Zoon van vermoorde Maria Walschaerts zit na drie jaar nog vol wrok: “Mag ik straks met Hardy mee in het busje? Dat zal wel niet zeker?”

Patrick Mertens, zoon van Maria Walschaerts, was verwittigd door de buurvrouw van zijn moeder. “Die had laten weten dat het vreemd was dat de rolluiken nog gesloten waren. Ik ben naar haar gereden en probeerde haar te bellen, maar er kwam geen antwoord. Er lag veel post in de gang. Ik riep ‘ma’, ‘ma’, maar ze antwoordde niet. Ik zag licht in de keuken branden, ze deed altijd de lichten uit. Toen ik naar de slaapkamer ging, heb ik haar daar aangetroffen. Ik dacht eerst dat ze misschien gevallen was, maar toen ik dichterbij kwam zag ik dat er iets niet klopte. Het is een beeld dat ik levenslang zal moeten meedragen.”

Patrick Mertens ging naar de living om de hulpdiensten te bellen. Daar zakte hij even in elkaar. Na de feiten bleef hij drie maanden thuis. “Het heeft mijn leven veranderd. Ik had nachtmerries, was bang om te gaan slapen, mijn vrouw ging ’s nachts uit bed omdat ze bang was dat er iets zou gebeuren. Om de maand gingen we met mijn moeder eten in een restaurant met de keuken van een ander land, dat doen we nog steeds. Ik probeer mijn leven weer op te bouwen. Dat lukte redelijk, tot afgelopen maandag. Toen zakte mijn wereld weer in elkaar, erger dan ervoor. Ik vraag me nog altijd af waarom dit gebeurd is.”

Renaud Hardy: “Ze was op de slechte plaats op het slechte moment. Ik schaam me diep voor hetgeen ik u heb aangedaan.” De zoon was niet onder de indruk van de excuses. “Ik zit ook vol woede en haat, al drie jaar, en ik heb nog geen mens pijn gedaan. Ik probeer dat af te reageren in sporten.” Al zou hij het niet erg vinden om Hardy zelf eens aan te pakken. “Mag ik straks mee in hetzelfde busje naar de gevangenis? Dat zal wel niet mogen zeker.”