Dirk Van Tichelt: "De dag dat ik niet meer voor medailles kan vechten, is het gedaan"
Sinds Dirk Van Tichelt brons won op de Spelen van Rio, bleef het verdraaid stil. Op het EK judo in Tel Aviv hoopt hij daar morgen verandering in te brengen. Al is dat op zijn 33ste niet simpel. Zijn verhaal in drie thema's.
1. Spelen van Tokio 2020
"De dag dat ik er als een figurant bij loop in mijn gewichtsklasse en niet voor medailles kan vechten, dan is het gedaan. Ik ga niet mee naar een kampioenschap om de selectie groter te maken en de lollige uit te hangen - dat doe ik sowieso (grinnikt). Ik ga ook geen kleine toernooien afschuimen om toch maar op de Spelen te raken. Neen, ik moet aan de medailles kunnen snuiven op grote competities. Het doel is om er alles uit te halen, eerder stop ik niet. Tokio is de bestemming en dat zal zwaar worden. Maar ja, elke dag naar een fabriek gaan, is ook zwaar."
'Het doel is om er alles uit te halen, eerder stop ik niet'
"Ik vecht nog altijd graag, al is het soms afzien. Zeker het opstaan doet pijn en dat wordt erger met de jaren. Maar zodra ik op de mat sta, voel ik me goed. Ik heb geen last van stress want ik heb niets meer te bewijzen. Als het een keer niet lukt, maak ik me daar niet druk in. Eén klein foutje of één goede beweging van de ander en je kunt je valies pakken. Ik heb uit ervaring geleerd dat een carrière als profsporter met ups en downs gaat. Wanneer moet je stoppen, dat is de vraag, maar zolang ik die jonge mannen kan gooien en ik het plezant vind, doe ik voort."
2. Blessures
"Ik heb het geluk dat ik een heel sterk lichaam heb, maar als je met een voorhamer lang genoeg tegen een betonnen muur klopt, dan breekt die ook af. Mijn hele lichaam zit onder de artrose en ik wacht nooit tot een blessure 100 procent genezen is voor ik weer train. Gewoon, omdat mijn concurrenten dat ook niet doen."
"Ik kan je zo vijf trainers opnoemen, ex-judoka's, met kapotte heupen en knieën. Dan valt het bij mij nog mee. Een specialist zei me dat mijn knie er voor een topsporter nog verbazingwekkend goed uitziet. Ik hoop alleen dat ik niet te laat stop. Daarvoor ben ik wat angstig, dat ik té veel roofbouw pleeg op mijn lichaam. Onlangs kon ik drie maanden geen competitie doen door een nekhernia. Mijn dokter zei: 'Probeer niet meer met je hoofd op de mat te vallen.' Ja zeg, daar kies ik toch niet zelf voor? Het is mijn tegenstander die me dat aandoet. Judo is hard. Als ik een scheur in mijn ligamenten heb, dan laat ik me intapen en train ik voort. Dan gebruik ik die arm of dat been wat minder."
'Ik ben wel wat angstig dat ik té veel roofbouw pleeg op mijn lichaam'
3. Geld
"Of ik wat overhoud aan mijn sport? Bedoel je de rekeningen van mijn kinesist of zo (lacht)? Ik word betaald naar mijn diploma en gelukkig ben ik licentiaat lichamelijke opvoeding, anders zou ik het loon van pakweg een metselaar hebben. Ik klaag niet, maar in ex-Sovjetlanden is een olympische medaille synoniem met een win for life. De Azerbeidzjaan Elnur Mammadli kreeg 1 miljoen dollar, een BMW X5, een appartement aan zee en een job als officier in het leger toen hij in 2008 olympisch goud won. In België is het vaak al moeilijk om een sponsor te vinden."
"Ik had het geluk dat eerst mijn ouders mij financieel ondersteunden en nadien Sport Vlaanderen. Dat heeft wel wat gekost om heel mijn carrière te betalen. Was dat te verantwoorden, indien ik op de Spelen geen medaille had gewonnen? Tenslotte kost je de maatschappij wel geld. Ik zit daarmee, ja, en dat zou voor mij een reden zijn om te stoppen."
"Ik wil geen profiteur zijn. Ik kom uit een landbouwersfamilie, daar moet je hard werken om je boterham te verdienen. En maak dat er wat van komt, want anders moet je nog harder werken."
EK judo in Tel Aviv (Israël): van vandaag tot en met zondag