Binnenkijken in een voormalige melkfabriek die werd verbouwd tot artistieke broeihaard

Gigantisch, dat is wel het minste wat je kunt zeggen van de oude melkerij in Veltem-Beisem, een landelijk gehucht tussen Leuven en Brussel. Ook bewoners Luis-Manuel Lambrechts - kortweg Luis - en Lisa De Greef blijven na drie jaar zelf nog verbaasd over de omvang van hun project, dat een woonhuis met schildersatelier, kunstgalerie, co-workingspace en een ruimte voor yoga retreats omvat. “We waren al een tijd op zoek naar een plek waar we al onze activiteiten konden bundelen”, zegt kunstenaar en curator Luis. “Zo’n multifunctionele ruimte bleek onvindbaar, tot we de gouden tip kregen van Lisa’s ouders, die iets verderop in de straat wonen. De melkerij stond blijkbaar in alle stilte te koop. Doordat er geen affiches hingen, bleef het pand onder de radar en konden we meteen gaan kijken. We waren zo overdonderd door de eindeloze mogelijkheden van het pand dat we er eigenlijk geen begin aan zagen. Anderzijds was het te mooi om te laten liggen. De knoop was dus vrij snel doorgehakt.”

Verhuizen naar de voormalige melkfabriek van Laiterie Soetemans betekende voor globetrotter Lisa ook terugkeren naar haar geboortedorp. “Het was nooit mijn ambitie om onder de kerktoren te blijven zitten, maar nu zou ik hier niet meer weg willen”, zegt ze. “Ik ken dit gebouw uit mijn kindertijd, maar had nooit gedacht dat ik hier zelf zou terechtkomen. Ik houd van reizen en droomde altijd van een stek in het buitenland. We hebben ook een jaar in Barcelona gewoond. Een heel fijne periode, maar tegen het einde waren we zo overprikkeld door de drukte in de stad, dat we verlangden naar rust. Sinds we hier wonen voelt elke dag als vakantie. Ook met ons driejarig zoontje Raffi is het wel praktisch dat oma en opa op wandelafstand wonen.”

Het oorspronkelijke fabriekspand dateert van 1920 en onderging in de loop van de jaren verschillende gedaanteverwisselingen. Na het faillissement van de melkerij kwam er een autogarage in de plaats en stond het gebouw ook een tijdlang leeg, tot Paul Bogaert van Eureka Architecten het kocht in 2000. Hij maakte er een conceptuele architectenwoning van, met respect voor het industriële karakter. Een van de opvallendste elementen is de sculpturale trap als middelpunt van de leefruimte. “Dit ontwerp van Bogaert is een kunstwerk op zich”, zegt Luis. “Geen enkele trede is dezelfde en in de ronding zit een open haard verwerkt. We hebben de zetels zelfs speciaal naar de opening gedraaid. De haard heeft iets gezelligs, ook al hebben we hem nog nooit aangestoken.”

Hun interieur is een bont samenraapsel van reissouvenirs, tweedehandse schatten en persoonlijke kunstwerken en wisselt volgens de mood of de vondst van de dag. “Meubels verplaatsen is onze favoriete hobby”, lacht Lisa. “Een van de laatste aanwinsten is een vintage loungestoel die ik toevallig vond bij Troc. Om hem een plek te kunnen geven, hebben we de zithoek wat herschikt en hangt er weer een totaal andere sfeer. Op die manier geraken we nooit uitgekeken op ons huis. Het heeft zoveel hoekjes en kantjes dat er genoeg ruimte is om te experimenteren. We zijn ook niet vies van een beetje kitsch of botsende kleuren. Maar het moet wel juist gedoseerd zijn, we willen er ook geen kleurboek van maken.” Voor elke ruimte de juiste tint kiezen, is vooral een intuïtief proces, vindt Luis. “We zijn begonnen met een blank canvas. Door alles eerst wit te schilderen konden we de ruimtes beter aanvoelen, nu pakken we kamer per kamer aan. Alleen de trap blijft wit. De vorm is zo bepalend dat hij niets extra’s nodig heeft.”

De open leefkeuken met zicht op de riante achtertuin met grote waterpartij is de enige structurele ingreep die het koppel zelf heeft gedaan. Lisa: “De vroegere keuken was een donker hok, met daarachter nog een verloren berging. Daardoor misten we licht, ruimte en connectie met de tuin. Nu alles open is vormt de benedenverdieping een organisch geheel en lijkt de keuken over te vloeien in de tuin.” Het keukenontwerp van de Leuvense studio Plek zit als gegoten en heeft een subtiele link met het huis, zo zijn de afgeronde hoeken van het kookeiland gebaseerd op een origineel glas-in-loodraam in de gang.

Van de zithoek tot de slaapkamers: kunst is hier alomtegenwoordig en de kleurrijke schilderijen van Luis-Manuel hangen broederlijk naast werken van bevriende kunstenaars. “Ik ruil regelmatig werken met andere artiesten om zo mijn collectie uit te breiden”, zegt hij. “Sinds we hier wonen, voel ik me ook veel productiever. Dit atelier is voor mij een droom: de ruimte baadt in het daglicht en de afgebakende werkzones helpen om orde in de chaos te scheppen.” Luis’ werkplek staat rechtstreeks in contact met Lisa’s kantoor op de mezzanine. “We wonen en werken elke dag samen, maar zonder elkaar voor de voeten te lopen”, zegt Lisa. “We doen elk ons eigen ding en halen zoveel energie uit deze omgeving dat het niet echt als werken voelt. Uiteraard hebben we ook drukke periodes, maar als het even te veel wordt, komen we tot rust in de tuin.”

Achter de grote poort naast het woonhuis schuilt de oude fabrieksloods die omgebouwd werd tot een culturele ontmoetingsruimte, met daarachter nog de kunstgalerie waar Lisa ook yogaworkshops en mindfulnessretreats organiseert. “Er is enorm veel werk in het bijgebouw gekropen”, zegt ze. “Toen we hier introkken, regende het binnen. Intussen zijn alle lekken gedicht en werd het dak vernieuwd. Nu moeten enkel nog de buitenmuren gemetseld worden met de gerecupereerde bakstenen. We willen de authentieke charme zo goed mogelijk bewaren.”

Na drie jaar klussen voelt het huis eindelijk helemaal van hen. “Het blijft een work in progress, maar we doen niets overhaast”, zegt Lisa. “We laten het huis graag meegroeien op het ritme van ons leven. Zo hebben we nog plannen voor een belevingstuin, met aparte hoekjes en veel meer planten om een gevoel van privacy te creëren. We zijn nu al benieuwd naar hoe het er hier over pakweg vijf jaar zal uitzien.”