Op de erelijst volgt Hindricq rolstoelatleet Peter Genyn op. De trofee, die een atleet slechts één keer in zijn carrière kan winnen, werd in 1974 voor het eerst uitgereikt en beloont elk jaar een paralympische atleet voor zijn prestaties van het afgelopen jaar of voor zijn carrière en rol binnen de paralympische beweging. De trofee draagt de naam van ex-voorzitter van het BOIC Victor Boin, die zich inzette voor de ontwikkeling van de paralympische beweging in België.

Hindricq, die ten gevolge van een motorongeval in 1988 verlamd raakte aan beide benen en deels aan zijn linkerarm, bereikte nat als Genyn eerst de top in het rolstoelrugby. In deze spectaculaire sport nam hij in 2004 voor het eerst deel aan de Paralympische Spelen. In Athene was hij een ploegmaat van Genyn in het team dat het olympisch toernooi als zesde afsloot.

Uiteindelijk vond Hindricq de weg naar de wielersport en veroverde hij World Cup na World Cup, WK na WK ereplaatsen op grote competities. Op de Paralympische Spelen van Londen 2012 moest hij echter genoegen nemen met een vierde plaats in de wegrit. Ook in Rio leek het niet te mogen gebeuren. Maar na vijfde plaatsen in de weg- en de tijdrit lukte het op zijn laatste grote afspraak dan toch. Samen met Jonas Van de Steene en Jean-François Deberg veroverde hij brons in de teamaflossing. Het hoogtepunt van een lange en mooie carrière.

Vandaag is Hindricq bestuurder van de Franstalige G-sportfederatie en voorzitter van de club Rolling Lions, die hem als kandidaat voor de trofee voorstelde en zelf dus ook een jaar de Trofee mag bewaren binnen de club.

“Christophe is al jaren een boegbeeld van de paralympische beweging”, verklaarde Anne d’Ieteren, voorzitter van het Belgian Paralympic Committee. “Hij had, na zijn ongeval vele jaren terug, wat tijd nodig om de weg naar de paralympische sport te vinden. Maar doorheen de jaren is hij een voorbeeld geworden van doorzettingsvermogen, moed en topsport. Hij kon stoppen na zijn hoogtepunt in Rio, maar besliste om toch door te gaan, terwijl het alossingsteam zijn vervanging voorbereidt. Hij is het levende bewijs dat paralympische sport jou als mens een tweede kans kan bieden.”

Juryvoorzitter Denis Jaeken noemt Hindricq “een ambassadeur van zijn sport en van de paralympische sport in het algemeen”. “Zowel in het rolstoelrugby als het wielrennen kende hij hoogtes en laagtes, maar bleef hij vechten op zoek naar dat absolute hoogtepunt: zijn bronzen medaille op de Spelen. Hij inspireert jong en oud.”