Patrick van Aanholt werd als huurling van club naar club geslingerd: ‘Ik weet dat het aanstellerig klinkt, maar ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld’

Patrick van Aanholt ligt op een hagelwit strand in een tropisch paradijs als hij zijn grootste moment van depressie beleeft. ‘Ik ben er klaar mee, schat. Ik wil stoppen met voetbal’, zegt hij tegen zijn vriendin.

Het is 28 juni 2013. Als voetballer bij Chelsea voelt hij zich een speelbal van de rijke eigenaren. In vier seizoenen is hij bij vijf clubs gestald: Coventry City, Newcastle United, Leicester City, ­Wigan Athletic en Vitesse. Als een veredelde backpacker verhuist de linksback in die periode acht keer. Van een hotel in het grauwe Newcastle tot een gemeubileerde woning in het verlaten Wigan.

Hij heeft het ervoor over tot hij bij de laatste twee clubs, Wigan Athletic en Vitesse, op de bank belandt. Hij kan niet langer tegen de onzekerheden die horen bij het bestaan van een huurling. Hij wil niet meer die eenling zijn binnen een club en altijd uit een koffer ­moeten leven. Het bestaan van een voetbalnomade valt hem zwaar. Hij zit er doorheen, ook vanwege familieproblemen buiten het veld. Op het strand van Curaçao lucht hij zijn hart bij zijn vriendin: ‘Waar doe ik het allemaal voor? Ik hoor nergens bij. Geen enkele club wil me nog. Het is klaar.’

Het lijkt een fantastisch leven, dat van een profvoetballer: dikke bankrekening, mooie auto’s en spelen in volle stadions. In zijn riante woning in Londen vertelt de 28-jarige international en linksback van Crystal Palace, waar hij begin 2017 een contract voor 4,5 jaar tekende, over het werkelijke bestaan van een huurling.

Chelsea belt

Dat leven begint op zijn 16de. De jeugdspeler van PSV groeit op in een gezin met zes kinderen. Hij slaapt vanwege ruimtegebrek op een kamer met zijn broertje en opa, die bij hen in huis woont. Dan gaat de telefoon. Zijn zaakwaarnemer John Veldman belt hem wakker. De boodschap is duidelijk: hij moet meteen naar kantoor ­komen. Chelsea heeft zich gemeld. Van Aanholt denkt nog dat Veldman een grapje maakt.

Als de Bosschenaar een paar dagen later met zijn ouders, zaakwaarnemer en een delegatie van Chelsea in het Van der Valk Hotel in Vianen om tafel zit, weet hij dat de Engelse ­topclub bloedserieus is. Aan de hand van een gelikte presentatie schetst de club de plannen die zij met hem heeft. Hij gaat in het tweede voetballen en mag met het eerste trainen, ­zodra hij het goed doet.

Van Aanholt twijfelt geen moment. Zowel sportief als financieel is het een kans die hij niet kan laten lopen. De 1.500 euro die hij per maand bij PSV verdient, staat in schril contrast met de anderhalve ton die hij jaarlijks bij Chelsea kan opstrijken. Ook krijgt hij een appartement van de club.

Zijn vader zegt zijn baan als koerier op en verhuist mee naar Londen. Van Aanholt wil niet in een gastgezin. Hij vindt het al spannend genoeg om naar het buitenland te gaan. Zijn ­vader neemt de zorg op zich. Zelf hoeft Van Aanholt zich alleen met voetbal bezig te houden.

‘In het begin keek ik mijn ogen uit’, zegt de negenvoudig international. Hij zit aan de lange houten eettafel in de woonkamer. Achter hem is een witte muur behangen met ingelijste T-shirts en foto’s uit zijn periodes bij ­Chelsea, Vitesse, Sunderland en ­Crystal ­Palace.

Didier Drogba

Twee imposante grijze banken springen in het oog. Grote vazen en planten vullen de stijlvol ingerichte ruimte. Een enorme flatscreen is verwerkt in een nog grotere houten kast. Een staande lamp met gedimd licht zorgt voor een warme sfeer. ‘Ik trainde met Didier Drogba, Frank Lampard en John Terry. Ik wist: ik wil net zo goed worden als zij.’

Hoewel hij in 2010 zijn debuut maakt voor Chelsea blijft een doorbraak uit. Hij komt niet verder dan drie basisplaatsen. Vaker moet hij gedwongen verkassen en vindt hij zichzelf terug in een kleedkamer met een onbekende trainer. Soms hoeft hij ­alleen een koffer met kleding mee te nemen. De meeste woningen waar hij met zijn vriendin intrekt, zijn gemeubileerd. In een loods in Londen ­bewaart hij kleding, schoenen, meubels en tv’s die hij niet kan meenemen.

‘Het eerste wat we deden, was op Google zoeken naar de dichtstbijzijnde Ikea. Als je ergens onbekend bent, ga je op zoek naar vertrouwde dingen. Door altijd dezelfde kaarsen, kussens en badkamerspullen te ­kopen, probeerden we er toch een beetje ons huis van te maken. Maar op een gegeven moment vroeg mijn vriendin of we niet beter een camper konden kopen.’

Als kind uit een gezin dat elke euro moest omdraaien, had hij nooit kunnen vermoeden dat hij zich ondanks zijn weelde zo ongelukkig zou voelen. Het vreet aan hem om altijd maar die eenling binnen een club te zijn.

Door zijn open karakter legt hij snel contact met nieuwe teamgenoten, maar zodra hij zich aan hen ­begint te hechten, moet hij alweer ­afscheid van ze nemen. Hij stelt zich erop in zich niet te veel te binden aan de mensen en de omgeving.

Van Aanholt kan zich voorstellen dat het aanstellerig klinkt, maar hij herinnert zich de eenzaamheid in het hotel in Newcastle en op het trainingsveld bij Wigan Athletic, waar hij zich buitengesloten voelde. Of zijn eerste periode bij Vitesse waar fans zich tegen hem keerden toen hij als huurling geen meerwaarde bleek. ‘Als je niet goed speelt, ben je al snel de zondebok.’

Als ook het contact met zijn familie vanwege ruzie om geld spaak loopt, hoeft het voor hem allemaal niet meer. Zijn bankrekening is beter gevuld dan ooit, maar van binnen heeft hij zich nog nooit zo leeg gevoeld. Op het strand van Curaçao weet hij het ­zeker: roem, geld en volle stadions kunnen hem gestolen worden.

Een paar dagen later belt Fred Rutten. De nieuwe trainer van Vitesse vraagt of hij toch nog een jaar op huurbasis naar Arnhem wil komen, voor het seizoen 2013-2014. Geen denken aan, is de eerste reactie van Van Aanholt. Maar als hij van Georginio Wijnaldum en ­Jetro Willems hoort dat Rutten dé man is die zijn carrière weer op gang kan helpen, besluit hij zijn profbestaan een allerlaatste kans te geven.

Juiste snaar

Rutten geeft Van Aanholt het vertrouwen, maar schuwt niet om hem ook aan te pakken. ‘Ik weet nog dat hij een keer riep dat hij mij niet nodig had en ik maar terug naar Chelsea moest gaan als ik niks wilde leren. Toen ik na de training thuiskwam, heb ik een kwartier verdoofd op de bank gezeten. Mijn vriendin wist niet wat ze zag. Rutten raakte precies de juiste snaar bij mij.’

Van Aanholt kent een sterk seizoen onder Rutten en debuteert in november 2013 onder Louis van Gaal in het Nederlands elftal. Het is voor hem de bevestiging dat het tijd is om in de Premier League te laten zien wat hij kan. Niet meer als huurling van ­Chelsea, maar onder zijn eigen naam. Hij heeft een zoon en is hij op zoek naar meer vastigheid.

‘Toen we zo vaak verhuisden, vergaten we soms praktische dingen te ­regelen. Dan was onze zoon ziek en kwamen we erachter dat we nog geen huisarts hadden. Ook het regelen van een oppas was een hel als je ergens maar zes maanden woont en ­niemand kent. Wie vertrouw je wel en wie niet?’

Van Aanholt tekent in 2014 een ­contract bij Sunderland en wordt na 2,5 jaar voor ruim 16 miljoen euro verkocht aan Crystal Palace, waar hij nu twee jaar speelt. Hij heeft veel meer rust en zit beter in zijn vel dan ooit. Het doet hem wat als hij zijn wedstrijdshirt aantrekt. Eindelijk heeft hij het gevoel echt bij een club te horen.

Een jaar geleden wilden Ajax en PSV hem graag naar Nederland halen, maar liever blijft hij nog even in Engeland. Via een omweg speelt hij al een paar jaar in de sterkste competitie ter wereld: zaterdag speelt hij tegen koploper Liverpool.

Rondom Selhurst Park, het karakteristieke stadion van Crystal Palace, prijken grote afbeeldingen van hem. Fans staan steevast in de rij om met zijn beeltenis op de foto te gaan. ­Tijdens de wedstrijden wordt hij aangemoedigd door ruim 25 duizend supporters als hij over de linkerkant naar voren rent. Zijn zoons van 3 en 5 kunnen hem volgen vanuit zijn eigen ­skybox, waar tijdens de wedstrijd voortdurend eten wordt geserveerd.

Geen spijt

‘Ik ben al tien keer afgeschreven. Vanaf het moment dat ik op jonge leeftijd wegging bij PSV tot de laatste keer dat ik werd verhuurd. Uiteindelijk sta ik er nog steeds’, zegt hij. Hij is languit op de bank gaan liggen en kijkt om zich heen in het opgeruimde huis. Hij is trots op wat hij heeft bereikt. De loods in Londen huurt hij niet meer.

Wel heeft hij een huis in de binnenstad van Den Bosch gekocht. Een vertrouwde plek, waar hij na zijn carrière wil gaan wonen. Spijt dat hij op zijn 16de naar Chelsea is vertrokken, heeft hij niet. Integendeel. Hoewel het soms niet makkelijk was, kan hij achteraf lachen om het nomadenbestaan dat hij leefde.

Uiteindelijk voetbalde hij de laatste acht jaar bij acht clubs. Dat vinden zelfs andere Oranje-internationals veel. Op een filmpje van Ryan Babel reageert de aanvaller verrast als hij aan Van Aanholt vraagt voor hoeveel clubs hij heeft gespeeld. ‘Acht? Dat zijn een heleboel clubs’, lacht Babel. Van Aanholt: ‘Ja, nu je het zegt...’

Wat als zich straks de optie voordoet nog een keer verhuurd te worden? Van Aanholt schudt gedecideerd zijn hoofd. ‘Nee, dat nooit meer. Daar ben ik wel klaar mee.’