"Net als bij de anderen, scheert haar blik bij het aftrekken zo’n vijftien centimeter over me heen en blijft in de verte hangen"

"Ik kom wekelijks in massagesalons. In Amsterdam zijn er straten met wel tien salons op een rij, maar ik kies elke keer hetzelfde. Telkens hetzelfde meisje: Mei-Lan. Eigenaardig hoe je kennelijk ook in een terloopse verhouding als deze vastigheid kunt zoeken. Om er zeker van te zijn dat ze er is, bel ik altijd een uur van tevoren. ‘Heb je tijd,’ vraag ik, ‘dan ben ik er over een uur.’ Als ik de kleine kamer binnenkom, ga ik op mijn buik liggen op de tafel, ze spuit een beetje olie op me en begint te masseren. Na een tijdje zegt ze met haar hoge stem “uit, uit” ten teken dat ik mijn onderbroek moet uittrekken, en na het omdraaien wijst ze naar mijn kruis en vraagt: ‘Hier ook massage?’ en ‘Lekker?’ 

Zoals ik het nu beschrijf, gaat het altijd. Iedere keer en in elk salon. Meer dan vijf woorden Nederlands heeft Mei-Lan niet nodig. En toch is het net of we een fijne, unieke liefdesverhouding hebben. Feitelijk is dat ook zo, want als je elke week intiem bent met elkaar, is dat een verhouding. Een onnozele buitenstaander zou wat wij hebben oppervlakkig kunnen noemen, maar voor de duur van mijn bezoek is er warmte en genegenheid en rust. Daarna vergeet ik haar weer een beetje en voorkom daarmee dat mijn hoofd te veel op hol slaat.

“Het is nooit met tegenzin dat ik de deur uitga. Ik ben blij en opgewekt als ik naar huis loop. Soms denk ik in de week erop aan haar, en stuur haar een berichtje, maar nooit met een ontregelend koortsachtig verlangen. Dat ik haar verkies boven haar collega’s is niet omdat zij beter is in haar werk. Net als bij de anderen, scheert haar blik bij het aftrekken zo’n vijftien centimeter over me heen en blijft in de verte hangen. Geen idee waaraan ze dan denkt. Alsof ze met die ontwijkende ogen een erotische handeling ontdoet van zijn betekenis. Neen, het is me niet te doen om haar goede techniek, het zijn de laatste tien minuten die haar uniek maken. Als ik aangekleed ben en ik op het punt sta te vertrekken en we een praatje maken.

“Ik luister naar haar lach en luister hoe ze liefdevol vertelt over haar oude ouders en haar zoontje in China. Wanneer haar zus in Amsterdam ter sprake komt, straalt ze. Met zijn tweeën brengen zij al hun vrije tijd door. Soms zegt ze: ‘Ik heb morgen vrij’. Dan zeg ik: ‘Ik heb ook vrij, laten we samen naar het strand gaan of uiteten’, maar dat doet ze nooit en ik dring niet aan. Dat zou de balans tussen ons maar verstoren. Op een dag toen ik haar nog niet zo lang kende, zei ze: ‘Jij lief man’. En ja, ik weet dat nu veel vrouwen en mannen gruwen van het cliché van de rijke blanke man met het veel jongere Chinese meisje, misschien zelfs van ‘profiteren’ spreken. Maar dat beeld wil ik rechtzetten, het is de reden dat ik er hier voor het eerst over spreek. 

Op een of andere manier is het kleine, het kortstondige, het niet delen van een leven samen, heel groots. Ik waardeer dat enorm. Een samengebald uur waar alles in zit wat in een huwelijk wordt uitgesmeerd: medeleven, liefde, erotiek, belangstelling. Aanvankelijk was het zonder seks, maar langzaam veranderde onze verhouding. Nu kleedt ook zij zich helemaal uit. We kussen ook. Ze zegt: ‘Jij bent mijn vriend’. En hoewel ik als wetenschapper en docent niet bepaald verlegen zit om vrouwelijke aandacht, kan ik rustig zeggen dat zij mijn ideaal benadert. Niet als in ‘behelpen’ of ‘tussenstation’, neen: als beter alternatief voor het huwelijk. Ik ben zeven dagen per week in mijn werk verdiept, en – hoe moet ik dat zeggen –ik houd van werken. Nooit behoefte gehad om te trouwen.

“Met Mei-Lan zijn de grenzen tussen werk en privé weliswaar aan het vervagen nu we elkaar tussendoor soms sms’jes sturen en seks hebben, maar op een beheersbare manier. Beiden spelen we met die grens en tegelijk bewaken we die. Zij door mijn uitnodigingen af te wimpelen en ik door haar nooit vaker dan eens per week op te zoeken.

“Een keer ben ik van die regel afgeweken, en ging ik twee keer in een week bij haar langs. Ze reageerde verbaasd, en na afloop was ik minder blij dan anders. Dit soort spontaniteit past niet in onze verhouding. Ik houd niet alleen van haar, maar ook van het ritme dat ze aan mijn week geeft. Het mooie van deze liefde is dat ze alleen in het heden bestaat. Niet alleen weet niemand van Mei-Lans bestaan, maar ik koester ook geen enkele verwachting op de lange termijn. Spijt en verlangen zijn mij vreemd. Ik kijk nooit achterom of vooruit. Dit is het. Dit moment. Deze vrouw. Iedere donderdag of vrijdag een uur lang. Misschien, en daar houd ik dagelijks rekening mee, blijkt ze op een dag verdwenen, terug naar haar kind in China. Dan zal ik verdrietig zijn, maar niet gebroken.

“In mijn leven heb ik veel kortdurende relaties gehad, vaak met getrouwde vrouwen. Misschien zocht ik met hen en Mei-Lan een excuus om alleen te mogen blijven. Misschien ook heeft de keuze voor haar, voor de salons, te maken met iets wat ik vijf jaar geleden meemaakte. Toen deed ik tijdens een onderzoek een megaontdekking, een waarvan ik nooit had gedacht dat ik die in mijn leven zou doen. Het heeft me veel waardering opgeleverd. Sindsdien ben ik voldaan, ja zelfs lichtelijk onthecht. In dat kader zie ik mijn verhouding met Mei-Lan. Alles is goed. Ik houd van onze gedeelde geconcentreerde tijd, iedere donderdag of vrijdag. Consequentie­loos. In mijn jonge jaren had ik dit niet gekund. Toen wilde ik te graag en te veel. Nu brengt de ingetogen liefdevolle verhouding met deze jonge Chinese vrouw mij de beste liefde. Niet in absolute zin, maar tijdens dit moment, deze jaren."