Waar Bart Peeters op zondagochtend naar luistert: “Een nieuw Leugenpaleis? Genoeg inspiratie, maar onmogelijk”

Aan de zondagse ontbijttafel bij de familie Peeters speelt niet veel vermeldenswaardig op de achtergrond. Voor een praatprogramma zoals ‘Touché” wil hij zijn volledige concentratie ter beschikking kunnen stellen aan de sprekers, en ook een streepje muziek vraagt soms net te veel afleiding van de familiale kern van de zaak: een brunch met de hele clan, liefjes, dochters en de hond incluis.

“Als muzikant lijd ik aan een verschrikkelijke afwijking”, begint Peeters, “ook bij achtergrondmuziek horen mijn oren de kwinten en tertsen in de backing vocals, en komt de baslijn boven drijven zonder dat ik daar expliciet om vroeg. Wat ik wel kan verdragen, is een stem die klinkt als een gedempte trompet - Chet Baker bijvoorbeeld, die zelf ook het instrument in kwestie bespeelt. Ik dacht ooit nog dat dat de kracht was van Vaya Con Dios: Dani Klein klinkt ook zo. Een streepje Bach is ook altijd welkom - maar waar te beginnen? Wel, als je door het Bach-bos de bomen ooit niet meer ziet, moet je eens de uitvoeringen van gitarist Julian Bream beluisteren. Dankzij hem trok ik destijds zelf naar de klassieke gitaarles, en toen ik zijn ‘Bourée in E mineur’ kon spelen, was voor mij de opleiding afgerond. Wat wil een mens nog meer?”

Rare tijden

“We leven in rare tijden...” laat Peeters zich ontvallen wanneer we hem vragen naar lang vervlogen zondagen. Met het legendarische Leugenpaleis op Studio Brussel zorgden Peeters en Hugo Matthysen er zo’n twintig jaar geleden voor dat Vlaanderen op de zevende dag zo trouw aan de radio gekluisterd zat dat zelfs de Chirolokalen later openden. “Het was complete anarchie!”, herinnert Peeters zich. “Zeker vergeleken met de volwassen rust die mijn zondagen nu kenmerkt. Als we nu nog zouden bestaan, dan hadden we geweldige moppen kunnen maken over Dries Vanlangenhove!”, roept hij, alsof hij al vaak heeft getwijfeld om de draad terug op te pikken. “Of over het feit dat de mannen van Bazart de deadline voor hun tweede plaat pure horror vonden - episch komisch materiaal, toch? Maar met de huidige toestand op de sociale media, waar elke zin zomaar uit zijn context gerukt kan worden, ontdaan van elke ironie of satire… zou ik het niet meer opnieuw kunnen doen. Geef mijn portie dan maar aan fikkie.”

Een voorliefde voor absurde humor klinkt wel nog sterk door in zijn muzikale preferenties, en niet alleen wanneer hij in de gedaante van Vettige Swa de trommels bij Clement Peerens bestiert.

“Gisteren kwam mijn zoon af met Gesstapo Knallmuzik”, vertelt hij. “Het deed me denken aan de jeugdige baldadigheid van Clement Peerens - ik was helemaal mee. Maar muzikaal zijn ze natuurlijk een afgrijselijke eighties rip-off - het is volgens mij bewezen dat er niets de tenen meer kan doen krullen. “Eighties snaredrums verknallen zelfs Graceland van Paul Simon!”, vindt hij.

“Maar wat mij oprecht blij maakt, dat zijn de mannen van Vulfpeck. Hadden die kerels uit Illinois nog meerhun best kunnen doen om te lijken op de archetypische New Yorkse nerd? Wat zij doen op een podium, is ongelooflijk groovy en tegelijk ontzettend kwetsbaar; ze klinken een beetje zoals de funky gedaanteverandering die bij Talking Heads werd doorgevoerd.

Eén puntje van kritiek: de geniale muzikanten zijn hoegenaamd geen goede songschrijvers. Dat wil zeggen dat het publiek niet hun teksten, maar hun bàslijnen meezingt tijdens de optredens, die ze trouwens ook regelmatig onderbreken voor een mini-Ted-talk. En het feit dat ze hun eigen Vulfpeck coverband hebben waarmee ze a capella versies van hun nummers brengen ... Ja, daar kan ik de humor wel van inzien.”

Peeters moet gaan - zijn moeder staat voor de deur, de clan is volledig. “Met al haar goede doelen redt mijn moeder elke zondag heel Afrika”, vertelt hij. “En het hoort voor mij bij een zondag om even te gaan kijken hoe ze dat deze week weer zou hebben aangepakt.” 

Beluister hier de favoriete zondagsmuziek van Bart Peeters.