Doe daar iets aan."

"Er kan sprake zijn van een ademhalingsprobleem tijdens de slaap. Dat kan zware gevolgen hebben: van vermoeidheid tot zwaarlijvigheid, van diabetes tot nierfalen. Snurken is dus een alarmkreet die serieus genomen moet worden."

Als je bedpartner je nog eens attent maakt op je gesnurk, zie het dan voortaan als een liefdevolle gunst.