Ik wist niet dat tegenwoordig een journalist een primeur níét geeft omdat er nog een persconferentie volgt
Soms is de journalistiek als een jukebox : men steke er 5 frank in en er komt vanzelf een liedje naar eigen keuze uit.
Er is een duikboot uit Wereldoorlog I teruggevonden, ergens voor de Belgische kust.
Een zilten sarcofaag uit 1917.
Een stalen conserve van honderd jaar oud met waarschijnlijk nog iedereen erin.
De zoetwatermatrozen van de ochtend dachten een scoop te scoren: groot was hun voorpret
Dat werd ons deze week medegedeeld door Carl Decaluwé, gouverneur der lokale wateren, hoogste garnaalvisser in rang , die graag over zichzelf in de derde persoon spreekt.
Carl ging vorige dinsdag om halftien op een persconferentie het grote nieuws bekendmaken. Daarover had men bij de nieuwsdienst van de VRT al een en ander opgevangen.
Maar de persconferentie was pas om halftien, en die van De ochtend hadden nog een uitsmijter nodig.
Wat te doen? Carl gebeld. Blijft u even aan de lijn? We schakelen zo door.
De zoetwatermatrozen van de ochtend dachten een scoop te scoren: groot was hun voorpret.
Dat was zonder Carl gerekend, die onverstoord de verbale clusterbommen bleef trotseren die de nu bijna hijgende interviewers van de radio op hem afvuurden.
“Er is een embargo voor de pers en ik ga dat respecteren.” Zo begon hij.
Oké, dacht ik, dat wordt een plaatje extra voor de klok van 9.
Nee hoor.
Je kon aan het snuiven der presentatoren horen dat ze het verhaal al grotendeels hádden, maar dat ze het hem, nog voor de klok 9 sloeg, zélf wilden laten vertellen.
Er werd aan de arme man getrokken en gesleurd dat het een aard was.
“Alles ligt nog onder water, dus?”
“We spreken van de Eerste Wereldoorlog?”
“Omdat het ook met lichamen te maken heeft?”
Spervuur. Men schakelde qua suggestieve vraagstelling nog een tandje hoger..
Carl gaf geen krimp.
Is het een vliegtuig, is het een vogel? Nee, dat is het niet.
Het is Mega Decaluwé die drie minuten lang door niets te zeggen reclame mag komen maken voor zijn persconferentie.
Het moet zijn dat ik een vergadering gemist heb, want ik wist niet dat tegenwoordig een journalist een primeur niét geeft omdat er nog een persconferentie volgt.
Van hetzelfde laken een goedzittend pak van Van Noten kregen we op zndg van de cllg’s van vrtnws.
Er is niets waarover media liever communiceren dan over zichzelf. Er is niets zo simpel als daar op een lauwe zondag stennis mee te veroorzaken
Er was weer eens een partij die een familiedag organiseerde.
Het volledige verslaggevende legioen was aanwezig om beelden te maken van geforceerd grimlachende mandatarissen op kermisattracties.
Sommigen keken wel heel sip in de ongenadige camera: een echtelijke vete of een kwalijke fistel, wie zal het zeggen?
De mandatenkoning van de stad Antwerpen, die er ook was, zat op 19 attracties tegelijk.
Tijdens de speech van de eeuwigdurende voorzitter, die net op tijd begon opdat de journaals van de tv-zenders er uitgebreid over konden rapporteren, met een live-interview erbovenop, maakte hij een snerende opmerking over de krant met de zalm, u welbekend.
Niet de boodschap, maar de boodschapper werd hier een kleedje gepast. Groot applaus was zijn deel. Het zal ons leren.
Gekend trucje. Werkt altijd. Ook nu: groot artikel op vrtnws. Rel over een bagatel.
Er is niets waarover media liever communiceren dan over zichzelf.
Er is niets zo simpel als daar op een lauwe zondag stennis mee te veroorzaken.
Politici weten dat en maken daar gretig gebruik van.
De beste tweets zijn dikwijls deze die je niet verstuurt.
De beste artikels zijn soms deze die je niet gepubliceerd hebt.
Als over 10 jaar, zoals de eminente Carl Devos suggereerde, de geschiedenis van deze partij zal worden opgetekend, dan verwacht ik een kloek hoofdstuk over het communicatiegenie dat zo dikwijls de media wist te degraderen tot handpoppen van zijn eigen Antwerpse theater.