Eloi

Gezien op 27 april in de Botanique, Brussel

“Ça brûle ici”, merkte Eloi fijntjes op toen ze de Chapiteau-tent in de Brusselse kruidtuin andermaal in de fik had gezet met een bommetje hyperpop. Éloïse Leau, zoals ze voluit heet, doet een nieuwe wind waaien door de Franse popscene. Haar songs zijn een licht ontvlambaar brouwsel van punk, rave, new wave en pop, met gierende synths, snerpende rockgitaren en héél véél autotune. Sommigen horen er Grimes in, anderen The Cure.

In Brussel was Eloi erop gebrand om vooral haar punky persona te tonen. De Française had een transformatie ondergaan - iets tussen punky tomboy, dominatrix en Betty Boop - met vooral heel stoere boots. De zangeres liet zich flankeren door een drummer, en een gitariste strak in stropdas. Synth en bas stonden op tape, wat toch een tikkel sneu was voor een genre dat minstens voor de helft op elektronica teert.

Toen de middelvingers omhoog gingen in het rauwe ‘Pyromane’, oogde het trio als een hyperversie van Nirvana. “Ces enculés peuvent se la fermer”, zong Eloi met een lage, masculien vervormde stem en één been op de monitor. Vrij vertaald: “Die klootzakken kunnen hun bek houden.” De drummer twijfelde tussen bonkige mokerslagen en hyperkinetische drum-’n-bass.

Op haar eind vorige jaar uitgebrachte debuut ‘Dernier orage’ zingt Eloi hoe alles in brand staat. In natuurelementen ziet ze grote metaforen om de heftige gevoelens die ze voelde als adolescent naar songs te vertalen. Met het dramatische ‘Soleil mort’ sloot Eloi haar set net zo vurig af als hij was begonnen. De moshpit deinde op en neer op de snelle, punky elektronica, helemaal in trance. Is Eloi de toekomst van de Franse pop, zoals sommige media orakelen? Dat zal nog moeten blijken. Maar ça brûle, dat is zeker.