Plots leek de roofvogel in de blauwe hemel opgelost. Hij was voor het oog verdwenen zoals een suikerklontje in een kop koffie.

Vanop de parkbank had ik de buizerd al een poos gevolgd. Hij bleef over de boomtoppen scheren zonder te vinden wat hij zocht. Daarna liet de vogel zich door de warme lucht optillen zonder een enkele keer met zijn vleugels te moeten slaan.

Toen hij een grote hoogte had bereikt, liet hij zich op een snellere luchtstroom wegdrijven. Ik kon hem volgen tot zijn silhouet tot een stip gekrompen was. Daarna bleef er niets van hem over. Ik begreep dat ik de vogel nooit meer zou zien.

Een vreemd gevoel van eenzaamheid, van verlatenheid overviel me. Een milde vorm van de pijn die de Engelsen ‘unrequited love’ noemen – de liefde die niet beantwoord wordt.

* * *

De man had me gevraagd of het oké was, en kwam vervolgens naast me op de parkbank zitten.

Na een tijdje merkte ik dat we dezelfde wandelschoenen droegen – alleen de kleur was anders. Zijn paar grijs, mijn schoenen bruin, met oranje veters.

Hij was me voor om daar een opmerking over te maken: “We hebben precies dezelfde wandelschoenen aan, denk ik.” Ik bevestigde.

Vervolgens ontspon zich een gesprek tussen ons dat haast uitsluitend over die wandelschoenen ging. Achteraf bedacht ik hoe vreemd het was dat onze blik de hele tijd op de schoenen gericht bleef. Ik kan me het gezicht van de man niet meer herinneren, maar zijn schoenen zou ik nog uit duizenden herkennen.

* * *

Het was niet onmiddellijk duidelijk wat ik op de vijver zag drijven – twee witte, kegelvormige massa’s die er uitzagen als punten van gespoten meringue-schuim op een taart.

Pas toen de kegels tegelijk kantelden, bleek dat het de kontjes waren van een koppel witte zwanen. Het paar deed me aan synchroonzwemmers denken. De grondelende watervogels zochten naarstig naar lekkers op de bodem van de vijver.

* * *

We wisselden ook van gedachten over de verzorging van onze wandelschoenen – hij smeert die van hem in met een soort vet, ik doe eigenlijk niets om ze waterdicht te houden, behalve dat ik diepe plassen vermijd.

Bleek dat we beiden niet aan ons eerste paar wandelschoenen van dit model toe waren, omdat ze ons als gegoten passen en tegen een stootje kunnen. Ik vertelde dat ik m’n vorige paar nog bewaar, door de herinneringen die eraan verbonden zijn.

Ons gesprek deed me denken aan het soort praatje wanneer ik ga wandelen met de hond, en iemand tegenkom met aan de leiband een viervoeter van hetzelfde ‘merk’. Dan gaat het over de leeftijd van de hond, is het een ‘hij’ of een ‘zij’, hoe hou je de vacht glanzend, enz. Terwijl de baasjes praten, staan de honden erbij zonder iets van het gesprek te begrijpen. Ze besnuffelen elkaar en kwispelstaarten, blij dat ze een soortgenoot zijn tegengekomen.

Vandaag waren het geen viervoeters, maar wel twee paar schoenen die hun ‘maatje’ gevonden hadden.

* * *

In de afgelopen maanden heb ik de twee reigers vaak dicht bij elkaar gezien. De vogels waden graag samen door het water, genieten van elkaars gezelschap.

Wanneer ik passeer, kijken ze altijd geschrokken op, alsof ik hen op iets heb betrapt. Het zou niet de eerste keer zijn dat een parendans tot een paringsdans heeft geleid.

Ik herken het koppel gemakkelijk omdat het twee verschillende soorten reigers zijn – een blauwe reiger en een grote zilverreiger. Is een kruising mogelijk?

Ik bedacht hoe de reigers hun eigen vederkleur niet kunnen zien, enkel die van de ander. Daarom beseffen ze niet hoe ze van elkaar verschillen. ‘Racisme’ wordt zo onmogelijk.

* * *

Twee herfstbladeren

hebben zich verstopt

in mijn hemdsmouwen

aan de waslijn.

Abbas Kiarostami (1940-2016);

‘A Wolf on Watch’ (2015)

* * *

Voor het raam zie ik een opgewonden bosduif rondjes stappen. Er zit iets wanhopigs in het nerveuze gedrag van de vogel. Geen enkele duif in de tuin toont ook maar enige belangstelling voor zijn paringsdans.

De bosduif geeft uiteindelijk op, en bekijkt me met intense blik. Ik voel me hulpeloos. Daarna vliegt de vogel teleurgesteld weg – ‘de liefde die niet beantwoord werd.’

Good luck en tot ziens.

Uw trouwe dienaar, FB