Tennis, seksuele spanning en jaloezie: een perfecte match in ‘Challengers’

Kan trash talk een uiting van liefde zijn?

Dat is het alleszins in de wereld van Luca Guadagnino’s nieuwe film Challengers, waarin bevriende tennisspelers Patrick (Josh O’Connor) en Art (Mike Faist) het tegen elkaar opnemen om het hart van superster Tashi Duncan (Zendaya) te veroveren. Wat begint als onschuldige plagerijtjes wordt meer beladen wanneer een blessure Tashi’s carrière verkort: ze wordt gedwongen om te gaan coachen, trouwt met Art en zet hem aan om haar voormalige minnaar Patrick te verslaan op het veld, hoewel beide mannen hun eigen verborgen agenda’s blijven koesteren.

“Ik vind ze allemaal heel sympathiek en charmant, en ook vreselijk”, zegt Zendaya met een grijns. De gecompliceerde, volwassen wedloop van Challengers is een nieuwe uitdaging voor de 27-jarige actrice, die als tiener beroemd werd op Disney Channel en nu vooral bekend is vanwege haar rol in HBO’s Euphoria, waarvoor ze een Emmy won, en de dure filmreeksen Spider-Man en Dune. Hoewel ze zich ervan bewust is dat Challengers haar aantrekkingskracht als soloster op de proef zal stellen, heeft ze niet lang nagedacht over haar beslissing om in de film mee te spelen, die woensdag in de bioscoop verschijnt.

“Ik wilde het doen omdat het geweldig is”, zegt ze. “Het is niet zo dat ik in mijn kamer zat en een masterplan had: oké, dit is hoe ik de grote overgang ga maken naar mijn eerste hoofdrol op het grote scherm.”

Deze film roept veel vragen op over ambitie en gedrevenheid. Zendaya, is jouw relatie tot je eigen ambitie in de loop der tijd veranderd?

Zendaya: “Ja, zeker. Toen ik jonger was, had ik verschillende ideeën, hoop en dromen over wat belangrijk was. Naarmate ik ouder word, wil ik gewoon gelukkig en sereen zijn. Mijn ambitie is meer gericht op proberen een goed leven te leiden.”

Heb je, om dat te kunnen doen, de ambities van anderen voor je carrière moeten laten varen?

Zendaya: “Misschien wel gewoon de idealen, wat ik mijn hele leven dacht te willen of wat ik geleerd had belangrijk te vinden. Hoe ouder je wordt, hoe meer je je realiseert dat dat er niet toe doet als je er niet van geniet, als je niet gelukkig bent.”

Josh O’Connor: “Ik denk dat we ons soms een beetje schuldig voelen omdat we ambitie hebben en ik ben ambitieus binnen mijn werk. Het is bijvoorbeeld een groot plezier en een eer om met geweldige regisseurs te werken. Maar net als Zendaya heb ik ook de ambitie om mijn tuin er deze zomer mooi uit te laten zien en om mijn familie vaker te zien. Ik denk dat je perspectief verandert naarmate je ouder wordt, nietwaar?”

Dat is iets waar ik je ook op wil wijzen, Mike, want toen je drie jaar geleden door The New York Times werd geïnterviewd, klonk je ambivalent over waar je naartoe ging. Je zei: ‘Ik weet niet of ik acteren haat of dat ik er te veel van hou. Het is niet zo dat ik niet van plan ben om het te doen. Ik wil gewoon niet het traject van de sector volgen.’

Luca Guadagnino: “Dat is typisch Mike.”

Mike Faist: “Ik verhuisde naar New York toen ik 17 was om voluit voor theater te gaan. Ik kende niemand en ik had geen achterpoortje tot de sector, dus ik vocht elke dag voor wat mijn leven – zo voelde het aan – om in de sector binnen te geraken. Als je daar eenmaal bent, begin je te beseffen: waarom heb ik zo hard gevochten? Alleen maar om een soort acceptatie van buitenaf te krijgen?

“Bij elk soort project zijn er twee wegen die je kunt bewandelen. Je kan jezelf afvragen: hoe ziet dit er aan de buitenkant uit en hoe zullen mensen mij zien? Of je kan tegen jezelf zeggen: ‘Ik wil dit doen omdat ik dit voor mezelf kan ontdekken.’ Dat is waar ik meer geïnteresseerd in raakte. Het maakt me eigenlijk niet uit hoe het overkomt op andere mensen, ik weet voor mezelf waar ik het voor doe.”

Als acteur moet je je kunnen identificeren met je personage. Als je als kijker naar Challengers kijkt, sta je dan nog steeds aan de kant van je personage?

O’Connor: “Een van de interessantste dingen aan het delen van een film met anderen is om achteraf de reacties op de personages te horen. De eerste paar mensen die ik sprak, zeiden: ‘Patrick is afschuwelijk.’ En ik dacht: wacht eens even! Ik denk echt dat ze elkaar allemaal nodig hebben. Ze gedragen zich op een twijfelachtige manier, maar doen we dat niet allemaal wel eens? Ik vind ze alle drie beminnelijk.”

Faist: “Dat spreekt voor zich, de mensen vinden de film goed.”

Guadagnino: “De benadering van de film is heel oud-Hollywood-achtig. Denk aan Preston Sturges, aan Lubitsch. De hoofdpersonages zijn fel, pittig en complex, maar toch leuk en verleidelijk.”

Zendaya: “Toen we het scenario bespraken, dacht ik: ik kan van haar gewoon een regelrechte bitch maken. Maar we mochten haar nooit compleet kil laten aanvoelen. We moesten de nuance opzoeken en manieren vinden om haar gevoelig en kwetsbaar over te laten komen. Ik denk dat ze uit elkaar valt. Je kijkt naar een vrouw die haar leven bij elkaar probeert te rapen en de schijn hoog houdt om alle pijn binnen te houden. De uitdaging met personages is niet per se om hun daden te rechtvaardigen, maar om ze altijd menselijk genoeg te laten aanvoelen zodat de kijker zich kan inleven in hun beslissingen.”

Faist: “En dan moeten we het allemaal loslaten en dan wordt het een cocreatie met het publiek. Zij gaan ermee aan de haal en wij kunnen niets anders doen dan ons werk en onze voorbereiding. Hopelijk is het boeiend genoeg voor de mensen.”

Wat ik interessant vind, is dat Art en Patrick niet alleen wedijveren om Tashi. Er is ook een competitieve erotische energie tussen die twee.

Guadagnino: “Als je teruggaat naar de canon van de Hollywood-komedie uit de gouden eeuw ontdek je subtekst. Denk aan Billy Wilders Some Like It Hot, waarin een queer kantje voor speelsheid zorgt. We hebben veel gediscussieerd over hoe we het zo konden uitwerken zodat de driehoek niet gewoon twee mensen zijn die allebei een derde voor zich willen winnen, maar zodat de hoeken elkaar de hele tijd raken. Je bent niet jaloers op je lief. Je bent jaloers omdat je niet gekozen wordt door de een en omdat je de ander kwijtraakt.”

In het begin van de film gaan de personages terug naar Tashi’s hotelkamer en dat leidt tot een driehoekskus. Het is een cruciaal moment, maar ik heb een vroege versie van het script van Challengers gelezen en ik kan me niet herinneren dat dit erin stond.

Guadagnino: “Het stond er ook niet in.”

Het is moeilijk om je de film voor te stellen zonder dat moment, vooral zonder dat Tashi de twee mannen overhaalt om elkaar te kussen en dan achterover leunt om toe te kijken. Ze is op dat moment de mannen al aan het coachen.

Guadagnino: “Tashi ziet het en laat het gebeuren. In veel opzichten is het haar eigen plezier, dat niet alleen erotisch plezier is, maar hen ook pusht om in het algemeen een beter mens te zijn.”

Zendaya: “Als ze jonger zijn, zie je dat het om plezier gaat, om vreugde. Als ze ouder wordt, wordt de behoefte aan macht en controle een middel om te overleven. Ze leeft via iemand anders en ze heeft het nodig om hoop te voelen, om het gevoel te hebben dat ze nog iets van zichzelf heeft.”

Vertel me wat meer over Tashi’s provocerende zin: ‘Ik zorg zeer goed voor mijn kleine witte jongens.’

Zendaya: “Ze komt uit een andere wereld dan zij en heeft een andere achtergrond. Uiteindelijk is tennis haar leven omdat het zo moet zijn: ze heeft niets om op terug te vallen. Ze moet uiteindelijk voor zichzelf zorgen, voor haar familie: een heleboel dingen waar ik me persoonlijk in kan vinden. Daarom is het zo verwoestend als dat van haar wordt afgenomen.”

O’Connor: “Het doet me denken aan een van mijn favoriete anekdotes over Luca. Met ons drieën zaten we in een hotelkamer en Tashi legde uit waarom ze op een openbare school, en dus niet op een privéschool, had gezeten. Ik was gewoon aan het luisteren, niet per se iets aan het doen, en toen zei Luca: ‘Als ze je vertelt dat ze naar een openbare school is gegaan, is dat misschien fascinerend en verwarrend voor je. Je vraagt je af: wáárom?”

Guadagnino: “Mijn geheime agenda met mijn Amerikaanse films is om te laten zien dat de VS een heel sterk klassensysteem kennen, ondanks de mogelijkheid voor iedereen om te slagen. Maar ik probeer het subtiel te tonen. Bones and All, een van mijn andere films, bevat hetzelfde idee over de afstand tussen mensen en prestaties in Amerika.”

Zendaya, je zei dat toen je voor het eerst begon met acteren, je de druk voelde om te presteren. Besefte je op een gegeven moment dat je leefde om te werken in plaats van andersom?

Zendaya: “Ik denk dat dat het grootste deel van mijn leven zo is geweest en ik probeer dat een beetje ongedaan te maken. Wanneer ik begon, ging ik nog naar school als een gewoon kind. Toen werd ik actrice en ging ik van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat naar de set, dat werd mijn dagelijkse bezigheid. Ik heb vanaf mijn 13de consequent op die manier gewerkt en ik ben heel dankbaar daarvoor omdat het me zoveel mooie dingen in dit leven heeft opgeleverd. Maar nu ik ouder word, begrijp ik beter waar mijn angsten vandaan komen. Ik ken gewoon niets anders, ik ben zo geprogrammeerd.”

Guadagnino: “En toch heb je een ongelooflijk vermogen om de werkelijkheid waar te nemen. Je kent de realiteit op een prachtige manier en je gebruikt dat vaak bij het portretteren ervan.”

Zendaya: “Hoewel dat waar is, denk ik dat ik het overdrijf. Ik ben me te bewust van alles om me heen.”

Guadagnino: “Omdat Zendaya een regisseur is. Ik heb het je vaak gezegd en ik herhaal het nog eens.”

Zendaya: “Ik ben graag op de set omdat het niet alleen creatief stimulerend is, maar een van de weinige plekken waar ik me vrij voel. Dat is de enige plek waar ik spontaan kan zijn en kan bestaan met het doel om gewoon iets met andere mensen te creëren en me daar niet schuldig over te voelen. Maar ik ben nog niet zelfverzekerd genoeg om te regisseren.

“Ik sta nog steeds versteld als ik naar mensen als Luca kijk: er komen vijf mensen naar je toe die je vragen: ‘Dit of dat?’ of ‘Wat is het volgende?’. En hij moet een antwoord hebben. Ikzelf zou zeggen: ‘Ik wil gewoon iedereen blij maken, wat heb je nodig?’ Als ik me eenmaal zekerder voel in mijn assertiviteit en besluitvorming, dan heb ik het gevoel dat ik die stap kan zetten.”

Denis Villeneuve zei dat van alle acteurs van Dune: Part Two jij het meest geneigd was om op de set te blijven en de vragen te stellen die een regisseur zou stellen.

Zendaya: “Ik heb de hele tijd de beste mensen om me heen en dan denk ik: laat ik een spons zijn en hier zoveel mogelijk uithalen. Jarenlang schaamde ik me om vragen te stellen, ik dacht: ik wil geen tijd van anderen verspillen. Maar mensen delen graag wat ze doen en ik heb het geluk dat ik me in een positie bevind waarin ik dat kan opvangen.

“En zoals ik al zei, sets zijn plekken waar ik me veilig voel omdat iedereen al weet wie ik ben en ik gewoon rond kan lopen en met iedereen kan praten. Het creëert een band. Als ik Bianca zie, die de camera bedient, zeg ik: ‘Hé, hoe was je nacht? Heb je goed geslapen?’ Of ik ga naar Kim, onze regieassistent, en we kunnen kletsen. Je creëert kleine families, kleine bubbels, en ik kan rondlopen en snacks eten en wat dan ook... Ik heb het gevoel dat ik gewoon een persoon ben die samen met al de anderen iets maakt. Dus hopelijk komt dat zelfvertrouwen ooit, maar voorlopig blijf ik gewoon leren.”

_{© The New York Times}